Νύχτες Πρεμιέρας 2023: "Red Island" - Κριτική

Σύνοψη: Στη Μαδαγασκάρη των '70s, ένα δεκάχρονο αγόρι που λατρεύει τα κόμικς προσπαθεί να αφομοιώσει τον τροπικό παράδεισο γύρω του. Η ζωηρή φαντασία του φουντώνει από τα ερεθίσματα που δέχεται.

ΣΧΕΤΙΚΑΟι Νύχτες Πρεμιέρας προβάλουν τον Νονό ΙΙ ψηφιακά αποκατεστημένο

Σύντομα, όμως θα έρθει αντιμέτωπο με τον κόσμο των μεγάλων και τις πρώτες ρωγμές στην ιδανική εικόνα που έχει πλάσει γι' αυτόν ο περίγυρος. 

Άποψη: Μετά την φεστιβαλική-και όχι μόνο-επιτυχία των 120 Χτύπων το Λεπτό, μια ταινία για το Παρίσι των 90s και το AIDS, ο γεννημένος στο Μαρόκο σκηνοθέτης, Robin Campillo επιστρέφει μη δικαιώνοντας τις προσδοκίες που είχε χτίσει

Tο Κόκκινο Νησί απορρίφθηκε από το πρόγραμα του Φεστιβάλ των Καννών και έτσι να καταλήγει στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν για την πρεμιέρα του.

Με επιρροές από την δική του παιδική ηλικία στο Μαρόκο, μια χώρα που είχε υπάρξει γαλλική αποικία, όπως και η Μαδαγασκάρη της ταινίας, και μάλιστα στα 70s που και ο ίδιος μεγάλωσε, στα πρώτα χρόνια του τέλους της αποικιοκρατίας και της ανεξαρτησίας των χωρών αυτών, συμπλέκει την παιδική φαντασία με την πραγματικότητα της αφρικανικής χώρας.

Ο κόσμος των κόμικς, του αφρικανικού φολκλορ και του coming-of-age δράματος συναντιούνται χωρίς απαραίτητα να δένουν.

Ένα βασικό ερώτημα που προκύπτει μετά το τέλος της θέασης της ταινίας είναι τι γίνεται εδώ ή για την ακρίβεια αν γίνεται κάτι εδώ. Μια σειρά ηρώων χωρίς υπόβαθρο, χωρίς πριν και μετά, που ό,τι τους συμβαίνει εξαντλείται εντός της κινηματογραφικής οθόνης, άνευ προεκτάσεων.

Το Κόκκινο Νησί καταλήγει να έχει μια παιδικότητα που όμως δεν υποστηρίζεται με κάποιες εμβόλιμες σουρεαλιστικές σκηνές, βγαλμένες από καλτ παιδική σειρά περασμένης δεκαετίας να μην λειτουργούν ούτε να δένουν με την υπόλοιπη ταινία.

Νοσταλγία και ιστορία συνομιλούν σε ένα τοπίο με ανοιχτές πληγές πολέμου και ανελευθερίας.

Ίσως οι ιδέες και τα προσωπικά βιώματα να μην μπόρεσαν να μετατραπούν σε μια στέρεη κινηματογραφική ιδέα, δείχνοντας έναν αποδυναμωμένο σκηνοθετικά δημιουργό που ελπίζουμε πως απλώς περνάει μια φάση ανέμπνευστης αυτοαναφορικότητας.