Δράμα 2023: Γράφουμε άποψη για τις ελληνικές ταινίες - Μέρος 3ο

To ΜΟVE IT βρίσκεται στην Δράμα για το 49ο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους  και παρακολουθεί όλες τις ταινίες του Ελληνικού Διαγωνιστικού Τμήματος. Σας γράφουμε γνώμη:

ΣΧΕΤΙΚΑΤο Φεστιβάλ Δράμας ταξιδεύει στον κινηματογράφο Ίριδα

«Αντιλόπη» του The Boy

Δύο φαντάσματα, το κορίτσι και η γυναίκα, περνάνε τον χρόνο τους στο στοιχειωμένο τους σπίτι.

Mε Μαίρη Γιαννούλα, Κάρλα Φουρ

Οι μικρού μήκους αποτελούν προφανώς πεδίο (και) πειραματισμού, όμως εδώ ο Αλέξανδρος Βούλγαρης το τεντώνει.

Μια 9λεπτη ιστορία γεμάτη παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις, ειδωμένη σαν συγκόλληση από σναπσότς με την αίσθηση του stop motion, με μοντάζ σε τρικυμία, απούσα αίσθηση ρυθμού, ένα αποσπασματικό, μπερδεμένο/αφηρημένο, ανολοκλήρωτο κινηματογραφικό δοκίμιο που μοιάζει περισσότερο με τρέιλερ από κάποια άλλη ταινία που δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι θα ήθελα να δω. (1/5)

«Αριζόνες» του Γιώργου Ηλιόπουλου

Μετά από μία αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, ο Δημήτρης θα αναζητήσει καταφύγιο στο παλιό εξοχικό σπίτι του παππού του στην παραθαλάσσια πόλη της Μηχανιώνας.

Με τον Γιάννη Παπαδόπουλο

Πάντα έλκουν οι ιστορίες των μοναχικών, βασανισμένων ανθρώπων που προσπαθούν να βρουν την λύση μέσα στην οδύνη και τις δυσκολίες που τους υπερβαίνουν. Και αν έχουμε να κάνουμε με έναν ταλαντούχο ηθοποιό όπως ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ακόμα καλύτερα.

Όμως εδώ πολλά από τα υπόλοιπα που θα έδιναν μια κάποιας μορφής υπόσταση σε αυτό το φιλμ, μάλλον απουσιάζουν, έστω και αν η σκηνοθετική ματιά φανερώνει μια άνεση στα κοντινά που έχει κάτι να πει. Ναι, οκ, είναι ξεκάθαρη η αλληγορία για μια νέα γενιά που δεν έχει καμία επαφή με τις προηγούμενες και εξακολουθεί να ψάχνεται και μήπως το ρετρό μπορεί να κρύβει απαντήσεις. Εμείς δεν τις είδαμε πάντως. (2/5)

«Wings» του Φοίβου Ημελλου

Μια γυναίκα λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από τον γιο της, ενώ περιμένει εκείνον και την κοπέλα του για μεσημεριανό.

Mε Δέσποινα Κούρτη, Στάθη Κόικα

Ένα τηλεφώνημα που κάνει άνω κάτω τις ζωές, η σχέση μάνας – γιού, η διαταραχή, ένα ασφυκτικό μονοπλάνο που ταιριάζει πολύ στην ταινία και αναδεικνύει το δράμα.

Ίσως κάπως τραβηγμένα και overdrama, όπως είναι και η ερμηνεία της Δέσποινας Κούρτη που σίγουρα σολάρει με άνεση σε χαμηλούς αι υχηλούς τόνους, αλλά είναι κάπως αχρείαστα πομπώδης και θεατρική: υπογραμμίζει το δράμα, το άγχος, τον φόβο, την αγωνία τόσο έντονα που «σκίζει» το χαρτί. Όμως το φιλμ καταφέρνει να δηλώσει αυτά που θέλει, έστω και αν το τέλος φαντάζει κάπως ξέπνοο. (3/5).

«L’ acqua che passa» της Κάλλιας Παπαδάκη

Ο Νίκος παίρνει τον γιο του για ένα σαββατοκύριακο με το σκάφος. Μακριά από τη γυναίκα του, την γκρίνια της, το πρόσφατο διαζύγιό τους. Έχει όμως και το δικό του μερίδιο ευθύνης στον γάμο που κατέρρευσε με πάταγο. Κι ένα ειδυλλιακό τοπίο πάντα εγκυμονεί κινδύνους.

