Πίτερ Στρίκλαντ: "Η ταινία μου προσφέρει και συμπόνοια και χλευασμό"

O Πίτερ Στρίκλαντ γεννήθηκε στην Κοιλάδα του Τάμεση της Μεγάλης Βρετανίας το 1973 και έχει κάνει πέντε μεγάλου μήκους ταινίες βουτηγμένες σε τραγωδία, ηχητική ψύχωση, σαδομαζοχισμό, εφιάλτες λιανικής και στομαχικά προβλήματα. Άρχισε να γυρίζει ταινίες μικρού μήκους σε κάμερες Super 8 και 16mm στις αρχές της δεκαετίας του '90. Αφού σκηνοθέτησε τη δική του διασκευή στη Μεταμόρφωση του Κάφκα για το Progress Theatre του Ρέντινγκ το 1992, ακολούθησε μια ταινία μικρού μήκους στη Νέα Υόρκη με το όνομα Bubblegum, η οποία προβλήθηκε σε κινηματογραφικά φεστιβάλ το 1996. Μετά από μια μακρά παύση κατά την οποία δημιουργούσε γαστρονομικά ηχητικά τοπία με το σχήμα The Sonic Catering Band, επέστρεψε στον κινηματογράφο στις αρχές αυτού του αιώνα. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Η εκδίκηση της Καταλίν Βάργκα, χρηματοδοτήθηκε από μια κληρονομιά και γυρίστηκε με μπάτζετ £25.000. Η Καρπάθια τραγωδία οδήγησε σε χρηματοδότηση από τη βρετανική κινηματογραφική βιομηχανία και το 2012 ακολούθησε το ηχητικά αγωνιώδες Στούντιο Ηχογραφήσεων Μπερμπεριάν, ανάμεσα σε Μιλάνο και Ντόρκινγκ, και το ρομάντζο σαδομαζοχισμού Ο Δούκας της Βουργουνδίας το 2014. Τα τελευταία χρόνια ακολούθησαν αρκετά ραδιοφωνικά έργα και η κινηματογράφηση μιας συναυλίας της Björk σε συν-σκηνοθεσία με τον Νικ Φέντον, ενώ η τέταρτη ταινία του, ο εφιάλτης λιανικού εμπορίου της Κοιλάδας του Τάμεση, Στοιχειωμένο Ύφασμα, κυκλοφόρησε το 2019. Η τελευταία του ταινία είναι το γαστρεντερικό δράμα Flux Gourmet.

ΣΧΕΤΙΚΑFlux Gourmet

Ο 50χρονος δημιουργός μιλά γι'αυτήν: 

Το Flux Gourmet ξεκίνησε αρχικά ως σάτιρα για τους καλλιτέχνες και την περίπλοκη σχέση τους με τα ινστιτούτα που χρηματοδοτούν το έργο τους. Προσπάθησα να παραμείνω ουδέτερος και να κοιτάξω και τις δύο πλευρές προσφέροντας και συμπόνοια και χλευασμό. Ενώ εξερευνούσα την προσωρινή διαμονή μιας καλλιτεχνικής κολεκτίβας που ασχολείται με το φαγητό σε ένα ινστιτούτο, μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η ιδέα της αξίας του ταμπού και του σοκ στην τέχνη, η οποία σε αυτή την περίπτωση κοίταξε τη σκοτεινή πλευρά του στομάχου και των εντέρων. Αυτό τελικά οδήγησε στην ιστορία ενός άνδρα που πάσχει από πολύ ιδιωτικά και ενοχλητικά στομαχικά προβλήματα - προβλήματα από τα οποία υποφέρουν πολλοί άνθρωποι, αλλά μερικές φορές ντρέπονται να αναφέρουν ακόμη και στον γιατρό τους.

Το σινεμά με έχει απογοητεύσει πολλές φορές με την άγνοιά του σχετικά με τις αλλεργίες και τις δυσανεξίες, οι οποίες συχνά απεικονίζονται σε μορφή κωμωδίας, ιδιαίτερα όταν το πρόσωπο κάποιου πρήζεται από αναφυλακτικό σοκ. Αν και δεν υπάρχουν αλλεργίες ή αναφυλακτικά σοκ στο Flux Gourmet, ελπίζω ότι το φιλμ αντιμετωπίζει τα προβλήματα του στομάχου με υπευθυνότητα, ενώ εξακολουθεί να υπερβαίνει τα όρια της γεύσης. Θέλησα να εξερευνήσω την κοιλιοκάκη και να αντιμετωπίσω όλα τα συμπτώματα μεθοδικά. Στην αρχή, με την αναφορά στον τυμπανισμό, το κοινό μπορεί να σκεφτεί ότι βλέπει μια κωμωδία, αλλά σύντομα συνειδητοποιούμε ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό και δεν ακούμε ούτε μια κλανιά σε όλη την ταινία. Όλα τα βαθιά εξευτελιστικά προβλήματα δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνη. Ακούμε μόνο τον χαρακτήρα να τα περιγράφει με αγέλαστο voice-over, αν και το χιούμορ δεν λείπει από άλλα σημεία, όπως τις φυλετικές και δημιουργικές συγκρούσεις μεταξύ των μελών του συγκροτήματος και του ινστιτούτου.

Μια γνώμη για το Flux Gurmet

Είναι σαφές στο τέλος της ταινίας ότι η κοιλιοκάκη δεν είναι το τέλος του κόσμου για τον ήρωα και οι άνθρωποι μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν σε αυτό, αλλά ελπίζω ότι το κοινό θα καταλάβει περισσότερο την ασθένεια αντί να πιστεύει ότι είναι μια «μόδα» και ότι κάποιος ή κάποια που πάσχει από κοιλιοκάκη δεν θα έχει προβλήματα στο στομάχι εάν τρώει γλουτένη. Επίσης, δίνεται μεγάλη έμφαση στον φόβο πριν τη διάγνωση.

Οι επιρροές για το Flux Gourmet ήταν οι ταινίες του Ρομπέρ Μπρεσόν με τα επίσημα και σχεδόν θρησκευτικα voice-over του, το This Is Spinal Tap του Ρομπ Ράινερ για τα rock n' roll κλισέ, ο Βιεννέζικος Ακτιονισμός για την αξία του σωματικού σοκ και ο Μαρσέλ Μαρσό για τη μιμική του δουλειά. Ο χρόνος και ο τόπος δεν προσδιορίζονται για να ενισχυθεί η ονειρική φύση της ταινίας. Τελικά, μέσω της χρήσης της performance art και της avant-garde μουσικής, θέλω να αφηγηθώ μια πολύ ανθρώπινη ιστορία για προβλήματα για τα οποία οι άνθρωποι συχνά ντρέπονται να μιλήσουν, αλλά με τα οποία ας ελπίσουμε ότι πολλοί από εμάς μπορούμε να σχετιστούμε, ανεξάρτητα από το πόσο υγιές ή όχι είναι το στομάχι μας. Μιλώντας πιο σοβαρά, ήθελα επίσης να παρουσιάσω έναν κάπως ανόητο κόσμο, εξερευνώντας τη δημιουργική σύγκρουση, την απόρριψη, τη δύναμη και τα διλήμματα που αντιμετωπίζουν τόσο οι καλλιτέχνες όσο και οι χορηγοί τους.