Ferrari

Σύνοψη: Το καλοκαίρι του 1957, ο πρώην οδηγός αγώνων αυτοκινήτων, Έντσο Φερράρι βρίσκεται σε κρίση. Με την εταιρεία του στα πρόθυρα της πτώχευσης και τον γάμο του να βιώνει την τραυματική απώλεια του ενός γιου, ο Φερράρι εναποθέτει την ελπίδα για την σωτηρία τους σε έναν αγώνα δρόμου 1000 μιλίων στην Ιταλία, τον εμβληματικό Mille Miglia.

Άποψη: Έξι χρόνια πριν τα γεγονότα της ταινίας Ford vs. Ferrari του James Mangold με τον ιταλό ηθοποιό Remo Girone να υποδύεται τον γηραιό και πλέον σε κρίση και υπό την απειλή πτώχευσης Φερράρι που έρχεται σε συμφωνία με τον Φορντ για να επιβιώσει, ο ιταλός ιδρυτής της αυτοκινητοβιομηχανίας αρχίζει να βλέπει τα πρώτα σημάδια κρίσης της εταιρείας του, με τις νίκες να μειώνονται και άλλες εταιρείες να παίρνουν τα ηνία στον χώρο.

Σε συνδυασμό με προσωπικές κρίσεις που βιώνει στο οικογενειακό του περιβάλλον, είναι το αρχέτυπο του δραματικού χαρακτήρα που θα ενδιέφερε τον σπουδαίο Aμερικανό σκηνοθέτη Michael Mann και θα τον έκανε να επιστρέψει στην σκηνοθετική καρέκλα έπειτα από οκτώ χρόνια από το Blackhat (2015).

Ο έμπειρος σκηνοθέτης σοφά δεν παρουσιάζει μια πορεία ολόκληρης της ζωής του Φερράρι, κάτι που θα για το μεγαλύτερο μέρος του κοινού -πέρα από πιθανούς λάτρεις της εταιρείας αυτοκινήτων- θα ήταν κουραστικό και εν τέλει άτοπο. Αιχμαλωτίζει όλη την ουσία της προσωπικότητας του πάλαι ποτέ οδηγού αγώνων και πλέον πλούσιου επιχειρηματία μέσα σε λίγους μήνες του 1957, μια χρονιά σημαδιακή για την ζωή και την μετέπειτα πορεία του.

Τα δράματα ωστόσο του χαρακτήρα δύσκολα γίνονται κτήμα του θεατή, που παρατηρεί παθητικά και αμέτοχα όσα γίνονται χωρίς ποτέ να μπορεί να καταλάβει ή να νιώσει τους ήρωες. Παρότι ο σκηνοθέτης προσπαθεί να δείξει πολλές πτυχές του χαρακτήρα του ήρωα του, ακόμα και δυσάρεστες, καθώς σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για αγιογραφία του, εντούτοις αποτυγχάνει να πει κάτι παραπάνω.

Ένα μεγάλο μέρος της ταινίας είναι απλώς εντυπωσιακές σκηνές αγωνιστικών αυτοκινήτων που οι λάτρεις θα λατρέψουν μιας και η ταινία έχει εξαιρετικό ηχητικό μοντάζ/μιξάζ.

Επίσης η ταινία έχει στο οπλοστάσιό της μια τρομερή Πενέλοπε Κρουζ στον ρόλο της απατημένης αλλά ισχυρής συζύγου, που με την ενεργητική και παθιασμένη ερμηνεία της προσφέρει τον απαραίτητο δυναμισμό σε μια αφήγηση που φαίνεται να μην τερματίζει με την ίδια γρηγοράδα των αυτοκινήτων Ferrari.

Από την άλλη ο Άνταμ Ντράιβερ σε σύντομο χρονικό διάστημα υποδύεται έναν ακόμα ισχυρό ιταλό επιχειρηματία του 20ού αιώνα μετά τον Γκούτσι στο House of Gucci του Ρίντλει Σκοτ και για δεύτερη φορά δεν πετυχαίνει ακριβώς τον στόχο του.

Αν εξαιρέσουμε το ότι πάντα παραμένει αστείο γιατί σε μια ταινία να μην επιλέγουν ιταλούς ηθοποιούς για να κάνουν τους χαρακτήρες και επιλέγουν να βάζουν Αμερικανούς να μιλάνε αγγλικά με ιταλική προφορά, και εδώ ο Ντράιβερ δείχνει έναν υποκριτικό εγκλωβισμό που τον οδηγεί σε μια πολύ επίπεδη και άνευρη ερμηνεία, χωρίς να μοιάζει και ο ίδιος να συμμετέχει σε όλο αυτό.

Σε αυτό συμβάλλει το σενάριο του Troy Kennedy Martin που σε κάποια σημεία αγγίζει τα όρια του μελοδράματος με κάτι βαρύγδουπες φράσεις που κανείς δεν μοιάζει να πιστεύει και μοιάζουν κάπως αστείες στο πιο σοβαρό οικοδόμημα που επιχειρεί να χτίσει ο Μαν (σε αντίθεση με το camp αποτέλεσμα του Ρίντλει Σκοτ στο οποίο θα ταίριαζαν), ενώ ακόμα και ο έμπειρος και ταλαντούχος σκηνοθέτης μοιάζει κάπως ντεφορμέ: Ενώ υπάρχουν σκηνές πολύ μελετημένες και προσεγμένες που φανερώνουν μια μαεστρία, υπάρχουν και άλλες που μοιάζουν ημιτελείς, με άτσαλες μεταβάσεις που ίσως δεν δικαιώνουν το όραμά του.