Dune: Part Two

Σύνοψη: Το Dune: Μέρος Δεύτερο εξερευνεί το συναρπαστικό ταξίδι του Πολ Ατρείδη, τη στιγμή που βρίσκεται ξανά με την Τσάνι και τους Φρέμεν, και ενώ πολεμά για να πάρει εκδίκηση από όσους συνωμότησαν για να καταστρέψουν την οικογένειά του. Διχασμένος - καθώς πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στον έρωτα της ζωής του και το πεπρωμένο του ορατού σύμπαντος - ο Πολ θα αποτολμήσει να αλλάξει ένα φρικτό μέλλον που μόνο ο ίδιος μπορεί να προβλέψει.

Άποψη: «Όποιος ελέγχει το μπαχαρικό, ελέγχει τα πάντα» είναι η πρώτη φράση που ακούμε στην πολυαναμενόμενη συνέχεια του κατά Ντενί Βιλνέβ Dune και πράγματι το έπος που δημιούργησε ο συγγραφέας Φρανκ Χέρμπερτ, σε ένα από τα σπουδαιότερα λογοτεχνικά έργα στην ιστορία της λογοτεχνίας επιστημονικής φαντασίας, μέσα από αναλογίες και αλληγορίες μιλά για την ιστορία της Μέσης Ανατολής και την σχέση της με την Δύση.

Αν το πρώτο μέρος, παρότι αξιοθαύμαστο, ήταν κάπως απογοητευτικό στα σημεία, καθώς λειτουργούσε περισσότερο ως μια τεράστια και κάπως αργόσυρτη εισαγωγή σε κάτι που θα ερχόταν, το δεύτερο μέρος δικαιώνει απόλυτα το όραμα του σκηνοθέτη, παραδίδοντας μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους.

Αν το Star Wars καθόρισε το είδος της επικής φαντασίας στα 70s-80s, και ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών τα 00s, ο Βιλνέβ με το Dune θα μπορούσε να θέσει ένα ορόσημο στο είδος για τα 20s, ενώ αν ο George Lucas μετασχημάτισε την σαπουνόπερα σε κάτι διαστημικό, ο Βιλνέβ μετασχημάτισε την όπερα σε ένα επικό κομψοτέχνημα που δεν υπολείπεται πουθενά.

Βλέποντας μάλιστα το σίκουελ, δικαιώνεται και η επιλογή της εισαγωγής του πρώτου μέρους, μια απαραίτητη ταινία που μπορεί να μην στέκεται αυτόνομη και ως θεατές να είμαστε σε μια συνεχή αναμονή σαν αυτή των Φρέμεν για τον προφήτη, αλλά βλέποντας συνολικά την διλογία (σίγουρα θα γίνει τριλογία καθώς τίθεται ξεκάθαρα με το πώς κλείνει το δεύτερο μέρος) είναι ένα ολοκληρωμένο έπος που με την μεταφορά του δεύτερου βιβλίου του Χέρμπερτ στην τρίτη ταινία, θα έχουμε ένα από τα σπουδαιότερα οικοδομήματα του σύγχρονου σινεμά.

Ο Βιλνέβ μαέστρος του είδους, έχοντας παρακαταθήκη με τα Arrival και Blade Runner 2049, επιβεβαιώνει πως είναι ίσως ο σπουδαιότερος σκηνοθέτης (επιστημονικής) φαντασίας των τελευταίων χρόνων.

Πιστός στο υπερθέαμα χωρίς να το μετατρέπει σε κάτι ρηχό και εύκολο αλλά και χωρίς να αμπελοφιλοσοφεί. Γνωρίζει τον πολιτικό-φιλοσοφικό στοχασμό του Χέρμπερτ και τον μεταπλάθει με όρους διασκεδαστικού μπλοκμπάστερ. Ο Πολ Ατρείδης διατηρεί τις χριστιανικές αναφορές, ως ένας Μεσσίας που σύμφωνα με δικά του λόγια, άλλοι τον θεωρούν Μεσσία και άλλοι ψευτοπροφήτη, όπως αντίστοιχα τον Χριστό και μάλιστα σε έναν τόπο με αναφορές στην σημερινή Μέση Ανατολή, στα εδάφη γέννησης της θρησκείας. Ο Στίλγκαρ του πολύ καλού Χαβιέ Μπαρδέμ σαν άλλος απόστολος Παύλος, περιμένει την θεμελίωση και την δημιουργία της «θρησκείας»-ηγεσίας του Μουα Ντιμπ, ενώ η Τσάνι της Zendaya συμπαραστέκεται και βοηθά σε έναν ρόλο που ούτε στο δεύτερο μέρος κατάφερε να βρει την δυναμική του και την αυταξία του, παρόλη την πολύ καλή προσπάθεια της ηθοποιού, εν αντιθέσει με τον Τίμοθι Σαλαμέ που παρόλο τον κυρίαρχο ρόλο του, φαίνεται λίγος για το μέγεθος ενός Πολ Ατρείδη.

Αν ο Πολ τιθάσευσε τα σκουλήκια, τον Σαλαμέ θα τον είχαν καταπιεί, καθώς ο παθητικός και εσωστρεφής τρόπος υποκριτικής του μπορεί να ταιριάζει σε ιστορίες ενηλικίωσης αλλά όχι σε κάτι άλλο. Οι συνδέσεις με τον υλικό πλούτο που ελέγχεται, βυθίζοντας στην ανέχεια τους λαούς που τον παράγουν προς όφελος των ισχυρών της αυτοκρατορίας είναι εύστοχες και βοηθούν στην δομή του χαρακτήρα του Πολ.

Ο Βιλνέβ κατορθώνει ένα αξιοσημείωτο χτίσιμο ρόλου. Όχι μόνο ανάμεσα στην πρώτη και δεύτερη ταινία, αλλά μέσα ακόμα και στο δεύτερο μέρος, παρατηρείται μελετημένα και συγκρατημένα μια σταδιακή μετατροπή του νεαρού απογόνου των Ατρειδών, από προφήτη σε ηγέτη και από ηγέτη σε αλαζόνα εξουσιαστή, κάτι που λογικά θα δούμε να εντείνεται στο τρίτο μέρος.

Ο σκηνοθέτης κάνει υπερθέαμα με τους δικούς του όρους και χρόνους. Υπάρχει αρκετή δράση και πολύ περισσότερη ενεργητικότητα σε σχέση με το πρώτο Dune, αλλά και πάλι αφήνει ανάσες στην ιστορία, δεν μπουκώνει με μια ακατάπαυστη δράση σε ένα αφηγηματικό horror vacui.

Το οπτικό μεγαλείο του DP, Greig Fraser, με σκηνικά που συμβάλλουν στην ιδέα της εξουσίας θυμίζοντας μιλιταριστικά και απολυταρχικά καθεστώτα τύπου Γ΄ Ράιχ και η μουσική δέους του έμπειρου Hans Zimmer προσδίδουν πολλά σε ένα δυστοπικό κόσμο αποχρωματισμένο και νεκρό. Ευχάριστη προσθήκη ο κακός Όστιν Μπάτλερ, ίσως από τους καλύτερους κακούς που έχουμε δει τελευταία, ενώ αρκετά μειωμένες οι παρουσίες των Φλόρενς Πιου, ως κόρης αυτοκράτορα και Λέα Σεϊντού ως Μπένε Τζέζεριτ που ελπίζουμε να τις δούμε περισσότερο στο επόμενο Dune.

Μια επική αλληγορία και μια εντυπωσιακή δράση που δύσκολα θα αφήσει κάποιον ασυγκίνητο.