Flora and son

Σύνοψη: Η Φλόρα στην αναζήτησή για ένα χόμπι που θα κινητοποιήσει τον γιο της, βρίσκει στα σκουπίδια μία κιθάρα. Καθώς ο ίδιος δεν την θέλει, η Φλόρα θα ξεκινήσει διαδικτυακά μαθήματα με τον Τζεφ που μένει στο Λος Άντζελες.

Στο προσεχές διάστημα, η μουσική θα μπαίνει όλο και περισσότερο στην ταραγμένη καθημερινότητα της οικογένειάς τους ως μία σανίδα σωτηρίας.

Άποψη: Ο σκηνοθέτης Τζον Κάρνεϊ, πιστός υπηρέτης της μουσικής και οθόνης, είναι ένας από τους λίγους οι οποίοι φροντίζουν συχνά να μας υπενθυμίζουν με τις ταινίες τους πως η μουσική είναι μία οικουμενική γλώσσα και πως μέσω αυτής μπορούν να τα βρουν ακόμα και οι πιο αντίθετοι χαρακτήρες, ακόμα και μία μητέρα με τον γιο της.

Με το “Flora and Son” δημιουργεί μία ταινία αφιερωμένη -κατά τα λεγόμενά του- στις μητέρες όλου του κόσμου, αλλά εμείς ξέρουμε ότι κατά βάθος την αφιερώνει και στην ίδια την μουσική.

Μένοντας πιστός στο στυλ που χάραξε με τα “Once”, “Begin Again” και “Sing Street” φυτεύει τον σπόρο της μουσικής στην 30χρονη Φλόρα, η οποία ασφυκτιεί με τον γιο της Μαξ και την ζωή που έχασε για να τον μεγαλώσει, μέσω μιας κιθάρας και μιας σειράς μαθημάτων με τον Τζεφ, τον οποίο υποδύεται απολαυστικά ο Τζόσεφ Γκόρντον-Λέβιτ. Από εκεί και έπειτα η μουσική είναι το συνδετικό υλικό για κάθε σχέση που εξελίσσεται στην ταινία με αποκορύφωμα όχι το ειδύλλιο μεταξύ των δύο, αλλά την σχέση που χτίζεται εκ νέου μεταξύ της Φλόρα και του γιου της, ο οποίος αποδεικνύεται ότι έχει ταλέντο στην παραγωγή μουσικής.

Όπως και στις υπόλοιπες παραγωγές του, το υποδόριο, και σε αυτήν την περίπτωση το φλεγματικό, χιούμορ είναι βασικό στοιχείο της υπόθεσης και, αν και αργεί να πάρει τα πάνω του, τελικά συμπληρώνει πολύ ταιριαστά την ιστορία που εκτυλίσσεται στο άναρχο Δουβλίνο. Η δε Ιβ Χιούσον, κόρη του Μπόνο των U2, παραδίδει μία Φλόρα αποκάλυψη, εκρηκτική, χωρίς φίλτρα και αθυρόστομη, όμως παράλληλα είναι πολύ τρυφερή και γοητευτική.

Αυτή η πλευρά της είναι και όλη η ουσία του “Flora and Son”. Μία τρυφερή και γοητευτική ιστορία που σε συγκινεί και σου δίνει ένα υποστηρικτικό σπρώξιμο να πας παραπέρα από αυτά που ονειρεύεσαι. Ευτυχώς, ο Κάρνεϊ γνωρίζει πώς να κάνει τα πιο ευαίσθητα να μην φαίνονται κλισέ και αμήχανα, και αντιθέτως τα χειρίζεται με τον σεβασμό που τους αρμόζει.

Αυτό που απομένει τελικά είναι μία ταινία feel-good, που θα σε κάνει να αισθανθείς περισσότερα από αυτά που περιμένεις ενώ παράλληλα θα σε διασκεδάσει με την αστεία και αυθεντική πλευρά της.