The wrath of Becky

Σύνοψη: Η Becky προσπαθεί να ζήσει ήρεμα τη ζωή της μακρυά από το βίαιο παρελθόν της, μέχρι που κάποιοι ημίτρελοι θα ταράξουν αυτή τη γαλήνη και θα το πληρώσουν με αίμα.

Γνώμη: Το σκοτεινό 2020 που σαρώναμε ότι υπήρχε σε junk food και junk ταινίες κλεισμένοι σε μια μακρά καραντίνα, τα πάντα ήταν λίγο πιο απενεχοποιημενα. 

Που να ταράζουμε το μυαλό μας με φεστιβαλικα δράματα και σπαρακτικές ερμηνείες; Becky διαβάζουμε, με υπόθεση να ξεκληρίζει νέοναζί βλαμμένους που την ενοχλούν. Φέρτο!

Όλα αυτά τα δακρύβρεχτα για να υποστηρίξουμε ότι το Wrath of Becky αποτελεί sequel.

Χάνετε τίποτα αν δε δείτε το πρώτο; Μάλλον όχι. Ένα κεφάτο θριλερακι για το οποίο δεν υπήρχε κανενας λόγος να υπάρξει συνέχεια, με τους συντελεστές όμως να έχουν άλλη άποψη.

Όπως ο προκάτοχος του, πατάει και αυτή τη φορά  στην εκδίκηση -ένα από τα αγαπημένα μας θέματα- οπότε play.
Η πρωταγωνίστρια Lulu Wilson σαν Becky περνάει τέλεια σαν μια κόμικ-τύπου bride του επικού Kill Bill με τις οποίες σύγκρισεις να σταματάνε εδώ, όπως το ίδιο καλά γίνεται με τον (σε ρόλο ηγέτη βλαχοσεχτας ) υπέρ-ατάλαντο Seann William Scott.

Βαθιά νοήματα απουσιάζουν, με αρκετά έξυπνους θανάτους και αίματα που γεμίζουν τα χέρια της Becky διότι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. Τό'κανε παλιότερα,ξ έρει πως γίνεται, ίσως και ο μοναδικός λόγος που παρακολουθούμε.

Το 2ο μέρος βάζει χιούμορ Marvel μέσα, δηλαδή στη πλειοψηφία του αμήχανο, καθώς μια πιο δραματική προσέγγιση θα βοηθούσε να προκύψει ένα dark cult διαμαντακι. Επειδή όμως δεν είναι κάθε μέρα του 'I spit on your grave', μόλις τελειώσει αυτή η "οσκαρική" δημιουργία, χάνεται στη λήθη των εύπεπτων ταινιών.

Σινεμά δεν το λες, αλλά και τα burger τα καταναλώνουμε σαν καραμέλες γνωρίζοντας ότι βουλωνουμε ζωτικά σημεία. Οπότε χωρίς να το παίζουμε large cinephile το είδαμε σαν large maniac του οτιδήποτε έχει αντίποινα και προχωρήσαμε στις ζωές μας.