Ο φίλος μου, το ρομπότ

Σύνοψη: Ένας μοναχικός σκύλος που ζει στο Μανχάταν, αποφασίζει να φτιάξει από το μηδέν ένα ρομπότ για να κάνουν παρέα. Η μεταξύ τους φιλία μεγαλώνει τόσο που γίνονται αχώριστοι, ώσπου μια νύχτα αναγκάζονται να αποχωριστούν. Τότε ξεκινά μια οδύσσεια για να επανενωθούν που θα τους καθορίσει. 

Άποψη: Βασισμένο στο κόμικ Robot Dreams της Sara Varon, ο Φίλος μου το Ρομπότ είναι μια από τις πιο τρυφερές, ανθρώπινες θα λέγαμε με την ευρεία έννοια της ανθρωπιάς μιας και απουσιάζει πλήρως η ανθρώπινη παρουσία και η ανθρώπινη γλώσσα (δεν διαθέτει καθόλου διαλόγους), και μια από τις πιο παιδικά αγνές ταινίες της χρονιάς και ένα από τα πιο όμορφα animation που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Βαθιά συγκινητικό και απίστευτα αγαθό, χωρίς να διαθέτει το στοιχείο της ομιλίας, όπως βέβαια ούτε και ο Γουόλ-υ της Pixar, πέραν λίγων εξαιρέσεων, μιας και όπως εκεί, πρωταγωνιστεί ένα ρομποτάκι, πλάι όμως σε έναν σκύλο αποτελώντας ένα σπουδαίο δίδυμο.

Πάνω από όλα είναι μια ωδή στην φιλία, στην ανιδιοτελή και ανόθευτη αγάπη, μια φιλία που βασίζεται καθαρά στο συναίσθημα και στο νοιάξιμο.

Δεν είναι τυχαίο που ο πρωταγωνιστής είναι σκύλος, μιας και η σχέση που παρουσιάζει είναι εφάμιλλου μεγέθους αγάπης με αυτή που δείχνει ο σκύλος ως κατοικίδιο, στον άνθρωπο. Στην ταινία όμως ο σκύλος έχει πάρει την θέση του ανθρώπου και το «κατοικίδιο» είναι το ρομπότ που αρχικά το ήθελε απλώς για παρέα, μιας και ζούσε μόνος του, ενώ σταδιακά αναπτύσσεται μια μεγάλη σχέση αγάπης και φροντίδας.

Φτιαγμένη από απλά υλικά και από ειλικρινή συναισθήματα, με μια αφελή παιδικότητα ανά στιγμές που όμως έχει μέσα της πολλή αθωότητα και που σίγουρα βλέποντάς το ένα παιδί θα το εκτιμήσει πολύ περισσότερο.

Ωστόσο είναι μια ταινία για όλους με τα μηνύματα να είναι πολλά και διαφορετικά ανά ηλικία.

Επειδή απουσιάζει το λεκτικό κομμάτι, στο κωμικό της πλαίσιο βασίζεται περισσότερο σε σωματικά gags που καμιά φορά έχουν πλάκα, καμιά φορά είναι βγαλμένα από άλλη εποχή τύπου Mr. Bean, αν και θα προκαλέσουν γέλιο σε μικρότερες ηλικίες. Στο συναισθηματικό και δραματικό κομμάτι είναι που αναδεικνύει μια μεγαλύτερη ωριμότητα και μελέτη.

Ο Ισπανός σκηνοθέτης Pablo Berger, γνωστός και για την δική του εκδοχή της Χιονάτης το 2012 στο Blancanieves, έρχεται με αυτό το animation να μας συστήσει δύο φίλους και να μας δείξει ότι τα συναισθήματα είναι υπεράνω αποστάσεων, δυσκολιών, εμποδίων και προτεραιότητά μας θα πρέπει πάντα να είναι τα πρόσωπα που αγαπάμε.