"Ripley": Ένα κερδισμένο στοίχημα

Στη Νέα Υόρκη των 60s ο Τομ Ρίπλεϊ, ένας ταλαντούχος μικροαπατεώνας, βιοπορίζεται μέσα από πλαστογραφήσεις εγγράφων και συναφείς κομπίνες, μέχρις ότου ένας βαθύπλουτος επιχειρηματίας του αναθέτει την αποστολή να πείσει τον γιο του, ο οποίος βρίσκεται στην Ιταλία, να σταματήσει να σπαταλά ασκόπως την πατρική περιουσία και να επιστρέψει στις Η.Π.Α..

ΣΧΕΤΙΚΑRebel Moon - Part Two: The Scargiver

Χρειαζόταν αυθεντική τόλμη η δημιουργία μιας σειράς πάνω στον δημοφιλή ήρωα της Πατρίσια Χάισμιθ τη στιγμή που έχουν προηγηθεί δύο εξαιρετικά επιτυχημένες μεταφορές του στη μεγάλη οθόνη, αφενός το 1960 με το «Γυμνοί στον ήλιο» και τον Αλέν Ντελόν στον ομώνυμο ρόλο κι αφετέρου το 1999 με τον Ματ Ντέιμον ως «The Talented Mr. Ripley».

Μάλιστα, λόγω ακριβώς των δύο αυτών ταινιών, η ιστορία του χαρισματικού τυχοδιώκτη έχει ταυτιστεί στο συλλογικό κινηματογραφικό ασυνείδητο με το ολόφωτο, παραλιακό σκηνικό του ιταλικού καλοκαιριού.

Κι οι δημιουργοί του νετφλιξικού Ripley αποδεικνύονται αρκετά οξυδερκείς, ώστε να αντιληφθούν πως η επανάληψη του συγκεκριμένου cinematographic μοντέλου δεν θα οδηγούσε σε τίποτα περισσότερο από ένα τηλεοπτικό κακέκτυπο των μεταφορών που έχουν προηγηθεί.

Έτσι, το καρτποσταλικό, λουσμένο στο μεσογειακό φως Ατράνι της μεγάλης οθόνης δίνει τη θέση του σε ένα ατμοσφαιρικό, στιλπνό ασπρόμαυρο που κατά βάση αναδεικνύει όχι το φυσικό τοπίο αλλά τις επιβλητικές γραμμές της ιταλικής αρχιτεκτονικής και την προοπτική των χώρων, εξωτερικών κι εσωτερικών, όλοι τους προϊόντα ενός αφοπλιστικά άρτιου production design.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα όσα διαμείβονται επί οθόνης να αποκτούν ένα μεγαλύτερο δραματικό βάρος, μια noir σοβαρότητα απόλυτα ταιριαστή με το ζοφερό πνεύμα της ιστορίας, η οποία μάλιστα ενισχύεται από την επιλογή του βασικού καστ.

Ειδικότερα, τόσο ο Ρίπλεϊ (Άντριου Σκοτ) όσο κι ο Ντίκι (Τζόνι Φλιν) ερμηνεύονται από ηθοποιούς περίπου μια δεκαετία μεγαλύτερους συγκριτικά με τους κινηματογραφικούς προκατόχους τους, επιτείνοντας την αίσθηση ότι η συγκεκριμένη μεταφορά επιθυμεί μια οπτική ταυτότητα πιο ώριμη και «τσαλακωμένη» από τις προηγούμενες σε κάθε επίπεδο.

Εάν κάτι εμποδίζει το – ομολογουμένως εντυπωσιακό – καλλιτεχνικό αποτέλεσμα να απογειωθεί, αυτό είναι ενδεχομένως η ψυχρότητα που εκπέμπει συνολικά το show, σα να χάνεται μέσα στο άψογο κατασκευαστικά οικοδόμημα η ψυχή, το «αίμα» των χαρακτήρων και των πράξεών τους. 

Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν αναιρεί το θάρρος και την γοητευτική υφολογική αυτονομία της σειράς, η οποία σε κάθε περίπτωση συνιστά ένα κερδισμένο στοίχημα.