Έρευνα πάνω σε ένα κρατικό σκάνδαλο

Σύνοψη: Ο Στεπάν είναι ένας διακεκριμένος δημοσιογράφος στη Γαλλία. Ο Ουμπέρ, από την άλλη, είναι μια περίεργη προσωπικότητα που καταφέρνει να ελίσσεται επιδέξια σε επικίνδυνους χώρους της εξουσίας και της πολιτικής. Οι δυο τους θα βρεθούν μπλεγμένοι σε ένα τεράστιο σκάνδαλο ναρκωτικών, όπου εμπλέκονται κρατικοί παράγοντες αλλά και η ίδια η αστυνομία…

Άποψη: Ένας απόλυτα περιγραφικός τίτλος που ορίζει με ακρίβεια αυτό που διαδραματίζεται στην γαλλική ταινία του 2021, που βγαίνει αυτό το καλοκαίρι στα ελληνικά σινεμά, ένα καλοκαίρι που θα μπορούσαμε να το πούμε και αφιερωμένο στον ηθοποιό Roschdy Zem, μιας και αυτή είναι η τέταρτη (μέχρι στιγμής) ταινία του που πρωταγωνίστησε μέσα στο 2021 και 2022 και βγαίνει αυτό το καλοκαίρι στα θερινά της χώρας μας, μετά τα Πάνω Κάτω, τα Παιδιά των Άλλων και το σε δική του σκηνοθεσία Οι Δικοί μου.

Ένα εκλεκτό καστ Γάλλων ηθοποιών, που εκτός του Zem, περιλαμβάνει και τους Pio Marmai και Vincent Lindon αλλά και την Valeria Bruni Tedeschi βρίσκεται μπλεγμένο σε μια υπόθεση που εν πολλοίς βασίζεται στην πραγματική ιστορία του αστυνομικού επίτροπου Francois Thierry, που έκλεισε επίσημα το 2022, έντεκα χρόνια μετά το ξέσπασμά της.

Βραβευμένο στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και υποψήφιο για βραβείο Σεζάρ, το αστυνομικό θρίλερ του γνώστη του είδους, Thierry de Peretti (Ο Κορσικανός), επιδιώκει να καταδείξει την διαφθορά του πολιτικού και μιντιακού συστήματος, το πώς οι πολιτικοί, αρμόδιοι για την εποπτεία και την ευρυθμία του κράτους συνέβαλαν στην συγκάλυψη ενός σκανδάλου, πώς η αστυνομία ενεπλάκη σε κάτι που θα έπρεπε να καταδιώκει και πώς τα ΜΜΕ βοήθησαν στο να μην μαθευτεί τίποτα από όλα αυτά, πέραν της Liberation που έχει να διαχειριστεί μια είδηση-βόμβα που έχει σκάσει στα χέρια της και αν την αποκαλύψει, κινδυνεύουν όλοι.

Βασικός στόχος του σκηνοθέτη είναι το σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος και οι κώδικες με τους οποίες συμπεριφέρεται, μόνο που δεν κατέστη εφικτό να αποδοθεί σε μια αρκετά μπερδεμένη ταινία, ακούσια και αναίτια μπερδεμένη, χωρίς να έχει την σκηνοθετική καθαρότητα ενός Στίβεν Σπίλμπεργκ στο The Post ή άλλες ομοειδείς ταινίες και χωρίς εν τέλει να ρίχνει συγκεκριμένο αφηγηματικό κέντρο βάρους στον κόσμο των δημοσιογράφων, της πολιτικής, της αστυνομίας ή του εγκλήματος, ώστε να είναι καταληπτό στον θεατή το είδος της ταινίας που καλείται να παρακολουθήσει.

Φλυαρεί και αερολογεί για μεγάλο μέρος της ταινίας, με την δράση να ατονεί και τελικά να υπονομεύεται. Θετικά στοιχεία της ταινίας οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών και το μεταξύ τους αλισβερίσι, καθώς και οι σκηνές της δίκης στο τελευταίο μέρος της ταινίας, που αποζημιώνει τον θεατή.

 Ένα σοβαρό ύφους και κλασικού σκηνοθετικού στιλ θρίλερ αποκάλυψης σκανδάλου, σίγουρα όχι από τα καλύτερα του είδους, που οι φαν ίσως βρουν κάποια θετικά σημεία να πιαστούν από έναν σκηνοθέτη που τουλάχιστον ξέρει να φωτίζει-σχεδόν σαν ερευνητής-τις σωστές πτυχές της υπόθεσης.