Αccused

Αφού βρίσκεται μπλεγμένος, σε μια κοινωνία με εμμονή για εκδίκηση που τον επιλέγει λανθασμένα κατά λάθος ως τον επόμενο στόχο της, ένας νεαρός άνδρας πρέπει να επιβιώσει τη νύχτα καθώς το διαδικτυακό κυνήγι μαγισσών φτάνει στην εξώπορτά του, σε αυτό το ψυχολογικό θρίλερ.

Ψεύτικες κατηγορίες που εξαπλώνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με πολύ επικίνδυνες συνέπειες όταν ο εικοσάχρονος Χάρι, ταξιδεύει από την πόλη στο πατρικό του στην επαρχία. Μόλις φτάσει εκεί, ο Χάρι ανακαλύπτει ότι ο σταθμός από τον οποίο ταξίδεψε έχει χτυπηθεί από τρομοκρατική επίθεση, με τον δράστη που φαίνεται στις κάμερες να μοιάζει με αυτόν.

Αφού παρερμηνευθεί ως ύποπτος βομβιστικής επίθεσης σε τρένο στο Λονδίνο, άγνωστοι ‘ήρωες-εκδικητές’ αρχίζουν να παρακολουθούν το σπίτι του, και ο Χάρι πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του στις διαδικτυακές μάζες και να υπερασπιστεί το σπίτι του και τον εαυτό του από εκείνους.

Ο σκηνοθέτης δηλώνει: «Μετά τη σκηνοθεσία των «Villain» και «Σημείο βρασμού», που ξέρετε ότι είναι κοινωνικές πραγματικές ταινίες, αυτή η ταινία έπρεπε να αισθάνεται το ίδιο αυθεντική και σχετική με αυτές. Έτσι, το να κάνεις μια ταινία που εξετάζει τις φυλετικές αδικίες ταυτόχρονα με την απομάκρυνση της ηθικής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι η τέλεια συνέχεια, μια ταινία που κάνει μια επισήμανση για όλα αυτά τα πραγματικά ζητήματα με έναν αξιομνημόνευτο τρόπο. Σκοπεύω να διατηρήσω αυτή την ταινία όσο πιο προσγειωμένη, σκληρή και αληθινή γίνεται για να κάνω τους ανθρώπους να νιώθουν ότι αυτό θα μπορούσε πραγματικά να τους συμβεί...»

Πρώην σεφ και ηθοποιός ο Άγγλος Φίλιπ Μπαραντίνι, μας άρεσε πολύ το προ τριετίας "Boiling point" του, με ασταμάτητο ρυθμό, ένταση, έντονα συναισθήματα μέσα σε ένα εστιατόριο, γυρισμένο με ένα πλάνο. 

Επιστρέφει με το Accused που μοιάζει να είναι δύο ταινίες. 

Το πρώτο (σχεδόν) μισάωρο παρακολουθούμε έναν νεαρό πακιστανικής καταγωγής που περνά από τον κεντρικό σταθμό του Λονδίνου για να αλλάξει τρένο (και να πάει στο πατρικό των ευκατάσταστων γονιών στην εξοχή για να κρατήσει τον σκύλο τους γιατί θα φυγουν τριήμερο για ένα ταξίδι), λίγο πριν γίνει βομβιστική επίθεση, με την πρώτη φωτό του ύποπτου που δίνει η αστυνομία στη δημοσιότητανα του μοιάζει αρκετά (χρώμα δέρματος, μούσι, σακίδιο πλάτης) χωρίς πάντως να φαίνεται το πρόσωπό του. 

Μέσα σε λίγες ώρες πρώην συμμαθητές του και όψιμοι δικαστές των social media τον έχουν σχεδόν ταυτοποιήσει με τον τρομοκράτη μέσα από παλιές φωτό και βιαστικά και αβάσιμα συμπεράσματα και τον έκριναν ένοχο. Αυτόκλητοι vigilante αρχίζουν να απειλούν ότι θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και τον αναζητούν διαδικτυακά, μέχρι που φτάνουν έξαλλοι στην πόρτα του σπιτιού του. 

Κάπου εκεί ξεκινά η δεύτερη ταινία, ένα κλειστοφοβικό θρίλερ, με αγωνιώδη εξέλιξη, εξαιρετικά δουλεμένα πλάνα και λειτουργικό μοντάζ κατά διαστήματα, με τον πρωταγωνιστή αποκλεισμένο σε ένα αχανές σπίτι στο οποίο έχει σβήσει (για προφανείς λόγους) τα φώτα και φωτίζει μόνο με το κινητό του. Ο Μπαραντίνει εστιάζει από εκεί και πέρα αποκλειστικά σε αυτό το κομμάτι, αποδεικνύοντας την ικανότητά και την τεχνική του, χτίζει σασπένς με σωστό ρυθμό και εντείνει το χτυποκάρδι, με αποτελεσματικότητα στην κλιμάκωση της κινηματογραφικής αγωνίας, αν και δεν αποφεύγει κάποια -λίγα- κλισέ ταινιών τρόμου (βάλτο μπροστά το γ@μημέν@ το αυτοκίνητο επιτέλους!). 

Όσο για τα μηνύματα που θέλει να περάσει συνολικά περί ρατσισμού, παράλογης αυθαιρεσίας των social media που καταστρέφουν ζωές μέσα σε μια νύχτα, ανοικονόμητη αυτοδικία, δεν πολυασχολείται με το να στήσει τις καταγγελίες του χωρίς να φανεί διδακτικός σε μεγάλο βαθμό, αν και εύστοχος.