Barbie

Σύνοψη: Η ζωή στον κόσμο της Barbie, απαιτεί να είστε το απόλυτα τέλειο πλάσμα, περιτριγυρισμένο από ένα απόλυτα τέλειο περιβάλλον. Εκτός βέβαια, αν βιώνετε μια βαθιά, υπαρξιακή κρίση. Ή είστε ένας Κεν.

Άποψη: Μετά από δύο διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες που ωστόσο έχουν ως κοινό σημείο την θέση της γυναίκας και την διεκδίκηση του εαυτού της τόσο στο coming of age Lady Bird όσο και στο εποχής Little Women, η Greta Gerwig συναντά τον σύντροφό της, Noah Baumbach στο σενάριο και σε συνεργασία με την εταιρεία παιχνιδιών Mattel, δημιουργεί την πρώτη live action ταινία για την Barbie, ίσως την πιο εμβληματική κούκλα όλων των εποχών.

Με ένα meta-σχόλιο και αρκετές σινεφίλ αναφορές που ξεκινούν από την ευρηματική και αφάνταστα αστεία πρώτη σκηνή-παρωδία της κιούμπρικης Οδύσσειας του Διαστήματος, βρίσκει στο πρόσωπο της εκθαμβωτικής Margot Robbie την ιδανική τυποποιημένη όμορφη και σέξι νεαρή λευκή κοπέλα. Και ας αρνιόταν η ίδια στο παρελθόν ότι είναι μια Μπάρμπι (σε μια συνέντευξη προώθησης του Κάποτε στο Χόλιγουντ την είχε παρομοιάσει ο Μπραντ Πιτ και εκείνη είχε αρνηθεί τον παραλληλισμό), υπηρετεί πιστά αλλά και αυτοσαρκαστικά το στερεότυπο.

Η σκηνοθέτρια άλλωστε παίζει με τα στερεότυπα, τα διακωμωδεί αλλά και λίγο τα υπηρετεί, μιας και η Barbie της δεν είναι τόσο ριζοσπαστική όσο θα ήθελε, μένοντας κυρίως σε εύκολους σχολιασμούς. Με ένα στόρι τύπου Toy Story, με ένα παιδί που έχει μια κούκλα Barbie, αλλά ταυτοχρόνως υπάρχει και η ζωντανή κούκλα που θα έρθει στον πραγματικό κόσμο για να συνδεθεί με το παιδί αλλά και να δει την πραγματικότητα για πρώτη φορά χωρίς την νεραϊδόσκονη του παραμυθένιου της κόσμου, και με μια αισθητική που προσιδιάζει στην κιτς, καρτουνίστικη και παστελ πολύχρωμη όψη του Grinch του Ron Howard, με όλο αυτό το οφθαλμοφανώς ψεύτικο σκηνικό και την κωμική υπερβολή, η Barbie είναι κυρίως ένα σχόλιο για την πατριαρχία, την θέση της γυναίκας στον πραγματικό κόσμο αλλά και την αισθητικοποίηση και σεξουαλικοποίηση της γυναικείας ομορφιάς και της θηλυκότητας εν γένει.

Αναμφίβολα τα σχόλια είναι εύστοχα και θίγονται με έναν έξυπνο και καλογραμμένο σεναριακά τρόπο, ωστόσο το χιούμορ γύρω από αυτά τα ζητήματα γίνεται γρήγορα βάναυσα επαναλαμβανόμενο και ως εκ τούτου κουραστικό. Όταν ακούς ένα αστείο γελάς, αλλά όταν το ακούς τέταρτη ή πέμπτη φορά, το γέλιο αντικαθίσταται με ένα τυπικό μειδίαμα ή στο τέλος και με μια γκριμάτσα κούρασης.

Σαφώς και υπάρχουν ευφυείς σκηνές, όπως όταν ο Κεν αντικρίζει για πρώτη φορά τι πάει να πει αρρενωπότητα και πατριαρχία στον πραγματικό κόσμο ή ο πολύ αστείος μονόλογος-αφήγηση της Helen Mirren που βάζει τα πράγματα στην θέση τους και ήδη από αυτόν καταλαβαίνεις τι ταινία θα δεις. Είναι από τις ταινίες που μπέρδεψαν το κοινό και θα δείξει τι ανταπόκριση θα έχει, μιας και πριν την δει κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς θα περιμένει.

Αν γονείς με μικρά παιδιά περιμένουν να δουν μια από τις κλασικές animation ταινίες της Mattel, ίσως απογοητευτούν όταν δουν μια σάτιρα/παρωδία των έμφυλων σχέσεων στον σύγχρονο κόσμο.

Αν από την άλλη κάποιοι περιμένουν την πλήρη αποδόμηση των στερεοτύπων και μια φουλ καμένη ταινία, επίσης δεν θα βρουν ακριβώς αυτό, μιας και η Gerwig-προφανώς συνειδητά-θέλησε να αφήσει τον σαρκασμό της και την φεμινιστική ματιά της μέσα σε κάποια πλαίσια και έτσι το έφτασε όσο μπορούσε, έχοντας σαφώς μια υπερβολή που φτάνει τα όρια της καρτουνίστικης γελοιότητας, αλλά πάντα προσεγμένα.

Και μιας και μιλάμε για γελοιότητα, ο Ryan Gosling ως Κεν, έδωσε όσα μπορούσε και ήταν αρκετά καλός, παρότι κανείς θα περίμενε να του πήγαινε γάντι ο ρόλος γιατί πάντα παίζει σαν Κεν. Η Gerwig θέλησε όμως να τον κάνει έναν πιο αστείο Κεν και έτσι το πείραμα δεν πέτυχε ακριβώς, δίνοντας μια διάθεση καρικατούρας, χωρίς ωστόσο να απογοητεύει, μιας και του έχει δώσει τις καλύτερες ατάκες.