24ο FFF: Με τον "Πανικό" μας συστήθηκε η Ζιστίν Τριέ

Στις 6 Μαΐου του 2012 οι Γάλλοι ψηφίζουν για την ανάδειξη Προέδρου στον δεύτερο και καθοριστικό γύρο της εκλογικής διαδικασίας. Η Λετίσια, ως δημοσιογράφος, καλείται να καλύψει τη δράση στην κατάμεστη από υποστηρικτές του Ολάντ Οδό Σολφερινό. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να συνεννοηθεί με – ή έστω να διαχειριστεί προσωρινά – τον πρώην σύζυγό της που ζητά επιτακτικά να επισκεφτεί τα παιδιά τους ενώ αυτή απουσιάζει, τον άπειρο babysitter των δύο νηπίων, καθώς και τον φίλο – «δικηγόρο» του πρώτου.

ΣΧΕΤΙΚΑ24ο FFF: Στον "Διάδοχο", το παρελθόν κάποια στιγμή θα μας στοιχειώσει

Μια δεκαετία πριν την ηχηρή καθιέρωσή της με το Anatomy of a fall, η Ζυστίν Τριέ έγραψε και σκηνοθέτησε ένα νευρώδες ντεμπούτο, σαφώς λιγότερο φιλόδοξο και μικρότερης κλίμακας, με ήδη ορατές ωστόσο αρκετές από τις αρετές που θα της χάριζαν μελλοντικά το χρυσό αγαλματίδιο.

Γνήσιο mumblecore που σποραδικά αναμειγνύεται με το ντοκιμαντέρ, ο «Πανικός» (ή «Η μάχη της Σολφερινό», σύμφωνα με τον πρωτότυπο τίτλο) διαπλέκει ανάλαφρα το συλλογικό με το ατομικό, την σημαντική πολιτικά στιγμή μιας ολόκληρης χώρας με το τραγελαφικό οικογενειακό δράμα με μοναδικά του όπλα τις ερμηνείες του καστ και μια αεικίνητη κάμερα.

Το τελευταίο είναι κι αυτό που χαρίζει στην ταινία μια σκηνοθεσία ρέουσα, η οποία μάλιστα χειρίζεται από τους πιο αχανείς εξωτερικούς χώρους μέχρι το πιο κλειστοφοβικό διαμέρισμα με αυτοπεποίθηση κι ευρηματικότητα πολύ μεγαλύτερες απ’ όσο θα ανέμενε κανείς από μια πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργό.

Παράλληλα, το σενάριο (επίσης δια χειρός Τριέ) παρουσιάζει κι αυτό ενδιαφέρον καθώς, χωρίς να πλησιάζει το βάθος και την πολυπρισματικότητα της «Ανατομίας μιας πτώσης», απηχεί αρκετά παρόμοιες προβληματικές, σε μια πρωτόλεια έστω εκδοχή τους: την αδυναμία συνεννόησης των μεν με τους δε (είτε μιλάμε για ένα ζευγάρι είτε για τις δύο αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις μιας χώρας), τις προκαταλήψεις της μίας πλευράς απέναντι στην άλλη που μπλοκάρουν το διάλογο και, το κυριότερο, την ρευστή κι υποκειμενική φύση της αλήθειας.

Φυσικά, όπως σε κάθε slice of life ταινία, έτσι κι εδώ τίποτα από τα παραπάνω δεν θα λειτουργούσε χωρίς τις φυσικές, σχεδόν αυτοσχεδιαστικές εκ πρώτης όψης ερμηνείες των Laetitia Dosch, Vincent Macaigne και Arthur Harari, που οριοθετούν πειστικά ένα πολύ θετικό συνολικά ντεμπούτο.

To 24ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου διεξήχθη 2-10 Απριλίου. 

Το MOVE IT σας γράφει κείμενα εδώ