Yalom's cure

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σημείωμα της σκηνοθέτιδας

Ο θάνατος του πατέρα μου πριν από 13 χρόνια ήταν μια αφύπνιση για μένα. Ήταν τότε που κατάλαβα κι εγώ ότι έχω μόνο μία ζωή, ότι αυτή η ζωή θα έχει ένα τέλος, και ότι θα πρέπει να την ζήσω όσο μπορώ περισσότερο. Πολύ συχνά γινόμαστε εμείς ο χειρότερος εχθρός μας, ειδικά όταν πρόκειται για τις σχέσεις και την αγάπη. Πολλές φορές καταναγκαστικά επαναλαμβάνουμε τα ίδια μοτίβα, αντιδρούμε με έναν τρόπο που ακόμη κι εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Άλλοτε βασανιζόμαστε από αντικρουόμενες σκέψεις και συναισθήματα, άλλοτε ενεργούμε ενάντια στο καλό το δικό μας και των άλλων. Θεωρώ ότι είναι μια μεγάλη πρόκληση το να ζεις στο παρόν, το να ζεις μια ζωή που δεν καθορίζεται από τα τραύματα του παρελθόντος, ούτε από τους φόβους για το μέλλον. Η ψυχανάλυση και η ανάγνωση των βιβλίων του Γιάλομ με βοήθησε πολύ στο ταξίδι προς τον εαυτό μου.

Η πρώτη επαφή μου με τον κόσμο του Γιάλομ ήταν το βιβλίο του "Ο δήμιος του έρωτα και άλλες ιστορίες ψυχοθεραπείας" (Love’s executioner and other tales of psychotherapy). Στον πρόλογο, ο Γιάλομ περιγράφει την άσκηση μιας ομάδας, στην οποία ζητά από άνδρες και γυναίκες που δεν είναι κατά καμιά έννοια απελπισμένοι ή άποροι, αλλά επιτυχημένοι, λειτουργικοί άνθρωποι , να απευθύνουν ο ένας στον άλλον ένα και μόνο ερώτημα: "Τι θέλεις;" Θα παραθέσω το κείμενο με περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί περιέχει την ουσία της θεραπευτικής του εμπειρίας: «Τα μέλη της ομάδας απευθύνθηκαν σε αυτούς που είχαν χάσει για πάντα: θανόντες ή απόντες γονείς, συζύγους, παιδιά και φίλους: «Θέλω να σε ξαναδώ», «Θέλω την αγάπη σου», «Θέλω να ξέρω ότι είσαι περήφανος για μένα», «Θέλω να ξέρεις πόσο πολύ σ 'αγαπώ και πόσο λυπάμαι που ποτέ δεν σου το είπα», «Σε θέλω πίσω. Είμαι τόσο μόνος», «Θέλω την παιδική ηλικία που δεν είχα ποτέ», «Θέλω να είμαι υγιής, να είμαι νέος και πάλι», «Θέλω η ζωή μου να αποκτήσει νόημα, να σημαίνει κάτι».

«Θέλω να πετύχω κάτι. Θέλω να αξίζω, να είμαι σημαντικός, να με θυμούνται. Τόσα πολλά «θέλω». Τόσο μεγάλη λαχτάρα. Και τόσος πολύς πόνος, τόσο κοντά στην επιφάνεια, μόνο λίγα χιλιοστά πιο κάτω. Μοιραίος πόνος. Υπαρξιακός πόνος. Πόνος που είναι πάντα εκεί, μια συνεχής βοή ακριβώς κάτω από τη μεμβράνη της ζωής. Πόνος που είναι πανεύκολα και με κάθε τρόπο προσβάσιμος».

Τελικά, ο Γιάλομ λέει ότι το αν κάποιος θα ξεκινήσει θεραπεία είναι ζήτημα κοινωνικών συνθηκών, προσωπικού χαρακτήρα και οικονομικών μέσων. Η δυστυχία στη ζωή, ωστόσο, είναι παγκόσμια. Όλοι επανειλημμένα αντιμετωπίζουμε το ζήτημα του ποιοι είμαστε, το ερώτημα του τι πραγματικά αποτελεί το κίνητρο και την κινητήρια δύναμή μας, το ερώτημα του ποιο τελικά είναι το νόημα όλων.

Με την ταινία "Ο κήπος του ΓΙΑΛΟΜ" ήθελα να κάνω μια ταινία που θα είχε για τους θεατές την ίδια αίσθηση κάθαρσης που είχε η ανάγνωση των βιβλίων του Ίρβιν Γιάλομ για μένα, μια ταινία που θα εμπνεύσει τους θεατές να σκεφτούν για τον εαυτό τους και την δική τους ύπαρξη.