"The Crown" s06A: Βολικό, άνισο, εύκολο

Το πρώτο μέρος της τελευταίας σεζόν του “The Crown” καταπιάνεται με το πιο διάσημο, το πιο σκοτεινό και αμφιλεγόμενο σημείο στην ιστορία της βρετανικής βασιλικής οικογένειας: τον θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα.

ΣΧΕΤΙΚΑRebel Moon - Part Two: The Scargiver

Ξεκινώντας από το καλοκαίρι στην βίλα των Φαγέντ στο Σεντ Τροπέ και την περιβόητη γνωριμία της με τον Ντοντι και φτάνοντας μέχρι το τραγικό δυστύχημα και την κηδεία, τα τέσσερα επεισόδια χτενίζουν τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της Νταϊάνα, προσπαθώντας να ρίξουν φως στα γεγονότα που προηγήθηκαν του σοκαριστικού και αιφνίδιου θανάτου της.

Προσπαθώντας μονάχα, καθώς η διερεύνηση της συγκεκριμένης ιστορίας γίνεται με έναν ουσιαστικά άνισο και ατυχή τρόπο.

Τα επεισόδια είναι κακογραμμένα, με την ευφυή φλεγματικότητα να δίνει την θέση της σε στοιχεία σαπουνόπερας, και παρ’ όλο που καταφέρνουν να διατηρήσουν επιτυχώς ισορροπίες στο λεπτό ζήτημα της ευθύνης, του τι οδήγησε τελικά τα πράγματα σε αυτό το σημείο και ποιος φταίει, η σειρά υιοθετεί εδώ με μεγάλη άνεση μια ανισορροπία στην απεικόνιση των χαρακτήρων.

Κυρίως σε ό,τι αφορά τον πρόσφατα εκλιπόντα Μοχάμεντ Αλ Φαγέντ, ο οποίος παρουσιάζεται ως ο κακός της ιστορίας, ένας ακραία φιλόδοξος και αμετανόητα χειριστικός άνδρας, υπεύθυνος για την δημοσιοποίηση του ειδυλλίου μεταξύ Νταϊάνας και Ντόντι (κάτι που ο ίδιος ο φωτογράφος που τράβηξε την φωτογραφία στο σκάφος έχει διαψεύσει) και για το ανεπανάληπτο κυνηγητό των παπαράτσι που ακολούθησε.

Η βασιλική οικογένεια στέκει απλά αγέρωχη και παρακολουθεί τις εξελίξεις, τα νήματα της οποίας κινεί η  βαθιά ανάγκη του Μοχάμεντ για αναγνώριση, καταξίωση και συμπερίληψη στην υψηλή βρετανική κοινωνία.

Φυσικά, η σειρά του Peter Morgan φροντίζει για την προσεγμένη αναπαράσταση πολλών γνωστών σκηνών και στιγμιοτύπων, ενώ οι πρωταγωνιστές παραμένουν εξαιρετικοί στις ερμηνείες τους.

Ωστόσο, το συνολικό αποτέλεσμα υστερεί σημαντικά και οι ατυχείς επιλογές (με κορωνίδα ένα φάντασμα που έρχεται για να μοιράσει λόγια ενθάρρυνσης και αγάπης, δηλαδή αλήθεια;) είναι πολλές και απογοητευτικές.

Το συναισθηματικό βάθος προκύπτει από τα ίδια τα γεγονότα και όχι από την διαχείριση και αποτύπωση τους, ενώ μία από τις πιο σύνθετες και σοκαριστικές περιόδους στην ιστορία του στέμματος μετατρέπεται σε μια βολική, άνιση, εύκολη και γλυκανάλατη αφήγηση.