"Τhe new look": Μονότονο και αφιλόξενο για τον θεατή

Σύνοψη: Η σειρά αφηγείται την πορεία του Κριστιάν Ντιόρ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την άνοδο του στην υψηλή ραπτική της Γαλλίας αλλά και του κόσμου. Η αποκαθήλωση της Κοκό Σανέλ είναι πλέον γεγονός όμως δεν είναι μία συνθήκη που η σχεδιάστρια αποδέχεται εύκολα.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Fallout" season 1: Οι φαν θα το αποθεώσουν

Άποψη: Στην δεύτερη σειρά της καριέρας του με δική του υπογραφή μετά το “Bloodline”, ο Τοντ Κέσσλερ αντλεί έμπνευση από πραγματικά γεγονότα και επιχειρεί μία σειρά εποχής πολύ chic.

Αφορμή ο Κριστιάν Ντιόρ και η επανάσταση που έφερε με το “new look” μετά τον πόλεμο, μία γραμμή ρούχου που αποτελούνταν από στενή μέση και φαρδιά φούστα. Τα πρωτοποριακά φορέματά του έδωσαν νέα πνοή στην μόδα του μεταπολεμικού Παρισιού, υπό την σκιά του παρηκμασμένου στυλ της Κοκό Σανέλ, και μετέτρεψαν το όνομά του σε έναν από τους πιο φημισμένους οίκους παγκοσμίως.

Αρκούν όμως η σπουδαία πορεία ζωής και η προσωπικότητα του Κριστιάν Ντιόρ για να γεννηθεί μία εξίσου σπουδαία σειρά; Λοιπόν, και ναι και όχι.

Ξεκινώντας από τον πραγματικό παλμό της σειράς είναι γεγονός πως ο Μπεν Μέντελσον (“Bloodline”, “Rogue One”) είναι μοναδικός στον ρόλο του Κριστιάν Ντιόρ.

Ο 54χρονος Αυστραλός ηθοποιός επιστρατεύει μία εκφραστική δεινότητα που επισκιάζει τους συμπρωταγωνιστές του, ακόμα και αν πρόκειται για τον Τζον Μάλκοβιτς και την Ζυλιέτ Μπινός. Η προσέγγισή του δείχνει μία ερμηνεία ενστικτώδη, ευαίσθητη και συνάμα πολύ τολμηρή που κατακλύζει την οθόνη και σε καλεί να δεθείς μαζί του. Χωρίς αμφιβολία μία εξαιρετική επιλογή για τον ρόλο και μία πρώτη μεγάλη νίκη για την σειρά.

Από την άλλη, Μάλκοβιτς και Μπινός απέχουν πολύ από τα επίπεδα του Μέντελσον, δίνοντας  μάλλον ερμηνείες βγαλμένες από φύλλο οδηγιών.

Τώρα πάμε στα πιο δύσκολα. Καθώς βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το σενάριο του “The New Look” έπρεπε να συμπεριλάβει και αρκετή μυθοπλασία.

Το έναυσμα γίνεται από τον ίδιο τον Κέσλερ και στα πρώτα τρία επεισόδια βρισκόμαστε μέσα στις αντιξοότητες του πολέμου, όπου η ιστορία μοιάζει με κάθε άλλη ιστορία πολέμου.

Ωστόσο, η διάρκεια των επεισοδίων με τις δαιδαλώδεις υποθέσεις στις οποίες παρακολουθούμε τον Ντιόρ και την Σανέλ κάθε άλλο παρά καλό κάνουν στην σειρά. Τα λεπτά περνούν αργά και αυτοί που καίγονταν για μόδα και πατρόν μάλλον θα απογοητευθούν.

Ταυτόχρονα, παρά τα εντυπωσιακά σκηνικά και τα περίτεχνα σχέδια στα ρούχα (όποτε τα βλέπουμε τελοσπάντων) η εικόνα της σειράς για κάποιο λόγο είναι αφιλόξενη προς τον θεατή. Σα να έχει μπει ένα γκρίζο και θαμπό φίλτρο, η αίσθηση ότι κάτι δεν έχει ρυθμιστεί σωστά στην εικόνα δε σε αφήνει να χορτάσεις από αυτό που βλέπεις.

Εν τέλει, το biopic που θέλαμε, ή αναμέναμε, να δούμε δεν το είδαμε. Ο μονότονος ρυθμός του, συνυφασμένος τόσο πολύ με τον πόλεμο, αφαιρεί από την ίδια την προσωπικότητα που πραγματεύεται, παρά την απίθανη δουλειά που κάνει ο Μέντελσον με αυτήν. Η κομψότητα μάλλον διέφυγε του Κέσσλερ από το “The New Look” και το άφησε λίγο-πολύ ένα αργόσυρτο βάσανο.