Ο πατέρας του στρατιώτη

Σύνοψη: Κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο 17χρονος Τιέρνο στρατολογείται από τον Γαλλικό Στρατό στην Σενεγάλη ώστε να πολεμήσει στο μέτωπο.

Ο πατέρας του Μπάκαρι, θέλοντας να προστατεύσει τον γιο του, δηλώνει εθελοντής του πολέμου, και ταξιδεύει μαζί του έως την Γαλλία, εκεί όπου οι δυο τους προσπαθούν να βρουν τρόπο να ξαναγυρίσουν στην πατρίδα χρησιμοποιώντας διαφορετικούς δρόμους.

Άποψη: Ο Ομάρ Σι ήταν για πολύ καιρό σε συζητήσεις για το πρότζεκτ του Ματιέ Βαντεπιέ, με τον οποίο είχαν γνωριστεί στο σετ των Άθικτων, για τον ρόλο του γιου και όχι του πατέρα όπως τελικά έγινε, αφού τα χρόνια περνούσαν χωρίς να ξεκινά η παραγωγή και ο ίδιος μεγάλωσε πια για να κάνει τον 17χρονο στρατιώτη.

Παρόλα αυτά, ο ίδιος έλαμψε μέσα στο πολεμικό σκηνικό και ανέδειξε με πολλή ευαισθησία τον αντι-πολεμικό χαρακτήρα της ταινίας, όπως επίσης και την πατρική αγάπη που δεν γνωρίζει σύνορα.

Βασιζόμενοι επάνω στην αληθινή ιστορία των (τουλάχιστον) 60 χιλιάδων Σενεγαλέζων που πολέμησαν και σκοτώθηκαν υπερασπιζόμενοι την Γαλλία, οι Βαντεπιέ (“La vie en Grand”) και Ολιβιέ Ντεμανζέλ (“Atlantique”) γράφουν μία ιστορία που μιλά με ειλικρίνεια για τον παραλογισμό του πολέμου, την εργαλειοποίηση του ανθρώπου και, φυσικά, την δύσκολη συνθήκη της φυλετικής διαφοράς. Για αυτούς οι μάχες δεν δίνονται στο πεδίο βολής αλλά στην πρόκληση του να επιβιώσουν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους μέσα στο στρατόπεδο ως μειονότητα και δίχως συμμάχους. Γι’ αυτό το λόγο, η κάμερα του Βαντεπιέ τους κοιτά πάντα από κοντινή απόσταση, γίνεται ένα με τις κινήσεις τους και τους ακολουθεί με κομμένη την ανάσα ενόσω αυτοί κινδυνεύουν.

 Η άλλη όψη, αυτή της πατρικής προστασίας, δίνει μία συγκινητική διάσταση στην ιστορία και ο Ομάρ Σι δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη δουλειά με τον ρόλο του. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο κοιτά τον συμπρωταγωνιστή του και γιο του στην ταινία, Αλασάνγκ Ντιόρ, σε πείθει για την αγωνία που νιώθει για αυτόν. Ειδικά στο τέλος ο μονόλογός του, υπό την μουσική του Αλεξάντρ Ντεσπλά, σε καθηλώνει και προσφέρει το ιδανικό κλείσιμο για την ταινία.

Πέρα από την πασιφανή διαφορά της με τις υπόλοιπες ταινίες του είδους, ο «Πατέρας του Στρατιώτη» σου δίνει τον χώρο να κατανοήσεις ουσιαστικά την ιστορία που αφηγείται, χωρίς να αναλώνεται στις ένοπλες μάχες. Εδώ, ο «ήρωας πολέμου» παίρνει μία διαφορετική ερμηνεία από την τυπική, διώχνει από πάνω του το ιμπεριαλιστικό πέπλο, και αποκτά την βαρύτητα που του αρμόζει.

Με άλλα λόγια, η ταινία φτάνει σε άλλα επίπεδα το πολεμικό δράμα ενώ παράλληλα φτιάχνει μία ωδή στην πατρική φιγούρα. Αναμφίβολα αξίζει τον χρόνο σας.