Μη περιμένετε και πολλά από το τέλος του κόσμου

Αξιοπερίεργος, αιχμηρός, χειμαρρώδης και αταξινόμητος, ο Radu Jude επιστρέφει με έναν ακόμα υπέροχο, μακροσκελή τίτλο (ρήση του Πολωνού ποιητή Stanisław Jerzy Lec) και μια απολαυστική, ανερυθρίαστη και αιχμηρή σάτιρα για τον σύγχρονο τρόπο ζωής και τον παραλογισμό του.

Το «Μην Περιμένετε και Πολλά από το Τέλος του Κόσμου» είναι ένα πλούσιο συνονθύλευμα εικόνων, σκέψεων και ιδεών, που πειραματίζεται και τεστάρει τα όρια, μιλά πολύ και διακόπτει τον εαυτό του, υψώνει έναν καθρέφτη μπροστά στην σύγχρονη Ρουμανία και τους εκλεκτικούς συγγενείς της, συνομιλεί με το παρελθόν και αναμετράται με το παρόν: με τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την κυβερνητική αδιαφορία, τα σόσιαλ μίντια, τον καπιταλισμό και την ελεύθερη αγορά.

Η ταινία μπλέκει οπτικά και αφηγηματική διάφορες γραμμές και είδη, αλλά η βασική ακολουθεί πιστά την Άντζελα (Ilinca Manolache), μια βοηθό παραγωγής που πληρώνεται χάλια και δουλεύει ασταμάτητα. Η νέα της αρμοδιότητα είναι η κινηματογράφηση μικρών βίντεο για χάρη μιας Αυστριακής πολυεθνικής, στα οποία τραυματισμένοι στην δουλειά, απολυμένοι εργάτες θα πρέπει να παραδεχτούν ότι τα ατυχήματα οφείλονταν σε δική τους υπαιτιότητα.

Για να αντέξει την ατελείωτη κίνηση στους δρόμους της Ρουμάνικης Πρωτεύουσας, για να μπορέσει να διαχειριστεί την εξάντληση και την αϋπνία, για να ξορκίσει το άγχος και την πίεση ή απλά για να διασκεδάσει, η Άντζελα ανοίγει την κάμερα και ξεσπά μέσα από την περσόνα του Μπομπίτσα, ενός σεξιστή φαλακρού (καλησπερίζουμε τον Άντριου Τέιτ ως εξέχον κακό του κοινωνικού και μιντιακού γίγνεσθαι) που ξερνάει σκέψεις και απόψεις στην σελίδα του.

Από την παράλληλη συνύπαρξη της Ρουμάνικης ταινίας του 1981 “Angela merge mai departe”, όπου μια άλλη Άντζελα περιδιαβαίνει τους ίδιους δρόμους μιας άλλης εποχής, μέχρι την Nina Hoss και τον χαρακτήρα της, που εντυπωσιάζεται με το «Παλάτι του Κοινοβουλίου» και θεωρεί τους δρόμους φοβερά επικίνδυνους, και τους εκατοντάδες σταυρούς που περικλείουν έναν από τους πιο φονικούς δρόμους της χώρας, ο Jude παραμένει πληθωρικός και αποσπασματικός, δηκτικός και διασκεδαστικός, πικρός και ξεκαρδιστικός.

Ακόμα κι αν το προς το τέλος μακρηγορεί (η διάρκεια της ταινίας θα μπορούσε να’ναι μικρότερη), παραμένει ένας τολμηρός και αθυρόστομος παρατηρητής της πραγματικότητας, που δεν διστάζει ούτε να βαδίσει στην κόλαση ούτε να κοιτάζει λουλούδια στην διαδρομή.