"Μια περίεργη διαθήκη σαν νέα συνθήκη ζωής και επανατοποθέτησης"

Μια περίεργη διαθήκη σαν νέα συνθήκη ζωής και επανατοποθέτησης

H Άννα Δημητρίου αποδομεί και ανασυνθέτει την ταινία που της προσέλκυσε το ενδιαφέρον.
Ας πούμε, το Incendies του Ντενί Βιλνέβ

Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας. Από την στιγμή που είδα τα Δίδυμα σε εκείνο το λαδί δωμάτιο του συμβολαιογράφου είχα ένα άσχημο προαίσθημα. Βγήκα χωρίς να με δουν. Δεν είχα ιδέα αν θα κατάφερναν να προχωρήσουν παρακάτω μετά το άνοιγμα των φακέλων της πεθαμένης τους μητέρας. Μια περίεργη διαθήκη σαν νέα συνθήκη ζωής και επανατοποθέτησης σκούρυνε κι άλλο τα μαύρα μαλλιά της Jeanne. Μια ιστορία καλά κρυμμένη με παράλληλη δράση ξεκινούσε ανάμεσα σε αυτούς και την κρυφή ζωή της μητέρας τους. Και θα άρχιζε σιγά σιγά να αποκαλύπτεται και να κολλάει πάνω τους σαν λάσπη βαριά.

Σκέφτηκα τον Σοφοκλή κι έπειτα το σώμα της μητέρας που θα παρέμενε άταφο, η μεγαλύτερη τιμωρία, για μια ύβρη που διέπραξε. Εκεί σχεδόν βαλσάμωσα και με έναν αυθεντικό ηλεκτρισμό ξεκίνησα το χωροχρονικό road trip μαζί της, παλεύοντας να ξεφύγω από το μαγνητικό πεδίο του Οιδιπόδειου μύθου που καλά κρυμμένος έχασκε σαν ένα γιγάντιο σπυρί με πύον. Άρχισα να ακολουθώ την Nawal μέσα από τοπία που θύμιζαν ντοκιμαντέρ του BBC.Έφτανα πάντα πριν την Jeanne και τον Simon.Ακλουθούσα μόνο αυτή πριν εξελιχθεί στο λάθος που επέλεξε, νέα ακόμα, με τα ίδια καρβουνιασμένα μαλλιά και το ψημένο δέρμα να φιλιέται κάτω από νοτιάδες και ξερή γη. Την Nawal να γεννάει και να χάνει ότι έφερε με πόνο. Την Nawal στη φυλακή να μικραίνει την μοριακή της δομή για να αντέξει, τραγουδώντας λέξεις που παρέπεμπαν σε διαμελισμένες προσευχές. Την Nawal μπροστά από ένα λεωφορείο γεμάτο φωτιά να καταπίνει την πυρίτιδα ενός Λιβανέζικου εμφύλιου πόλεμου. Μέσα του γυναίκες, παιδιά και άντρες μουσουλμάνοι, γινόντουσαν κάρβουνο κι εκείνη η μόνη Χριστιανή με ένα κρυμμένο σταυρό στις άκρες του λαιμού μέσα από τις φλόγες να βάζει ένα τέλος.

Ένα τέλος ναι. Γιατί για μένα εκεί σταμάτησε. Από κει και πέρα έγινε μια άλλη ταινία που δεν ήθελα να δω. Τα δίδυμα με γέμισαν αμηχανία και κούραση. Σα να μην ήθελαν να παίξουν άλλο. Τα πλάνα ξεχείλωναν λες και τους τράβηξε κάποιος την ραφή ξαφνικά και όλα έγιναν γρήγορα σα να ήθελαν να με ξεφορτωθούν. Μια φρικαλέα και ατέρμονη αιματοχυσία εκβίαζε την συγκίνηση μου για να βγει. Αρνήθηκα. Τόλμησα να περιμένω και την κάθαρση. Αλλά δεν ήρθε έτσι όπως θα έπρεπε, μα γεμάτη λάθη και σεναριακά ατοπήματα με νύσταξε ακόμα πιο πολύ. Έχασα και την μητέρα μέσα σε εκείνα τα συντρίμμια του ορφανοτροφείου και το μόνο που κράτησα ήταν το μουρμουρητό των Radiohead . Δυστυχώς καμιά αλήθεια δεν με κράτησε μπροστά της σιωπηλή. Έψαξα να βρω το σταυρουδάκι μου που είχε παραπέσει κάπου. Δεν το βρήκα κι έφυγα . Έτσι απλά.