Με ρυθμό και σεβασμό
Αν σου αρέσει ο Σέξπιρ είναι καλό να παραβλέψεις την ατάκα/ promotion της ταινίας και ίσως να αγνοήσεις ότι ο σκηνοθέτης είναι ένας κλασικός δημιουργός blockbuster. Δικαιολογημένα ή μη μπορεί να θεωρήσεις "τι δουλειά έχει η «Μέρα ανεξαρτησίας» και το «2012» με το Σεξπιρικό ζήτημα;".
Παρότι Γερμανός ο Έμεριχ, φαίνεται πως έχει επηρεαστεί από την ψυχή της αμερικάνικης λογοτεχνίας (Μαρκ Τουεϊν) που έχει ασχοληθεί με το θέμα της πατρότητας των κειμένων που αποδίδονται στον Σέξπιρ. Φυσικά δεν ήταν ο μόνος που με όσα στοιχεία διέθετε οδηγούνταν στο συμπέρασμα πως ο Σέξπιρ δεν ήταν ο συγγραφέας των σημαντικών αυτών κειμένων και έτσι το Σεξπιρικό ζήτημα είναι πάντα ανοιχτό και προσφέρει πλήθος θεωριών. Είναι ευχάριστο πως ο σκηνοθέτης εκτός από ένα ενδιαφέρον θέμα είχε και την ευχέρεια να δουλέψει πάνω σε ένα αξιοπρεπές και στρωτό σενάριο που τον οδήγησε με σταθερότητα σε ένα θέμα πολιτικής ίντριγκας, όπως τελικά προκύπτει.
Το πρώτο μισό της ταινίας χωρίς να έχει ιδιαίτερη συνοχή – ίσως από αμηχανία του δημιουργού που δεν μπορούσε να βάλει ελικόπτερα να συντρίβονται πάνω στην κάμερα - παρακολουθείται αν μη τι άλλο ευχάριστα, προφανώς και χάρη στην άριστη παραγωγή αλλά και την υποκριτική ικανότητα των Βρετανών ηθοποιών που συμμετέχουν. Το δεύτερο μέρος ενώνει καλύτερα τα κομμάτια του παζλ και απομακρύνεται από το θέμα της πατρότητας των κειμένων ενώ ασχολείται με την πολιτική στάση πίσω από τις επιλογές των ηρώων. Σε αυτή την διαδικασία ο σκηνοθέτης αποδεικνύει ότι ξέρει τι θέλει και πώς να το επιτύχει με ρυθμό και σεβασμό, χωρίς εύκολα κόλπα εντυπωσιασμού.
Φυσικά ο Ρις Ίφανς αποδεικνύει ότι μπορεί να είναι πρωταγωνιστής ενώ ο βασικός γυναικείος ρόλος που στηρίζουν με την ερμηνεία τους η Βανέσα Ρεντγκρέϊβ και η Τζοέλι Ρίτσαρντσον (μητέρα και κόρη) αποδίδεται άριστα. Τελικά για blockbuster παραείναι καλό..
Γιάννης Τσάκαλος
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων