Πορεία προς τη Ρώμη

Σύνοψη: Το 1922 ο Μπενίτο Μουσολίνι, ο ιδρυτής και αρχηγός του Φασιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ξεκινά μια θριαμβευτική πορεία από τη Νάπολη προς τη Ρώμη, για να καταλάβει –και τυπικά- την εξουσία. 

Ο τότε βασιλιάς της Ιταλίας Βιτόριο Εμανουέλε, υποκύπτοντας στη δύναμη των μελανοχιτώνων, «απολύει» τον εν ενεργεία Πρωθυπουργό, τον Λουίτζι Φάκτα, και δίνει τα κλειδιά του ιταλικού κράτους στον Μουσολίνι, στον κυριότερο σύμμαχο του Αδόλφου Χίτλερ, με τον οποίο  θα αιματοκυλήσουν λίγα χρόνια αργότερα την Ευρώπη και τον κόσμο. Τα γεγονότα συνέβησαν 28-30 Οκτωβρίου του 1922. 

Άποψη: Πορεία προς την Ρώμη ονομάστηκε η πορεία των μελανοχιτώνων του Μουσολίνι προς την πρωτεύουσα της Ιταλίας με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας. Ο σκηνοθέτης της Οδύσσειας του Κινηματογράφου (ένα πολύ ενδιαφέρον και καλά πληροφορημένο ντοκιμαντέρ για την ίδια την πορεία του μέσου), Mark Cousins, αναλαμβάνει να παρουσιάσει ένα πολύ σύνθετο θέμα, όπως αυτό της ανόδου του φασισμού στην Ιταλία και τα επακόλουθα που αυτό επέφερε μέσα από το πρίσμα του κινηματογράφου και της εν γένει οπτικής αποτύπωσης.

Αυτό που επιχειρεί να δείξει είναι περισσότερο τι οπτικό αποτύπωμα άφησε πίσω του το απολυταρχικό και προπαγανδιστικό καθεστώς, αλλά και να αναδείξει σπάνιο αρχειακό υλικό που σε κάποιες περιπτώσεις δεν έχει ξαναδεί το φως της δημοσιότητας, με σκοπό να φανούν οι πραγματικές συνθήκες διαβίωσης εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του 1920.

Βέβαια, ο Cousins το πάει ένα βήμα παραπέρα, συνδέοντας τον Μουσολίνι με τον Ντόναλντ Τραμπ και την δική του εισβολή στο Καπιτώλιο, ήδη από την αρχή του ντοκιμαντέρ.

Τελικά ο φασισμός ή η προπαγάνδα είναι στοιχεία που δεν έπεσαν από τον ουρανό στην Ιταλία ή στην Γερμανία των 20s και των 30s αντίστοιχα. Κατά καιρούς, όταν οι συνθήκες το ευνοούν, εμφανίζονται άνθρωποι που εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις και προβάλλουν τις δικές τους ιδέες.

Το ντοκιμαντέρ του Cousins μπορεί να έχει αρκετά ενδιαφέροντα ντοκουμέντα, ωστόσο εξαντλείται σε μπόλικη πληροφορία και σε συνδυασμό με τις υποτονικές και πολύ σιγανές φωνές των Marc Cousins και Alba Rohrwacher δεν βοηθά στο να διατηρηθεί μέχρι τέλους το ενδιαφέρον του θεατή.

Όπως και το γεγονός ότι εστιάζει περισσότερο στο κινηματογραφικό-αρχειακό υλικό και λιγότερο στις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, χάνει το momentum να πει κάτι διαχρονικό που πράγματι θα αφορά και την διακυβέρνηση Τραμπ ή άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, πέρα από εύκολα σχόλια.