Winona

Σύνοψη: Μοιάζει µε µία απλή εκδροµή σε µία έρηµη, όµορφη παραλία. Τέσσερις γυναίκες γελούν,παίζουν στην άµµο, κολυµπούν, φαντασιώνονται και απολαµβάνουν τη ζεστασιά του ήλιου και τη δροσιά της θάλασσας. Η µέρα κυλάει µε ανόητα παιχνίδια, τραγούδι και χορό. Σηµεία στίξης στο γέλιο τους, τα δάκρυα. Τα δάκρυα τα σκουπίζουν οι φανταστικές τους διηγήσεις. Μέχρι που η µέρα σβήνει και πρέπει να αποχαιρετίσουν την παραλία τους. 

Άποψη: Τέσσερις γυναίκες σε μια παραλία κι εμείς μαζί τους για ένα 24ωρο.

Πως μπορεί αυτή η συνθήκη να σου κρατήσει το ενδιαφέρον για 90 λεπτά;

Δύσκολο. Χρειάζεται σενάριο, πλοκή, νεύρο, εν τέλει ταλέντο. Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης διαθέτει μια ρομαντική, σχεδόν ανέμελη κινηματογραφική ματιά, αφήνει τις πρωταγωνίστριές του να (τουλάχιστον φαίνονται ότι) αυτοσχεδιάζουν σαν μια τετράδα από κολλητές (Ανθή Ευστρατιάδου, Σοφία Κόκκαλη, Ηρώ Μπέζου, Δάφνη Πατακιά, όλες πολύ φυσικές στο παίξιμό τους και με αφοπλιστική χημεία μεταξύ τους) που πηγαίνουν στην παραλία για μπάνιο, κάνουν χαβαλέ, εκμηστηρεύονται πράγματα η μία στην άλλη, τραγουδάνε, περνούν όμορφα, όλα αυτά ευχάριστα να τα παρακολουθείς για λιγα λεπτά, αλλά δεν καταλαβαίνεις γιατί να σε ενδιαφέρουν μετά την παρέλευση του τετάρτου, ας πούμε.

Ένα σπίτι στην άκρη της παραλίας και ένα τζιπ λίγα μέτρα πιο μακριά από το οποίο ίσως κάποιος παρακολουθεί την ετράδα, προσπαθούν μάταια να προσθέσουν μια αίσθηση αγωνίας και μυστηρίου στο φιλμ, να εντείνουν το ενδιαφέρον, να δημιουργήσουν προσμονή για το τέλος.

Μπορεί το σεναριακό εύρημα στο φινάλε, να προσπαθεί να σου μεταδώσει την παρόρμηση να «διαβάσεις» ξανά το φιλμ (αν και ο ίδιος επιλέγει να το απονευρώσει τελικά), μέχρι τότε όμως έχει περάσει άφθονη ώρα, χωρίς να έχουν συμβεί αρκετά ενδιαφέροντα κινηματογραφικά ώστε να σε ιντριγκάρουν και να πας το φιλμ μέχρι τέλους, αγνοώντας σεναριακές αρρθμίες και βαρετές κοριτσίστικες χαριτωμενιές.