Ζία Ζάνγκε: "Να ζεις, να αγαπάς, να είσαι ελεύθερος"

Ο Ζία Ζανγκε σπούδασε στην Ακαδημία Κινηματογράφου του Πεκίνου και είναι από τις ηγεμονικές μορφές της αποκαλούμενης «6ης Γενιάς» των κινέζικου κινηματογράφου, συνεχιστής της «5ης Γενιάς» των Ζαν Γιμού και Τσεν Κάιγκε. Η ταινία του Ακίνητες ζωές κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα Καλύτερης Ταινίας στο 63ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2006. Το φιλμ Αίσθηση αμαρτίας απέσπασε το βραβείο σεναρίου στις Κάννες το 2013 για την τολμηρή κοινωνική ακτινογραφία μιας χώρας που αλλάζει ραγδαία. Oι στάχτες μιας αγάπης που πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο πρόσφατο Φεστιβάλ των Καννών, είναι η καλύτερη κινέζικη ταινία της χρνιάς.

Οι λόγοι στην κριτική μας.

Συνέντευξη του 48χρονου δημιουργού:

Στη φαντασία μου, αυτή η γυναίκα, η Κιάο γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πατρίδα μου, μια περιοχή εξόρυξης άνθρακα στη βορειοδυτική Κίνα. Ονομάστηκε Qiaoqiao ("Qiao" για συντομία) και ερωτεύτηκε έναν jianghu άντρα. Η αγάπη τους κα το μαρτύριο που τη συνοδεύει θα ανοίξει την ιστορία. Μέχρι το 2006 είναι και οι δύο μεσήλικες και τότε εκείνος φεύγει για την περιοχή Τρία Φαράγγια. Τον ακολουθεί εκεί, αλλά η σχέση τους είναι ήδη διαλυμένη. Όλα όσα θα συμβούν από τότε έδωσε ελευθερία στη φαντασία μου. Όταν κοιτάω πίσω στο χαρακτήρα της Zhao Tao στην ταινία UNKNOWN PLEASURES, βλέπω αγνότητα, απλότητα και άνευ όρων αγάπη. Ωστόσο, όταν κοιτάζω πίσω τους χαρακτήρες του STILL LIFE, βλέπω πολυπλοκότητα, θλίψη και μια καταπίεση στο να δείχνεις τα αληθινά σου συναισθήματα. Ο χρόνος άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα, κι ο κινηματογράφος καταγράφει τον τρόπο αυτόν. Οι σκηνές αυτές με ενέπνευσαν να φανταστώ τι θα γίνει με αυτή τη γυναίκα - και τον άνδρα που αγαπούσε κάποτε - σήμερα.

H ταινία είχε τον αγγλικό τίτλο THE SHOW MUST GO ON. Είναι μια ιστορία που διαδραματίζεται σε έναν περιοδεύον θίασο. Η ταινία μου δεν έχει καμία σχέση με αυτή την ιστορία, αλλά μου άρεσε ο κινεζικός τίτλος. Η κινεζική λέξη "Ernü" ("Υιοί και κόρες") σημαίνει άντρες και γυναίκες που τολμούν να αγαπήσουν και να μισήσουν. Από την άλλη πλευρά, η λέξη "Jianghu" (κυριολεκτικά "Ποτάμια και λίμνες") δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο δραματικά συναισθήματα, για να μην αναφέρουμε έναν κόσμο πραγματικών κινδύνων. Όταν βάζετε τις δύο λέξεις μαζί, ο τίτλος προκαλεί τους ανθρώπους που τολμούν να αμφισβητήσουν το mainstream και ζουν από την ηθική της καλοσύνης και της εχθρότητας, της αγάπης και του μίσους.

Αυτός ο κινεζικός τίτλος τα λέει σχεδόν όλα. Το ζευγάρι στην ταινία ζει στα περιθώρια της κοινωνίας. Επιζούν με την αμφισβήτηση του ορθόδοξου κοινωνικού κατεστημένου. Δεν ήθελα να τους υπερασπιστώ, αλλά να συναισθανθώ τη δύσκολη τους θέση. Μου θυμίζει με μερικούς τρόπους την πρώτη δεκαετία της δικής μου καριέρας, όταν ήταν επικίνδυνο να κάνεις ταινίες που εκφράζουν τον αληθινό εαυτό σου και την κοινωνία. Έτσι, έπεισα τον εαυτό μου να γράψω το σενάριο σαν να περιγράφω τα συναισθήματά μου: η χαμένη μου νιότη και η δική μου φαντασία για το μέλλον. Να ζεις, να αγαπάς και να είσαι ελεύθερος. Ξεκινάω με την Κίνα στην αρχή του 21ου αιώνα και κλείνω το 2018. Πάντα ενδιαφέρομαι για ιστορίες με μεγάλο χρονικό διάστημα: ο χρόνος παραμένει τα μυστικά της ζωής, ιστορίες και εμπειρίες.

Υπάρχει μια θέση στην ταινία στην οποία δεν μπαίνει ποτέ η Qiao, και αυτό είναι το Xinjiang στην βαθιά βορειοδυτική Κίνα. Ίσως ο καθένας μας να έχει ένα τέτοιο μέρος, ένα μέρος ποτέ δεν φτάνουμε, όχι επειδή είναι πολύ μακριά, αλλά επειδή είναι τόσο δύσκολο για να ξεκινήσουμε μια νέα ζωή. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τους συναισθηματικούς δεσμούς μας, από τις αγάπες, τις μνήμες και τις ρουτίνες που μας εμποδίζουν να πετάξουμε μακριά. Αυτοί οι δεσμοί είναι σαν τη βαρύτητα που μας συνδέει με αυτόν τον πλανήτη και μας εμποδίζει να βγούμε στο διάστημα. Μια συναισθηματική βαρύτητα μας καθορίζει μέσα σε κοινωνικές σχέσεις και αυτό καθιστά αδύνατο να περπατάμε ελεύθεροι. Και όταν αγωνιζόμαστε να ξεφύγουμε, το αποτέλεσμα αντανακλά την αξιοπρέπειά μας.