24ο FFF: Στον "Διάδοχο", το παρελθόν κάποια στιγμή θα μας στοιχειώσει

Σύνοψη: Ο Ελιάς Μπαρνές (Μαρκ-Αντρέ Γκροντίν) έχει μόλις κάνει το ντεμπούτο του ως καλλιτεχνικός διευθυντής ενός φημισμένου γαλλικού οίκου όταν η αστυνομία τον επισκέπτεται για να του ανακοινώσει τον θάνατο του πατέρα του, με τον οποίο ο Ελιάς έχει να μιλήσει πάνω από 20 χρόνια.

ΣΧΕΤΙΚΑ24ο FFF: Με τον "Πανικό" μας συστήθηκε η Ζιστίν Τριέ

Τότε, ταξιδεύει από το Παρίσι στο Μόντρεαλ, όπου πρέπει να τακτοποιήσει την πώληση του σπιτιού του πατέρα του και να οργανώσει την κηδεία του. Όμως, μια έκπληξη τον περιμένει εκεί, η οποία απειλεί να αναποδογυρίσει τον κόσμο που με κόπο έχτισε μακριά από τον εκλιπόντα.

Γνώμη: Η φράση “αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα” βρίσκει την κυριολεκτική της σημασία στον “Διάδοχο”, το ψυχολογικό θρίλερ του Γάλλου Ξαβιέ Λεγκράντ (“Μετά τον Χωρισμό”) που οδηγεί τον πρωταγωνιστή του από τα λαμπερά φώτα του κόσμου της υψηλής πρακτικής στα σκοτεινά μυστικά του πατέρα του.

Η ταινία ξεκινά με το ντεφιλέ που θα κάνει τον Ελιάς το νέο αγαπημένο παιδί της μόδας, με τα μοντέλα να κάνουν catwalk σε μια σπειροειδή πασαρέλα, κοιτώντας κατά πρόσωπο την κάμερα. Σε συνδυασμό με το τόσο-όσο απειλητικό score του Γάλλου καλλιτέχνη της ηλεκτρονικής μουσικής Sebastian, αυτή η εναρκτήρια σεκάνς χτίζει ένα αίσθημα αγωνίας από το πρώτο λεπτό. Η αγωνία είναι βέβαια η λέξη-κλειδί εδώ, καθώς όταν βλέπουμε για πρώτη φορά τον Ελιάς –στα παρασκήνια και λίγο πριν βγει στο κοινό που περιμένει να τον αποθεώσει– τον βλέπουμε να πιέζει το στήθος του και είναι φανερό ότι βρίσκεται στα πρόθυρα μιας κρίσης άγχους ή πανικού.

Και παρότι ο μέσος θεατής δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί με τα δεινά ενός καταξιωμένου και ακριβοπληρωμένου μόδιστρου, ο Λεγκράντ παρουσιάζει σχεδόν με το καλημέρα σας τον Ελιάς ως έναν σχεδόν συμπαθή χαρακτήρα, πράγμα που εντείνει την τραγικότητα όσων του επιφυλάσσει η μετέπειτα πλοκή. Χωρίς να μπορούμε να αποκαλύψουμε πολλά, αυτό που ξεκινά σαν μια αγγαρεία για τον πρωταγωνιστή του, το να ταξιδέψει στο Μόντρεαλ για να θάψει τον πατέρα του και να αναλάβει τη γραφειοκρατία που συνοδεύει τον θάνατο ενός γονιού, μετατρέπεται με πρόδηλη χιτσκοκική έμπνευση σε μια σπουδή πάνω στο γεγονός ότι ποτέ δεν θα καταφέρουμε να γνωρίσουμε πραγματικά έναν άλλο άνθρωπο, πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ένας αποξενωμένος πατέρας.

Χωρίς να φορτώνει το σενάριό του με λεπτομέρειες σχετικά με τη σχέση του Ελιάς με τον πατέρα του ή τα γεγονότα που τον οδήγησαν να φύγει μακριά και να κόψει κάθε επικοινωνία μαζί του, ο Λεγκράντ αποδεικνύει ότι τα καλά ψυχολογικά θρίλερ χτίζονται πάνω στους υπαινιγμούς και σε όσα δεν λέγονται ή δεν δείχνονται στην κάμερα, αποφεύγοντας φθηνά jump scares ή άλλα παρόμοια τρικ.

Κι αν από ένα σημείο και μετά η πλοκή γίνεται οριακά προβλέψιμη, αυτό δεν στερεί από τον “Διάδοχο” τη δυνατότητα να παρασύρει τον θεατή σε έναν εφιάλτη, που εξαιτίας της ψυχρής και αποστασιοποιημένης σκηνοθετικής προσέγγισης του Λεγκράντ, γίνεται ακόμα πιο έντονος, καθώς είναι γερά ριζωμένος στην πεποίθηση ότι το παρελθόν –είτε το δικό μας είτε των προγόνων μας– κάποια στιγμή θα μας στοιχειώσει.

Η ταινία θα πρροβληθεί στις ελληνικές αίθουσες από την Weirdwave

To 24ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου διεξαγεται 2-10 Απριλίου. 

Το MOVE IT σας γράφει κείμενα εδώ