American Fiction

Σύνοψη: Ο Θελόνιους “Μονκ” Έλισον (Τζέφρι Ράιτ) είναι ένας απογοητευμένος Αφροαμερικανός συγγραφέας και ακαδημαϊκός, του οποίου τα βιβλία δεν πουλάνε καθώς η θεματική τους δεν ανταποκρίνεται στα στάνταρντ της λεγόμενης “μαύρης εμπειρίας”.

Όταν θα γράψει για πλάκα ένα τέτοιο βιβλίο, χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο, θα το δει με μεγάλη του έκπληξη να μετατρέπεται σε τεράστια εκδοτική και κριτική επιτυχία, ενώ παράλληλα πρέπει να φροντίσει τη μητέρα του που βρίσκεται στα πρώτα στάδια της άνοιας και να διαχειριστεί τον εκτός ελέγχου αδερφό του (Στέρλινγκ Κ. Μπράουν).

Γνώμη: Από τις ταινίες που φιγουράρουν στις φετινές υποψηφιότητες των βραβείων Όσκαρ, μία είναι που προσφέρει τόση τροφή για συζήτηση, αλλά έχει συζητηθεί λιγότερο απ’ όλες.

Κι αυτή είναι το “American Fiction”, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Κορντ Τζέφερσον, μια καλοφτιαγμένη σάτιρα που με αφορμή το εκδοτικό τοπίο των ΗΠΑ, καταθέτει κάποιους πολύ δόκιμους και σε σημεία ξεκαρδιστικούς και πανέξυπνους προβληματισμούς γύρω από τη θέση των Αφροαμερικανών και τα στερεότυπα που έχουν διαμορφώσει οι λευκοί γι’ αυτούς, στερεότυπα τα οποία εν τέλει καταλήγουν να υιοθετούν πολλές φορές και οι ίδιοι.

Βασισμένο στο βιβλίο “Erasure” (2001) του διακεκριμένου Αφροαμερικανού συγγραφέα Πέρσιβαλ Έβερετ, ο οποίος συνυπογράφει το σενάριο της ταινίας με τον Τζέφερσον, το “American Fiction” μπλέκει τον κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό με την οικογενειακή δυσλειτουργία μέσα από την ιστορία του Μονκ Έλισον, ο οποίος από ημι-αποτυχημένος συγγραφέας βρίσκεται ξαφνικά στην κορυφή της λίστας των best-sellers με ένα βιβλίο για το οποίο δεν είναι καθόλου περήφανος.

Κι αυτό γιατί το έγραψε για να κοροϊδέψει ουσιαστικά την τάση που θέλει τους μαύρους συγγραφείς να γράφουν αποκλειστικά ιστορίες φόβου, παράνοιας και απόγνωσης στα γκέτο, αλλά οι “ηλίθιοι λευκοί”, κοινό, εκδότες και κριτικοί, φυσικά και δεν έπιασαν την πρόθεσή του και το ανέδειξαν ως ένα σύγχρονο αριστούργημα.

Παράλληλα με αυτή την εξωφρενική τροπή, ο Έλισον πρέπει να μαζέψει και τα κομμάτια της προσωπικής και οικογενειακής του ζωής, μετά τον αιφνίδιο θάνατο της αδερφής του (η Τρέισι Έλις Ρος σε ολιγόλεπτο ρόλο που κλέβει όμως χαλαρά την παράσταση).

Ο Τζέφερσον κρατά πολύ καλά την ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό στοιχεία της ιστορίας του Μονκ, καταθέτοντας έτσι μια ταινία που ρουφιέται απνευστί και αντανακλά αρκετά ικανοποιητικά την υποκρισία που φαίνεται να έχει εδραιωθεί για τα καλά στο παγκόσμιο πολιτισμικό τοπίο των τελευταίων ετών. Και παρότι μπορεί να εστιάζει στην εκδοτική παραγωγή, ο θεατής εύκολα μπορεί να δει τις αναλογίες και σε άλλους κλάδους, αλλά και στην (αμερικανική) κυρίως κοινωνία εν γένει.

Το μόνο αρνητικό που μπορεί να του προσάψει κανείς είναι ότι θα μπορούσε να γίνει και πιο αιχμηρός, εφόσον το θέμα τού δίνει άπειρες αφορμές, αλλά αν γινόταν αυτό τότε το “American Fiction” σίγουρα δεν θα βρισκόταν ανάμεσα στις ταινίες που διεκδικούν το χρυσό αγαλματίδιο και μπορεί και να είχε περάσει έτσι και κάτω από το ραντάρ του μεγαλύτερου μέρους του κοινού.

Κι αυτό θα ήταν κρίμα, καθώς θα χάναμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον Τζέφρι Ράιτ (“Westworld”) σε μεγάλη φόρμα στον ρόλο τον Μονκ και τον Στέρλινγκ Κ. Μπράουν (“This is Us”) σε εξίσου μεγάλα κέφια στον ρόλο του αδερφού του που τερματίζει το midlife crisis.

Όμως, όπως είπαμε και παραπάνω, τα φώτα κλέβει με άνεση η Τρέισι Έλις Ρος (“Black-ish”), η οποία μέσα σε λίγα λεπτά καταφέρνει να γίνει η καρδιά του “American Fiction”, το οποίο μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς, είναι όμως σίγουρα μια απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες!