Berlinale 2024 - Peaches: "Ακούω ότι η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο!"
Προσοχή, ακολουθεί σύντομη προσωπική ιστορία! Ήμουν 15 χρονών όταν το 2003 πήγα με τη μητέρα μου στο σινεμά να δούμε το “Χαμένοι στη Μετάφραση” της Σοφία Κόπολα. Σε μία σκηνή της ταινίας, ένα τραγούδι μου τράβηξε την προσοχή, τόσο λόγω του beat όσο και των στίχων του. Το τραγούδι αυτό ήταν το “Fuck the Pain Away” της Peaches από τον δίσκο της “The Teaches of Peaches”, που είχε κυκλοφορήσει το 2002. Μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους, περίμενα να εμφανιστεί η λίστα των τραγουδιών για να το σημειώσω. Μετά από λίγες μέρες, πήγα στα πάλαι ποτέ Metropolis στην Ομόνοια και αγόρασα το soundtrack του “Χαμένοι στη Μετάφραση” και το “The Teaches of Peaches”. Από τότε, έχουν περάσει 21 χρόνια, το “Χαμένοι στη Μετάφραση” παραμένει μία από τις αγαπημένες μου ταινίες και η Peaches παραμένει μία από τις πιο αγαπημένες μου μουσικούς!
ΣΧΕΤΙΚΑBerlinale 2024 - Ιζαμπέλ Ιπέρ: "Η ζωή δεν είναι τα social media, ελπίζω..."
Έτσι, ο ενθουσιασμός (και το άγχος) του να μιλήσω μαζί της για το ντοκιμαντέρ “Teaches of Peaches”, που έκανε πρεμιέρα στη φετινή Berlinale, ήταν μεγάλος. Το ντοκιμαντέρ, που γυρίστηκε με αφορμή τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του άλμπουμ που εκτόξευσε την καριέρα της, είναι άλλωστε ένας θησαυρός για τους θαυμαστές της, καθώς δίνει πρόσβαση σε όσα μετέτρεψαν την Καναδή Merrill Nisker (όπως είναι το πραγματικό της όνομα) στη μία και μοναδική Peaches. Κι εκείνη είχε πολλά να πει γι’ αυτά τα 20 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει και, φυσικά, τα είπε όπως μόνο εκείνη ξέρει!
H άποψη του MOVE IT για το "Τeaches of Peaches"
Είσαι μια εκπληκτική performer και αυτό πολλές φορές επισκιάζει στη συνείδηση του κοινού και των κριτικών το γεγονός ότι είσαι επίσης μια πολύ καλή μουσικός και τραγουδίστρια. Σε ενοχλεί που δεν παίρνεις περισσότερη αναγνώριση για όλα τα πράγματα που κάνεις τόσο καλά;
Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Με ένοιαζε περισσότερο στο παρελθόν και ήταν και το όλο point μου, το να με αναγνωρίσουν ως μια θηλυκότητα που και γράφει τη μουσική και τους στίχους των τραγουδιών της και κάνει την παραγωγή και τα ερμηνεύει κιόλας και μπλα μπλα, όλα αυτά! Κι όταν μου έπαιρναν συνεντεύξεις και μου λέγανε ότι έχουν ακούσει ότι τη μουσική μου τη γράφουν π.χ. Γερμανοί DJs ή με ρώταγαν ποιος γράφει τους στίχους μου, αυτό ήταν κάτι που με ενοχλούσε πολύ. Τώρα, βέβαια, δεν τα κάνω όλα μόνη μου, συνεργάζομαι περισσότερο με ανθρώπους για να φτιάξω τη μουσική μου και δεν με πειράζει αν κάποιος άλλος γράψει τη μουσική ενός τραγουδιού και μου το δώσει να το ερμηνεύσω και να το κάνω δικό μου.
Δίνεις την αίσθηση ότι, με κάποιον τρόπο, ήσουν πάντα η Peaches! Συνεπώς, αναρωτιέμαι ποιοι είναι οι άνθρωποι που σε επηρέασαν και από πού πηγάζει αυτή η τόλμη που σε χαρακτηρίζει. Είναι έμφυτη;
Χαχα, μου πήρε μόλις 20 χρόνια για να γίνω η Peaches! Ήμουν ένα πολύ ντροπαλό και awkward άτομο, που είχε όμως πολλές απορίες. Μεγάλωσα σε μια συντηρητική εβραϊκή οικογένεια και πήγα σε εβραϊκό σχολείο. Και αναρωτιόμουν γιατί π.χ. μαθαίνω εβραϊκά, το χρειάζομαι αυτό; Κι ένιωθα πολύ μόνη μου και η ποπ μουσική ήταν ένας σπουδαίος τρόπος να “γεμίζω” τη μοναξιά μου. Άκουγα τα τραγούδια, τραγούδαγα τους στίχους και τους ανέλυα παράλληλα και αναρωτιόμουν γιατί οι στίχοι αυτοί είναι σπάνια γραμμένοι με γυναικεία οπτική και γιατί η ποπ μουσική ήταν γεμάτη από cis λευκούς άντρες που τραγουδούσαν ό,τι θέλανε κι αν κάποιος άλλος έλεγε το ίδιο πράγμα με αυτούς, αυτό ήταν ξαφνικά περίεργο ή προκλητικό ή αμφιλεγόμενο. Στο κομμάτι των επιρροών, αυτές ήταν αρχικά από το άμεσο περιβάλλον μου. Για παράδειγμα, είχα γραφτεί σε μαθήματα σύγχρονου χορού κι ο καθηγητής μου έμοιαζε με τον Τζον Λένον (γελάει) και ήταν αρκετά αδέξιος και σκεφτόμουν ότι δεν έχει την κλασική εικόνα ενός χορευτή. Και μου άρεσε που δεν ταίριαζε στην εικόνα που μας επιβάλλει η κοινωνία. Τότε δεν ήξερα καν τι σημαίνει queer, αλλά ήδη ανέπτυσσα μια queer γλώσσα και αισθητική. Επιπλέον, με επηρέασε πολύ το ότι άκουγα τη μουσική δημιουργικών ανθρώπων που είτε ήταν punk, όπως οι Stooges ή riot grrl, όπως οι Bikini Kill, αλλά εκεί που τα είδα όλα είναι όταν άκουσα πρώτη φορά Lil’ Kim και Missy Elliott! Και ο πρώτος δίσκος των Daft Punk μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση γιατί ήταν σαν ηλεκτρονικό rock’n’roll. Έψαχνα να βρω το κοινό σημείο όλων αυτών των διαφορετικών επιρροών και να το ενσωματώσω στη δική μου μουσική, αλλά και να βρω τρόπους να το πάω ένα βήμα παραπέρα.
Πόσο δύσκολο ήταν να εμφανιστείς και να επιβληθείς ως καλλιτέχνης σε μια βιομηχανία και σε μια κοινωνία πολύ πιο συντηρητική από τη σημερινή;
Υπήρχε μια μεγάλη ανάγκη μέσα μου να το κάνω αυτό. Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι το “Teaches of Peaches” βγήκε σε μια εποχή που δεν υπήρχε το internet στην καθημερινότητά μας, ενώ οι στίχοι των τραγουδιών μου δεν μπορούσαν να ακουστούν στην τηλεόραση, όπου έπρεπε να παίζονται τα βιντεοκλίπ σου σε μουσικά κανάλια για να σε μάθει ο κόσμος. Δεν υπήρχε YouTube τότε ούτε καν Vimeo, αν ήθελες να ανεβάσεις κάτι πιο edgy. Και ο τρόπος που αυτός ο δίσκος, και ειδικά το “Fuck the Pain Away” εκτοξεύτηκε στον δυτικό κόσμο, ήταν αξιοπερίεργος! Γιατί δεν υπήρχε internet, δεν με έπαιζαν στα ραδιόφωνα, οπότε το γεγονός ότι κάποιος π.χ. στο Μπουένος Άιρες άκουσε τον δίσκο με κάποιον τρόπο και τον άγγιξε, με ξεπερνάει!
Έχει σίγουρα σημειωθεί μεγάλη κοινωνική πρόοδος μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα μόλις νομιμοποιήθηκε ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Παράλληλα, όμως, βιώνουμε μια στροφή προς τον συντηρητισμό, όπως στην περίπτωση της απαγόρευσης των εκτρώσεων σε πολιτείες των ΗΠΑ. Ποια είναι η γνώμη σου για τη σημερινή κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων;
Δύσκολη ερώτηση! Χαχα, δεν ξέρω αν θέλω ή μπορώ να την απαντήσω. Τα πράγματα ακολοθούν μια κυματοειδή πορεία. Και τώρα βιώνουμε μία πάρα πάρα πολύ δύσκολη συγκυρία. Κι είναι δύσκολο ακόμα και να κατανοήσουμε καταστάσεις, όπως τον πόλεμο Ισραήλ-Παλαιστίνης, γιατί είναι πραγματικά ένα πολύπλοκο ζήτημα. Βέβαια, παράλληλα δεν είναι και τόσο πολύπλοκο, ειδικά αν το κρίνουμε από τη σκοπιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που είναι και το πιο σημαντικό πράγμα που υπάρχει. Και το περίεργο είναι ότι μιλάμε για τον εθνικισμό, αλλά από την άλλη, όταν οι άνθρωποι δεν ανήκουν σε κάποια χώρα, δεν έχουν κάποια πατρίδα, τότε δεν έχουν ένα πεδίο μέσα στο οποίο μπορούν να παλέψουν για τα δικαιώματά τους κι αυτό είναι ένα είδος catch-22 που κάνει τα πράγματα περίπλοκα, ειδικά σήμερα. Είμαστε όλοι μαζί στη μάχη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά στο τέλος της ημέρας παλεύουμε γι’ αυτά στο πλαίσιο της οικογένειας, της κοινότητας και της χώρας μας.
