No

Του Μιχάλη Κωνσταντέλλη

Beta ή betamax ήταν για όσους δεν το ξέρουν, το στάνταρντ της τηλεοπτικής και διαφημιστικής βιντεοταινίας πριν την ψηφιακή εποχή. Έτσι και το λουκ της υποψήφιας για όσκαρ ταινίας του Πάμπλο Λαρέν (Post Mortem/2010) σε συνδυασμό με την ιστορική της αφήγηση μας πάνε πίσω στην αναλογική δεκαετία του 1980 και αποδίδουν πιστά την εικόνα μιας όχι και τόσο ευχάριστης κατάστασης στη Χιλή.

Ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ είναι εξαιρετικός στον ρόλο ενός έξυπνου διαφημιστή που χρησιμοποιεί τις εικόνες για να πολεμήσει το σύστημα κι αυτό μετράει σε σύγκριση με πολλά φιλμ ιστορικο-πολιτικού περιεχομένου που πληροφορούν αλλά δεν ψυχαγωγούν. Εδώ, ο ρυθμός, η πιστή αναπαράσταση της 80s αισθητικής και το συναρπαστικό σενάριο φτιάχνουν μια έντονα πολιτική αλλά εξίσου ψυχαγωγική εμπειρία που και σασπένς διαθέτει και πλάκα και προβληματισμό. Είναι πολύ ριψοκίνδυνα γυρισμένο με hand-held και close up αλλά σε πλήρη έλεγχο του σκηνοθέτη.

Και φυσικά η πτώση του Πινοσέτ δεν ήταν αποτέλεσμα μιας διαφημιστικής καμπάνιας μόνο αλλά είναι ενδιαφέρον να βλέπει κανείς πώς καταγράφονται στο εικονικό πεδίο οι αντιλήψεις και οι τάσεις μιας εποχής. Πολιτική και ποπ κουλτούρα είναι βασικά αυτό το φιλμ με τέτοιο τρόπο που θα έκανε τον Στιούαρτ Χολ περήφανο. Θα παίξει δυνατά στην τελετή.