Μέσα στη Μέρα

Σύνοψη: Mια σαραντάχρονη ηθοποιός, που μόλις επέστρεψε στη Νότια Κορέα και ζει με τη φίλη της και τη γάτα της, και ένας ηλικιωμένος ποιητής που έχασε τη γάτα του και ζει μόνος, δέχονται επισκέψεις από νεαρούς, ενθουσιώδεις καλλιτέχνες.

Άποψη: Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του πολυπράγμονα νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη-σεναριογράφου Hong Sang-soo, του απόλυτου μετρ της ποιητικής απλότητας.

Το Μέσα στη Μέρα, που έκανε την πρεμιέρα του στις περσινές Κάννες, την ίδια χρονιά που στο Βερολίνο είχαμε δει το επίσης ενδιαφέρον In Water, συνεχίζει την ιμπρεσιονιστική διάθεση του τελευταίου, μένοντας στο ρευστό και στο εφήμερο, το στιγμιαίο και το σύγχρονο, όπως και το γαλλικό ρεύμα του Ιμπρεσιονισμού στην ζωγραφική.

Μια άτσαλη, γρήγορη πινελιά του Μονέ μετουσιώνεται κινηματογραφικά σε απλές παρατηρήσεις της ζωής, με απότομες εναλλαγές της κάμερας από κοντινό σε μακρινό και από θολό σε ευδιάκριτο. Δύο τριάδες χαρακτήρων δομούν τις δύο ιστορίες. Δύο φίλες τις οποίες επισκέπτεται μια τρίτη, και ένας μονήρης ποιητής που έχει την παρέα ενός αγοριού και ενός κοριτσιού που θα τον βγάλουν από την καθημερινότητά του με την συνέντευξη που του παίρνουν.

Στην ουσία συνδέει την ζωή με την τέχνη, καθώς κοινή συνισταμένη των δύο αφηγήσεων είναι το πώς η τέχνη επηρεάζει την ζωή δύο ανθρώπων -μιας ηθοποιού και ενός ποιητή- που δεν είναι και στην πρώτη νιότη και επιδιώκουν να επαναπροσεγγίσουν την ζωή και τους ανθρώπους. Κοινό σημείο είναι και η γάτα που η μία έχει και αγαπά και ο άλλος έχασε. Η γάτα -η ύπαρξη ή η απουσία της-είναι και αυτή που θα ενώσει την εκάστοτε τριάδα ηρώων. Άλλωστε, η αγάπη του Sang-soo στις γάτες είναι γνωστή και από προηγούμενες δουλειές που συχνά κλέβουν μάλιστα και την παράσταση, όπως στο The Woman who Ran (2020). Η σχέση ζωής και τέχνης επίσης συγγενεύει θεματικά με μια προηγούμενη ταινία του, το The Novelist’s Film (2022).

Άλλωστε, όλες οι ταινίες του είναι σαν μικρά ποιήματα, μικρά χαϊκού, που δηλώνουν μια συγκεκριμένη πλευρά της πραγματικότητας, μια συγκεκριμένη αλήθεια, μέσα στην απλότητα και την ανία της καθημερινότητας. Γι αυτό, ακόμα και όταν μοιάζουν θεματικά οι ταινίες του, ποτέ δεν είναι ίδιες, γιατί οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που μπλέκονται δεν είναι ίδιες. Καταστάσεις απλές, ανθρώπινες, όπως μια γυναίκα που παίζει με τον γάτο στην αρχή της πρώτης ιστορίας ή τρεις που παίζουν πέτρα-μολύβι-ψαλίδι-χαρτί στο τέλος της δεύτερης ιστορίας.

Σε αντίθεση με άλλες ταινίες του, εδώ ο Sang-soo γίνεται λίγο πιο φιλοσοφικό και υπαρξιστικός, ιδίως στην ιστορία του ποιητή που είναι πιο μεστή σεναριακά, με τον χαρακτήρα να αναρωτιέται για το νόημα της ζωής, κάτι που σε προηγούμενες δουλειές του βγαίνει πιο αβίαστα και χωρίς πολλή συζήτηση.

Στο Mέσα στην μέρα θέλει να το ερευνήσει περισσότερο και πιο εις βάθος, χωρίς ποτέ να γίνεται υπεραναλυτικός ή δυσνόητος.

Πάντοτε με μια γλώσσα λιτή, δωρική, εύληπτη, που δεν χάνει στιγμή την ποιητικότητα και την ευαισθησία της. Τους χαρακτήρες για άλλη μια φορά τους βρίσκουμε in media res, στην μέση μιας ιστορίας, σε μια ξαφνική μέρα της ζωής τους, αγνοώντας το πριν και το μετά, κάτι που χαρίζει αμεσότητα και ρεαλισμό στο σινεμά του νοτιοκορεάτη δημιουργού που λατρεύει να συναντά τους ήρωες του, απρόοπτα μέσα στην μέρα.