Το Βερολίνο έχει χτίσει όλη αυτή τη μυθολογία ως το μέρος που πρωτοποριακοί καλλιτέχνες έρχονται και βρίσκουν χώρο και κοινό για να δημιουργήσουν, με πιο γνωστό παράδειγμα τον David Bowie στα ‘70s. Είναι ακόμα το Βερολίνο το μέρος που μπορεί να συμβεί αυτό;
Ο David Bowie ήρθε εδώ μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσε να σταματήσει να κάνει ναρκωτικά, έκατσε μόνο 18 μήνες, αλλά έγραψε και 4 άλμπουμ και μετά δεν θυμόταν τα μισά από αυτά (γελάει)! Βέβαια, εγώ ακούω τριγύρω ότι η Αθήνα είναι πλέον το νέο Βερολίνο! Και είναι αλήθεια ότι και οι δύο πόλεις βιώνουν ένα πολύ έντονο gentrification. Το Βερολίνο, για μένα, συνεχίζει να είναι ένα συναρπαστικό μέρος, παρότι οι τελευταίοι 6 μήνες στη Γερμανία ήταν καταστροφικοί υπό πολιτιστική και πολιτισμική σκοπιά. Αλλά συνεχίζει να είναι ένα μέρος που μπορείς να δεις πράγματα που δεν θα δεις πουθενά αλλού στον κόσμο.
Πώς ήταν να παίζεις live το “Teaches of Peaches” μετά από τόσα χρόνια σε μια επετειακή περιοδεία; Ήταν κάτι που σου έδωσε χαρά ή υπήρχαν και στιγμές που ένιωσες ότι είσαι κλεισμένη σε μια χρονοκάψουλα;
Δεν με πείραξε καθόλου! Αυτός ο δίσκος μου άλλαξε τη ζωή και ήθελα να τον γιορτάσω. Και δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα φτάσω σε αυτό το σημείο, να κάνω μια επετειακή περιοδεία για έναν δίσκο μου. Είναι τρελό!
Σημαίνεις πολλά για πολλούς ανθρώπους, κυρίως ανθρώπους τους οποίους δεν γνωρίζεις καν. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι είδωλο;
Είναι σημαντικό να περιμένει κάτι ο κόσμος από σένα, γιατί αυτό σου δίνει μία αίσθηση υπευθυνότητας. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα και μου δίνει την ευκαιρία να μαθαίνω συνέχεια νέα πράγματα, να μεγαλώνω και να εξελίσσομαι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Στο ντοκιμαντέρ είδαμε ότι ετοιμάζεις έναν νέο χώρο, εδώ στο Βερολίνο, που θα έχει και στούντιο ηχογράφησης. Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα σχετικά με τη δημιουργική διαδικασία που ακολουθείς;
Είμαι σίγουρη ότι όταν το είδατε αυτό αναρωτηθήκατε ποιος έχει στούντιο τη σήμερον ημέρα! Αλλά εγώ δεν είχα ποτέ ένα κανονικό, δικό μου στούντιο. Είχα το γκαράζ μου, κάποτε! Και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα προκύψει από τις ηχογραφήσεις στο νέο στούντιο. Είναι μια νέα περιπέτεια για μένα και ανυπομονώ να τη ζήσω.
Ποια είναι η #1 συμβουλή της Peaches για το 2024;
Το να ακούμε τους γύρω μας, να τους δίνουμε χώρο και να παίρνουμε τον χρόνο μας αντί να κάνουμε επίθεση στους γύρω μας. Όλοι χρειαζόμαστε περισσότερη ενσυναίσθηση.
Πώς αισθάνεσαι βλέποντας τον εαυτό σου στο αρχειακό υλικό του ντοκιμαντέρ;
Βλέπω έναν άνθρωπο που ήταν συνέχεια μαστουρωμένος από χόρτο και χρειάζεται επειγόντως ύπνο (γελάει)!
To 74o Φεστιβάλ Βερολίνου διεξήχθη 15-25 Φεβρουαρίου 2024.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων