They Cloned Tyrone

Σύνοψη: Στην στερεοτυπική αφροαμερικανική συνοικία του Γκλεν, ο Φοντέιν (John Βoyega) ζει μια άτονη καθημερινότητα. Μένει με την μάνα του, στοιχειώνεται από την απώλεια του μικρού του αδερφού, πίνει αλκοόλ, καπνίζει και φροντίζει για την σωστή λειτουργία του εμπορίου ναρκωτικών που του προσφέρει τα προς το ζην. Ένα ξεκαθάρισμα με έναν αντίζηλο έμπορο πηγαίνει στραβά και ο ίδιος καταλήγει γαζωμένος από σφαίρες μέσα στο αμάξι του.

Το επόμενο πρωί, ωστόσο, ξυπνάει κανονικά στο κρεβάτι του, με μερικά σημάδια και καμία ιδιαίτερη ανάμνηση.  Όταν ο νταβατζής Σλικ Τσαρλς (Jamie Foxx) και η σεξεργάτρια Γιο-Γιο (Teyonah Parris) συνειδητοποιούν τι έχει συμβεί, βλέποντας ολοζώντανο μπροστά τους το πτώμα του χθες, προσπαθούν να ξεδιαλύνουν μαζί του το φοβερό μυστήριο που καλύπτει ή καλύτερα υποβόσκει κάτω από το Γκλεν και τους κατοίκους του.

Άποψη: Blaxploitation ταινία του ’70, θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, σύγχρονο και εντόνως πολιτικό μαύρο σινεμά, Νάνσι Ντρου και b-movies, ρετροφουτουρισμός, καλτ πινελιές και φυλετικές προεκτάσεις, κυβερνητικά σχέδια και τρομακτικές συνωμοσίες: το “They Cloned Tyrone” βρίθει από είδη, στοιχεία και αναφορές. Και το κάνει κατά βάση με μεγάλη μαεστρία, αποτελώντας μια δημιουργική και παιχνιδιάρικη επιλογή μέσα στην χλιαρότητα που επικρατεί στις πλατφόρμες τους καλοκαιρινούς μήνες.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Juel Taylor είναι πολύ κουλ και παραμένει φρέσκο και αυθεντικό, διατηρώντας μια αισθητική αυτονομία και ευρηματικότητα παρ’ όλα τα δάνεια και τους συσχετισμούς. Η σκηνοθεσία είναι σφιχτή, το σενάριο -που συνυπογράφει ο Taylor με τον Tony Rettenmaier- διατηρεί το ενδιαφέρον και την σπιρτάδα του, ακόμα και προς το κάπως πιο βιαστικό και σίγουρα πιο αναμενόμενο τέλος, ενώ το πρωταγωνιστικό τρίο παραμένει το μεγαλύτερο ατού. Ο Boyega είναι ικανοποιητικότατος, ιδιαίτερα στις πιο μελαγχολικές στιγμές του, ο Foxx σούπερ χαλαρός σε έναν comic relief ρόλο, η Parris ενεργητικότατη και ενθουσιώδης.

«Καλύτερα αφομοίωση παρά εξολόθρευση», αναφέρει κάποια στιγμή ένας ιθύνων νους, και αυτό συνιστά τον πυρήνα της σκέψης που δεν ξεχνά να κουβαλήσει η ταινία, παραμένοντας καίρια με έναν αστείο και σοβαρό, καλτ και σύγχρονο, ευχάριστο και δυστοπικό τρόπο.

Αυτή είναι η γενικότερη προσέγγιση του Taylor και αυτό είναι το “They Cloned Tyrone”: ένας παλπ συνδυασμός φαντασίας, μυστηρίου και κοινωνικής σάτιρας.