The Woman King

Σύνοψη: Η Γυναίκα Βασιλιάς αφηγείται την αξιοσημείωτη ιστορία των μαχητριών Αγκότζι, μιας αποκλειστικά γυναικείας ομάδας πολεμιστριών που προστάτευαν το Αφρικανικό Βασίλειο της Δαχομέης τον 19o αιώνα.

Ηγέτιδα της ομάδας είναι η στρατηγός Νανίσκα με δεξιότητες και δύναμη που όμοιά της δεν είχε ξαναδεί ο κόσμος, η οποία βοηθά στην εκπαίδευση της επόμενης γενιάς νεοσυλλέκτων, τις οποίες και προετοιμάζει για τη μάχη ενάντια στον μεγαλύτερο εχθρό που απειλεί το βασίλειο και την ελευθερία τους.

Άποψη: Ένα προσωπικό στοίχημα της βραβευμένης με Όσκαρ Viola Davis τα τελευταία εφτά χρόνια, που ξεκίνησε έπειτα από μια επίσκεψη της Maria Bello στο σύγχρονο Μπενίν-στο οποίο βρισκόταν το βασίλειο της Δαχομέης από το 1600 έως το 1904-το οποίο δεν δικαιώνει την αρχική επιθυμία ενώ έχει προκαλέσει ήδη πολλές συζητήσεις περί ιστορικής (αν)ακρίβειας.

Από την μία πλευρά, η ταινία σπάει τα στερεότυπα καθώς έχει ανοίξει αρκετά καλά στο αμερικάνικο box office, παρόλο που το σκηνοθετεί γυναίκα (η Gina Prince-Bytherwood) και πρωταγωνιστεί μαύρη γυναίκα (η Viola Davis), που θεωρούσαν μέχρι τώρα ότι αυτές οι ταινίες δεν πάνε καλά στα ταμεία ενώ από την άλλη έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις για το «ξέπλυμα» του αφρικανικού βασιλείου.

Αν και η Γυναίκα Βασιλιάς ουδέποτε λέει ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και οι περισσότεροι χαρακτήρες δεν είναι πραγματικά πρόσωπα, εντούτοις επειδή τοποθετείται σε μια συγκεκριμένη ιστορική συνθήκη ενός συγκεκριμένου βασιλείου, είτε επιλέγεις μια τελείως ρεβιζιονιστική προσέγγιση αλά Ταραντίνο είτε μένεις πιστός.

Εν προκειμένω επιχειρείται μια μεσοβέζικη λύση που αποδυναμώνει την ιστορία. Το βασίλειο της Δαχομέης ήταν ένα απόλυτα μιλιταριστικό και φιλοπόλεμο βασίλειο ιμπεριαλιστικής λογικής που προσπαθούσε να κατακτήσει τα υπόλοιπα αφρικανικά βασίλεια και να πουλήσει ως σκλάβους στην Αμερική και Ευρώπη τους ομήρους, συμβάλλοντας στο μαύρο δουλεμπόριο.

Η σκηνοθέτρια θίγει το εν λόγω ζήτημα, με τρόπο όμως που δεν τιμά τα μηνύματα που θέλει να περάσει, θέλοντας να δείξει ότι στην ουσία η Δαχομέη αναγκαζόταν να το κάνει από τους Ευρωπαίους, προκειμένου να επιβιώσει, και ότι η Γυναίκα Βασιλιάς διαφωνούσε με αυτό. Στην πραγματικότητα, το βασίλειο ήταν τόσο προσκολλημένο στο δουλεμπόριο που έφτασε μέχρι και η αποικιοκρατική και δουλοκτητική Μεγάλη Βρετανία τον 19ο αιώνα να της υποδείξει ότι πρέπει να σταματήσει το εμπόριο σκλάβων, όταν πλέον η Αγγλία είχε περάσει τους νόμους εναντίον της δουλείας.

Επίσης, στην ταινία βρισκόμαστε στα 1823 και φαίνεται πως Ευρωπαίοι έχουν αρχίσει να απειλούν το βασίλειο, ενώ στην πραγματικότητα οι εχθρικές σχέσεις  με Ευρωπαίους έγιναν στα τέλη του 19ου αιώνα που οδήγησαν σε δύο πολέμους με τους Γάλλους στους οποίους κέρδισαν οι Γάλλοι.

Μάλιστα σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφερθεί ότι οι Αμαζόνες της Δαχομέης, όπως αποκαλούσαν το γυναικείο στρατό τους, δεν ήταν και τόσο επιτυχημένες όσο δείχνει η ταινία, για την ακρίβεια οι εχθροί τους συνήθως τις ξεπάστρευαν με ευκολία και επειδή ήξεραν ότι ήταν αδύναμες έναντι οποιουδήποτε εχθρού, κυρίως επιτίθονταν αιφνιδιαστικά μέσα στην νύχτα. Ούτε τόσο μητριαρχικό ήταν το βασίλειο, όσο αφήνει να εννοηθεί, μιας και υπήρχε και αντρικός στρατός και ο γυναικείος έγινε αναγκαστικά επειδή δεν έφταναν οι άντρες.

Η ταινία επιλέγει έναν δύσκολο δρόμο, καθώς στην προσπάθειά της να κάνει μια ταινία γυναικείας και μαύρης ενδυνάμωσης, καταλήγει να εξυμνεί ένα βασίλειο που συνδέεται με μιλιταρισμό, δουλεμπόριο και επεκτατισμό. Το σενάριο της Stevens δεν βοηθά άλλωστε για κάτι παραπάνω, μιας και στροβιλίζεται γύρω από τις ίδιες θεματικές τις οποίες αναμασά. Μια ιστορία που θα μπορούσε να τελειώσει στην μία ώρα το πολύ, ξεχειλώνεται σε ένα εξαντλητικό δίωρο στείρας σκηνοθετικής και φωτογραφικής πλανοθεσίας. Μια άρρυθμη παραγωγή, που αργοπεθαίνει την πρώτη ώρα, δείχνοντάς μας με παλιομοδίτικο τρόπο το πώς ζει ο στρατός των γυναικών για να δώσει σκυτάλη σε ένα πιο ορεξάτο δεύτερο μέρος που δεν αποφεύγει το μελό και τις ευκολίες.

Ούτε καν η Viola Davis δεν μπορεί να το σώσει σε μια ερμηνεία που μπορεί να βρεθεί στην πεντάδα των Όσκαρ, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, είναι μια από τις λιγότερο καλές ερμηνείες της καριέρας της σε έναν ρόλο που δεν της πάει υποκριτικά και νιώθεις λίγο άβολα βλέποντάς την να προσπαθεί να εναρμονιστεί σε ένα κινηματογραφικό πλαίσιο με το οποίο δεν έχει καμία επαφή.