Scrapper

Σύνοψη: Μετά τον θάνατο της μητέρας της, η 12χρονη Τζόρτζι μένει μόνη της, ξεγλιστρώντας από τις κοινωνικές υπηρεσίες και προσπαθώντας να τα βγάλει πέρα κλέβοντας ποδήλατα.

Όταν εμφανιστεί άξαφνα ο αποξενωμένος νεαρός πατέρα της, η εύθραυστη (αν)ισορροπία της καθημερινότητάς της θα κλονιστεί και θα πρέπει να έρθει πραγματικά αντιμέτωπη με το πένθος της.

Γνώμη: Το βρετανικό σινεμά του κοινωνικού ρεαλισμού φαίνεται ότι περνάει μια φάση εμπνευσμένης ανανέωσης και «Το Αλάνι», η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σε σκηνοθεσία και σενάριο της Σάρλοτ Ρίγκαν, είναι άλλο ένα δείγμα αυτής της νέας οπτικής που φέρνουν νεαροί δημιουργοί σε ένα κινηματογραφικό είδος που έχει αποτυπώσει γλαφυρά τα άγχη και τα αδιέξοδα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων.

Το σκηνικό εδώ είναι μια βρετανική επαρχιακή πόλη, όπου ένα παιδί μεγαλώνει μόνο του μετά την απώλεια της μητέρας του. Η Τζόρτζι (Λόλα Κάμπελ) είναι ένα τυπικό αγοροκόριτσο: αυθάδης, έτοιμη πάντα να μπλεχτεί σε καυγάδες και περιπέτειες και ικανή να χειραγωγεί τον οίκτο που νιώθουν οι γύρω της για την κατάστασή της, ώστε να μπορέσει να τα βγάλει πέρα. Και ίσως πιστεύει πραγματικά ότι έτσι θα καταφέρει να μεγαλώσει τον εαυτό της, μέχρι που η αιφνίδια άφιξη του νεαρού και μέχρι πρότινος άγνωστου γι’ αυτήν πατέρα της, Τζέισον (Χάρις Ντίκινσον), θα κλονίσει αυτή της την πίστη.

Η Σάρλοτ Ρίγκαν αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια και ευαισθησία τους δύο κεντρικούς ήρωές της, που είναι στην ουσία και οι δύο ακόμη παιδιά: η Τζόρτζι είναι ένα παιδί που βιάζεται να ενηλικιωθεί και ο Τζέισον είναι ένα παιδί εγκλωβισμένο στο σώμα ενός τριαντάρη. Κι οι δύο είναι ανίκανοι να αγαπηθούν και να αγαπήσουν, ενώ οι απεγνωσμένες προσπάθειες του Τζέισον να προσεγγίσει την Τζόρτζι φέρνουν στο νου κάτι από τον αλησμόνητο χαρακτήρα του απεξενωμένου πατέρα που υποδύθηκε αριστουργηματικά ο Χάρι Ντιν Στάντον στο «Παρίσι, Τέξας» του Βιμ Βέντερς.

Η Ρίγκαν, βέβαια, φαίνεται ότι εδώ έχει περισσότερο στο μυαλό της το «Florida Project» του Σον Μπέικερ, κι αυτό αποτυπώνεται και στην φωτογραφία της Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ (η σκηνοθέτης του «How to Have Sex»).

Χωρίς να γίνεται μελό ή διδακτική, μιλάει για τη δυσκολία του να είσαι millennial, φτωχός και γονιός, ενώ καταφέρνει να ιχνηλατήσει το μεταίχμιο ανάμεσα στις παιδικές φαντασιώσεις, την είσοδο στην εφηβεία και τη βίαιη ενηλικίωση, όπου ακροβατεί η Τζόρτζι.

Η quirky και παιχνιδιάρικη ματιά της μπορεί να στερεί από «Το Αλάνι» λίγο από το συναισθηματικό βάθος που θα έκανε πιο ολοκληρωμένο το εγχείρημά της, αλλά η φρεσκάδα, ο ενθουσιασμός της και η χημεία των δύο πρωταγωνιστών της φτιάχνουν μια γλυκόπικρη ταινία ενηλικίωσης που συλλαμβάνει τη νοσταλγία που βρίσκεται στον πυρήνα των παιδικών αναμνήσεων.