The Boogeyman

Σύνοψη: Πατέρας με τις δύο κόρες του προσπαθεί να αντιμετωπίσει στη καθημερινότητα την απώλεια της γυναίκας του μαζί με 'κάτι΄ που τους κάνει παρέα το βράδυ στα σκοτάδια.

Γνώμη: Το να διαβάζεις κάπου "βασισμένο στην ιστορία του Stephen King", δε γνωρίζουμε πια αν αποτελεί δέλεαρ για να σε βάλει στη πρίζα να δείς το έργο.

Ίσως το μεγαλύτερο κεφάλαιο στην ιστορία του τρόμου όσον αφορά τη βιβλιογραφία του, έχει γράψει αριστουργήματα αλλά η ακόρεστη όρεξη του μαζί με τη πίεση των χορηγών τον έχει οδηγήσει και σε μέτρια πραγματάκια. Σε πολλά απο αυτά δεν αναφέρει το όνομα του πουθενα, μπορεί επειδή γνώριζε και ο ίδιος που μπλέκει, μαζί με ένα μυστήριο που κρατάει γύρω απο τα ψεύτικα ονόματα συγγραφέων που χρησιμοποιεί ο ίδιος κατα καιρούς.

Δυστυχώς τα περισσότερα εγχειρήματα στο σινεμά και στη TV (ανάθεμα και αν έχουν την έγκριση του ίδιου) δεν αποδώσαν ούτε στο ελάχιστο το βάθος που προσδίδει στις ιστορίες του πακέτο με τις αλήθειες που περνάει μέσα απο τον αγνό τρόμο.

Ο "Μπαμπούλας" ήταν ένα μικρό αφήγημα που κατέληξε σε ένα μικρό θριλεράκι.

Σε καμιά περίπτωση δεν είναι για πέταμα (απο αυτά που στριμώχνουν σωρηδόν οι streaming πλατφόρμες στα κιτάπια τους), απο την άλλη είναι κάτι που έχουμε δεί ένα εκατομμύριο φορές.

Ξεπερνώντας το πρώτο 20λεπτο του φίλμ -που οριακά δεν το κλείνεις- ξετυλίγεται μια ωραία ιστορία γύρω απο τα τραύματα μιας οικογένειας, παρουσιάζοντας κρυμμένα συναισθήματα και φόβους μέσα μας που ξεδιπλώνονται σε τέρατα που μας κυνηγάνε, συνήθως όταν ξαπλώνουμε στο τέλος της ημέρας.

Η ταυτότητα της ταινίας είναι μεταξύ ψυχολογικού δράματος και θρίλερ με το δεύτερο να παίρνει τα ηνία ειδικά όταν πλησιάζουμε προς το φινάλε.

Ο Rob Savage σαν σκηνοθέτης, τον καιρό του lockdown είχε κάνει ένα φανταστικό θριλεράκι το 'Host' που η πλοκή του διαδραματιζόταν μέσω πανδημίας άφηνοντας πολλές υποσχέσεις για τη συνέχεια αλλά μάλλον το σερί δε συνεχίστηκε.

Δεν υπάρχει καμία φρεσκάδα στον Μπαμπούλα πέρα απο 2-3 καλές τρομάρες, αφού έχει γίνει προσεκτική δουλειά στο τομέα του ήχου, ενώ οι ηθοποιοί (ειδικά οι κόρες) παίζουν καλά χωρίς να φαίνεται να κάνουν αγγαρεία. Αρκεί όμως αυτό;

Για κάποιους που θέλουν άκοπα ένα ψιλο-τρομακτικό θριλέράκι της μιάμισης ώρας που θα ξεχαστεί το επόμενο πρωινό, προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Οι συγκρίσεις όμως με τρομοδιαμάντια (που τον Οκτώβριο λόγω Halloween ήρθαν στη μνήμη πολλών) φαντάζει ως αστεία.

Πόσα τρεχαλητά γύρω απο ένα σπίτι να αντέξει κανείς με φώτα που ΔΕΝ ανάβουν ποτέ λές και η ΔΕΗ τους έκοψε το βήχα;

Κάπου διαβάσαμε οτι σε δοκιμαστικές προβολές στις ΗΠΑ οι σκήνές τρόμου ήταν τόσο έντονες που ανάγκασαν τους δημιουργούς να τις μετριάσουν. Αλήθεια τώρα;

Αυτό που είναι έντονο τώρα τελευταία στο horror είδος είναι η έλλειψη ρίσκου και η διαπίστωση έγινε τελευταία με κάτι Εξορκιστές, Saw και Καλόγριες, οπότε όλες μας οι ελπίδες αφήνονται πάνω στο Aυστραλιανό 'Talk to me' που δίελυσε το σύμπαν όπου και αν προβλήθηκε και δικαιολογημένα.