Mε Δημήτρη Παπανικολάου, Βαγγέλη Μαρρινάκη

Η σκηνοθέτρια Κάλλια Παπαδάκη δείχνει να ελέγχει άριστα το υλικό της και μοιάζει πολύ συνειδητοποιημένη σε αυτό που θέλει να περιγράψει: την σχέση πατέρα-γιού ειδωμένη μέσα από την πατριαχία και την αρενωπή τοξικότητα (να γίνει επιτέλους «άνδρας» το παιδί), μέσα από μια διαζευμένη (και μάλλον κατεστραμένη) οικογένεια.

Βέβαια, το «quality time» που ο πατέρας με το παιδί του είναι ουσιαστικά το χόμπι που αρέσει στον ίδιο και βρίσκει ικανοποίηση, ελπίζοντας αργά ή γρήγορα να το εκτιμήσει και ο γιος του.

Η Παπαδάκη κάνει σινεμά ειδικά στην αρχή, απο τη στιγμή όμως που συμβαίνει το αναπάντεχο (και για το οποίο σποϊλεριάζει η απότομη σύνοψη), κατεβάζει ταχύτητα και επιλέγει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση, πολύ πιο χαλατή και αφαρετική, που ξενίζει (2,5/5)

«Ο Κλέφτης» του Ματτέο Πιτσόκαρο

Δύο άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι συναντιούνται σε ένα διαμέρισμα. Η εξώπορτα έχει ξεχαστεί μισάνοιχτη. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Θα μπορούσε να μπει ο οποιοσδήποτε. Κανείς δεν θέλει να αποκαλύψει την ταυτότητά του κι έτσι μπλέκονται σε ένα παιχνίδι ρόλων. Τελικά ποιος είναι ο κλέφτης και ποιος ο νοικοκύρης;

Mε Πηνελόπη Τσιλίκα, Δημοσθένη Ξυλαρδιστό

Ωραία φάρσα που ο Ματέο Πιτσοκάρο γράφει και σκηνοθετεί με χαλαρή διάθεση, ίσως περισσότερο από ότι έπρεπε καθώς θα περιμέναμε να ήταν περισσότερο σφιχτοδεμένη, παρά τη μικρή της διάρκεια. Καταφέρνει κατά διαστήματα να παίξει με το δισυπόστατο της υπόθεσης, ο παπαγάλος δίνει ρέστα και τις απαραίτητες  κωμικές σφήνες, καταλήγει όμως κάπως ανώδυνα και επαφίεται στην χρυσή μετριότητα. (2,5/5)

Το Καλοκαίρι Που Παρατήρησα Για Πρώτη Φορά τον Ηλιο να Δύει» του Αστέρη Τζιώλα

Καλοκαίρι του 2000. Ένα μικρό αγόρι καταφθάνει στο σπίτι των παππούδων του σ’ ένα παραθαλάσσιο χωριό. Τις ξέγνοιαστες καλοκαιρινές στιγμές του συντροφεύει η μυστήρια φιγούρα της «μάγισσας», μιας αποξενωμένης ηλικιωμένης γυναίκας που ζει σε ένα παλιό σπίτι στην παραλία. Όταν μια μέρα η γυναίκα δεν βρίσκεται πια εκεί, το αγόρι θα στρέψει για πρώτη φορά το βλέμμα του στο φως του ήλιου που δύει.

Με Παύλο Ερμή Φρράγκο, Κωνσταντίνα Ελένη Μπάχαρι.

Το εύρημα του «μπαμπούλα» μυστήριου ενήλικα στην καθημερινότητα δύο παιδιών, το έχουμε δει στο σινεμά και σε ταινίες τρόμου και σε coming of age φιλμ.

Το φιλμ του Αστέρη Τζιώλα είναι όμως εντελώς φλύαρο και αποσπασματικό, με πολλά, αχρείαστα πολλά αφηρημένα πλάνα που θυμίζουν καλοκαίρι που το γεύεσαι μεν, αλλά δεν προσφέρουν τίποτα περισσότερο από γέμισμα χρόνου σε μια ταινία που θα έπρεπε να είχε διαρκέσει πολύ λιγότερο. (1,5/5)

Όλες τις ταινίες του εθνικού διαγωνιστικού μπορείτε να τις δείτε ελεύθερα εδώ.

To ΜΟVE IT βρίσκεται στο Φεστιβάλ Δράμας και καταγράφει όσα συμβούν σε αυτή την σπουδαία σινεφιλική γιορτή. 

Τα πάντα θα βρίσκετε στο ειδικό section μας, το οποίο θα ανανεώνεται καθημερινά.