64ο ΦΚΘ: "The feeling that the time for..." - Κριτική
Σύνοψη: Η Αν είναι μια εσωστρεφής 33χρονη που μένει στη Νέα Υόρκη, έχει μια δουλειά γραφείου που δεν της προσφέρει καμία ικανοποίηση και μια περιστασιακή σαδομαζοχιστική ερωτική σχέση με έναν μεγαλύτερό της άντρα.
ΣΧΕΤΙΚΑΗ Ελίνα Ψύκου και τα "Αδέσποτα κορμιά" της
Όταν εμφανιστεί στη ζωή της ένας συνομήλικός της που δεν θέλει να γίνει ο «αφέντης» της αλλά απλά το αγόρι της, η Αν θα αρχίσει να αναρωτιέται αν την πήραν τα χρόνια ή αν υπάρχει ακόμα περιθώριο να αλλάξει.
Γνώμη: Πίσω στο 2010, μια νεαρή κινηματογραφίστρια και ηθοποιός με το όνομα Λένα Ντάναμ εμφανίστηκε με τη μεγάλου μήκους ταινίας της “Tiny Furniture”, η οποία αποτέλεσε “σημαία” μιας εποχής που όλο και περισσότεροι δημιουργοί στράφηκαν προς τα άγχη και τις ανησυχίες των millennials, αυτής της άχαρης γενιάς που βρίσκεται σε μια διαρκή σύγχυση και αρνείται να ενηλικιωθεί, ειδικά από τη στιγμή που ο κόσμος των ενηλίκων δεν είναι σε θέση πια να τους προσφέρει αυτά που απλόχερο έδωσε σε προηγούμενες γενιές.
Η συνέχεια της Ντάναμ είναι γνωστή: έκανε το τηλεοπτικό “Girls”, βάπτισε τον εαυτό της “φωνή της γενιάς της” και τα επόμενα βήματά της μέχρι σήμερα είναι πιο χαμηλόφωνα και σποραδικά, ενώ η pop κουλτούρα ενδιαφέρεται πλέον περισσότερο για τα άγχη και τους προβληματισμούς της Gen Z.
Και κάπου εδώ έρχεται το “The Feeling that the Time for Doing Something has Passed”, το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό και σεναριακό ντεμπούτο της Αμερικανίδας Τζοάνα Άρνοου, για να ζεστάνει τις καρδούλες και να σκάσει το χειλάκι όσων είναι μεταξύ 35 και 40 και δεν έχουν καταφέρει να κάνουν αυτό που η κοινωνία περιμένει από αυτούς: να φτιάξουν τη ζωή τους.
Κι αν η στιγμή που μπορούσες να κάνεις αυτά που θα οδηγούσαν σε μια «κανονική» ζωή έχει παρέλθει; Αυτό αναρωτιέται η Άρνοου, μέσα από μια σειρά από βινιέτες γύρω από την ερωτική και επαγγελματική καθημερινότητα της Αν, την οποία υποδύεται η ίδια. Η Αν είναι κυριολεκτικά το κορίτσι της διπλανής πόρτας: ήσυχη, ατημέλητη και με το συναίσθημά της θαμμένο κάτω από στρώσεις παραίτησης. Η Αν δεν περνάει καλά, αλλά αδυνατεί να κάνει κάτι για ν΄ αλλάξει αυτό. Δεν έχει κάποια επαγγελματική φιλοδοξία, δεν περιμένει τίποτα, ούτε καν μισό οργασμό, από τον Άλεν, τον μεσήλικα με τον οποίο κάνει περιστασιακό σεξ επί μία δεκαετία, ενώ η σχέση με τους γονείς και την αδερφή της έχει περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα.
Κι όταν στο παιχνίδι μπαίνει ένας άντρας με τον οποίο θα μπορούσε να νιώσει τη χαρά της συντροφικότητας, η Άρνοου κάνει τη σωστή κίνηση και δεν υποκύπτει στη διαχρονική μαγεία του “girl meets boy”, αφού και η ίδια η πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι στον κόσμο που ζούμε σήμερα αυτό δεν είναι αρκετό για να μας σώσει.
Φτιάχνει έτσι μια απολαυστική και σε σημεία ξεκαρδιστική έως και cringey οδύσσεια μιας νέας γυναίκας που μόνη ψάχνει, αλλά χωρίς να γνωρίζει τι είναι αυτό που θέλει να βρει. Και λέει όσα θέλει να πει με έναν απλό και άμεσο τρόπο, χωρίς καμία ανάγκη για χιπστερισμούς και λοιπούς millennial εντυπωσιασμούς, διαθέτοντας μια ακαταμάχητη τόλμη και φρεσκάδα. Η αφτιασίδωτη παρουσία της μπροστά από την κάμερα, η οξυδέρκεια πίσω από την πένα της και τα σκηνοθετικά της ένστικτα λειτουργούν σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους. Και με τα πιο απλά υλικά φτιάχνει μια ταινία δεν ωραιοποιεί τίποτα και κανέναν, ενώ παράλληλα ρίχνει φως στο πώς πολλά και διαφορετικά γεγονότα –κοινωνικά και προσωπικά– οδηγήσαν μια γενιά ανθρώπων σε μια κατάσταση μουδιάσματος και απραξίας, χωρίς προσδοκίες και χωρίς επαφή με το συναίσθημά τους.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων