Silent night

Ο Τζον Γου επιστρέφει με μια ιστορία εκδίκησης, ενός πατέρα που βλέπει τον μικρό του γιο να χάνει τη ζωή του ύστερα από ανταλλαγή πυροβολισμών  μεταξύ συμμοριών. Αναρρώνοντας από ένα τραύμα στο λαιμό που τού στέρησε τη φωνή, ο άντρας εκκινεί μια βίαιη οδύσσεια με μοναδικό στόχο να εκδικηθεί για τον θάνατο του γιου του.

Πριν 20 χρόνια, ο Τζον Γου πήρε το paycheck από το Χόλιγουντ για το «Paycheck» με πρωταγωνιστή τον Μπεν Άφλεκ και δεν κοίταξε πίσω.

Δικαίως: ήταν επιεικώς μέτριο.

Μέχρι και πέρυσι έκανε τις ταινίες του όπως τις είχε συνηθίσει, στα πάτρια εδάφη, με κύριο παρράειγμα τα Red Cliff.

Φέτος λοιπόν επέστρεψε στο Χόλιγουντ (δεν τον χάλασε άλλο ένα paycheck προφανώς), με ακόμα μία περιπέτεια με ελαφρώς ατάλαντο πρωταγωνιστή (Τζόελ Κίναμαν), αυτή τη φορά χωρίς σχεδόν διάλογους.

Ένα καλοσκηνοθετημένο (αυτό έλειπε από τον μάστορα), αλλά generic φιλμ δράσης, μέχρις εκεί.

Μια ταινία που απέχει από τα «όργια» των παλαιών ετών του Τζον Γου, που νιώθει κάπως old school με κατεβασμένες ταχύτητες και που θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν είχε διανθιστεί με λίγο περισσότερο χιούμορ.

Ο Γου βεβαίως κατέχει την τέχνη της αφήγησης και παίρνει ότι καλύτερο μπορεί από μια ιστορία εκδίκησης ρηχή, κάπως παράλογη και με αρκετές τρύπες, που θέλει τον Κίναμαν από φιλήσυχο πατέρα με άθλιο χριστουγεννιάτικο πουλόβερ να μένει χωρίς φωνή όταν μια από τις σφαίρες της επίθεσης του καταστρέφει τις φωνητικές χορρδές και μετά από σχεδόν έναν χρόνο να μεταμορφώνεται σε killing machine για να πάρει την εκδίκησή του. O Kινέζος μάστορας ποτέ βέβαια δεν είχε βασιστεί στην πολυπολοκότητα του σεναρίου, οι πράξεις μιλούν μόνες τους στις ταινίες που τον καθιέρωσαν, μόνο που εδώ το πάει σε Taken φάση (χωρίς να διαθέτει Λίαμ Νίσον) και όχι σε κάτι πιο John Wick τύπου gun-fu που περιμέναμε, κάπως σαν να αυτοπεριορίζεται.

Περιπέτεια μέσα στα Χριστούγεννα δε χρειάζεται να ξανακάνει κανείς μετά το Die Hard, αρκετοί έχουν δοκιμάσει, τουλάχιστον ο Γου το κατέχει το άθλημα.