H απόδραση του '77

Σύνοψη: Δύο χρόνια μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Φράνκο στην Ισπανία και την παροχή αμνηστίας στους πολιτικούς κρατουμένους των ισπανικών φυλακών από τη δημοκρατική κυβέρνηση που διαδέχθηκε τη φρανκική δικτατορία, ένας προφυλακισμένος νεαρός λογιστής περιμένει τη δίκη του, αντιμετωπίζοντας μια ποινή 20 χρόνων, καθώς κατηγορείται για υπεξαίρεση.

Άποψη: Ο σκηνοθέτης του Μικρού Νησιού, Alberto Rodriguez, που είχε κάνει μεγάλη επιτυχία και στην χώρα μας, εμπνέεται από μια πραγματική ιστορία στις φυλακές Modelo της Βαρκελώνης, στήνοντας ένα μυθοπλαστικό σκηνικό που ανασύρει στην επιφάνεια τα μελανά σημεία της νεότερης ισπανικής ιστορίας.

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του δικτάτορα Φράνκο και την πτώση του καθεστώτος, δίνεται το 1977 αμνηστία στους πολιτικούς κρατούμενους, φέρνοντας στην επιφάνεια τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούσαν όλα αυτά τα χρόνια στις φυλακές χωρίς να το ξέρει κανείς. Άνθρωποι που διώχτηκαν από το καθεστώς επειδή ήταν ομοφυλόφιλοι, αναρχικοί, ενάντιοι του καθεστώτος, φυλακίζονταν μαζί με δολοφόνους και άλλους εγκληματίες. Μετά την πτώση του καθεστώτος, αποκαλύφτηκαν οι σχεδόν μεσαιωνικές συνθήκες που επικρατούσαν, τα βασανιστήρια και οι τιμωρίες που υπόκεινται οι κρατούμενοι, δείχνοντας το σκληρό πρόσωπο του φασισμού.

Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας νεαρός λογιστής, τον οποίο υποδύεται ο διάσημος Ρίο από το La Casa de Papel, Miguel Herran, που βρίσκεται μέσα για υπεξαίρεση περιμένοντας την δίκη του.

Την απάνθρωπη πτυχή του φασισμού κινηματογραφικά την έχουμε ήδη δει στο Salo του Παζολίνι που γυρίζεται στα 70s που διαδραματίζεται η ταινία του Rodriguez, με την Απόδραση να αρκείται σε μια πιο ιστορικογραφική και επιφανειακή προσέγγιση, χωρίς να στρέφεται στην γενική εικόνα της πολιτικής συνθήκης της ισπανικής μεταπολίτευσης.

Η ταινία που απέσπασε 5 βραβεία Goya από τις 16 υποψηφιότητες που είχε, εστιάζει κυρίως στο πώς βιώνει ο Manuel την εμπειρία της φυλακής. Όπως στο Hunger (2007) του Steve McQueen, η φυλάκιση σχετίζεται με μια απεργία και αναταραχή εντός  των στενών ορίων ανελευθερίας, έτσι και στην Απόδραση παρατηρούμε την προσπάθεια των κρατούμενων να ξεφύγουν από τα όσα βιώνουν, να αντιδράσουν απέναντι στις φασιστικές λογικές που επιβιώνουν και εν καιρώ δημοκρατίας.

Δεν υπάρχει βέβαια η ίδια προσέγγιση, μιας και στο Hunger αντιμετωπίζεται με μια τραχύτητα και «βρωμιά», ενώ η Απόδραση του 77 είναι ένα πιο καλογυαλισμένο δράμα φυλακής, σαν μια ισπανική ιλουστρασιόν σειρά του Netflix και λιγότερο ένα δυνατό και αληθοφανές πορτρέτο μιας μετέωρης κατάστασης που θα οδηγούσε σε ξεσηκωμό και ριζικές αλλαγές, όχι μόνο στο νομικό σύστημα και στις συνθήκες φυλάκισης αλλά και εν γένει στην ισπανική κοινωνία.