The expendables 4

Στην τέταρτη περιπέτειά τους, οι «Αναλώσιμοι» αποτελούν την τελευταία γραμμή άμυνας του κόσμου, η ομάδα που αναλαμβάνει δράση την ύστατη στιγμή. Αυτή τη φορά, το στιλ και οι τακτικές της νέας γένιας «αναλώσιμων»  θα δώσουν νέο νόημα στη φράση «νέο αίμα».

Οι «Αναλώσιμοι» έκαναν την πρεμιέρα τους το 2010 και ακολούθησαν άλλες δύο ακόμη ταινίες το 2012 και το 2014, με συνολικές εισπράξεις 800 εκ δολλαρίων. Φέτος oι κορυφαίοισταρ ταινιών δράσης επιστρέφουν ξανά με την 4η ταινία του επιτυχημένου franchise, όπου μεγάλο μέρος τον γυρισμάτων της πραγματοποιήθηκε στην Θεσσαλονίκη.

Καλύτερο από το 3ο φιλμ (που ήταν ξεκάθαρα το χειρότερο του franchise μέχρι στιγμής), χωρίς όμως να πληαιάζει τα επίπεδα καφρίλας και αποενοχοποιημένου cult (και trash) των δύο πρώτων φιλμ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν βλέπεται με σχετική άνεση (και ευχαρίστηση) σε συνδυασμό με το περισσότερο αίμα που πιτσιλίζει την οθόνη και φυσικά με άφθονα μπυρόνια και braindead κατάσταση και διάθεση. 

Το Expendables 4 εστιάζει περισσότερο στον Τζέισον Στέθαμ και μοιάζει με κάτι σαν spin-off, χωρίς αυτό να μας χαλάει: ο βρετανός καράφλας το έχει και με το παραπάνω και είναι σταθερά απολαυστικός στις σκηνές του. Απουσιάζει όμως η αίσθηση της νοσταλγίας πλέον με τους ήρωες περιπέτειας και ξύλου των 80s, καθώς και ο Σταλόνε εδώ συμμετέχει πολύ λιγότερο (και δεν ασχολείται ούτε με σκηνοθεσία, ούτε με σενάριο) και από τους υπόλοιπους έχει απομείνει ο Λούντγκρεν και ο Γκαρσία σε πιο επιτελικό ρόλο. 

Θυμίζει αρκετά βήτα κατάσταση και όχι με την αρχική έννοια της βιντεοκλαμπάδικης νοσταλγίας, αλλά με σχετική φθήνια στην παραγωγή (παρεπιπτόντως προσπαθούμε να εντοπίσουμε Θεσσαλονίκη έστω και σε ένα πλάνο), τις παρουσίες των ανεκδιήγητων 50 Cent, Τζέικομπ Σίπιο, Λέβι Τραν και την μάλλον θλιβερή εικόνα της Μέγκαν Φοξ που ουδεμία σχέση δεν έχουν με την λάμψη τόσων και τόσων που έχουν παρελάσει από τα προηγούμενα φιλμ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των Ίκο Ουβάις και Τόνι Τζάα που τουλάχιστον ξέρουν να ρίχνουν ξύλο. 

Κατά τα λοιπά, σεναριακές απιθανότητες, διάθεση χαβαλές ή θάνατος με camp προεκτάσεις, (αρκετά) γραφικές σκηνές βίας, αλλά συνολικά μια σειρά ταινιών της οποίας η πυξίδα δείχνει πλέον λάθος.