Welcome to New York

Ένοχος, αλλά χωρίς απόλαυση...

Στις 14 Μαΐου 2011 ο γενικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος-Καν συνελήφθη στο αεροδρόμιο JFK της Ν. Υόρκης και του απαγγέλθηκαν κατηγορίες σεξουαλικής επίθεσης, απόπειρας βιασμού και ομηρίας 32χρονης καμαριέρας ξενοδοχείου στο οποίο διέμενε. Τρεις μήνες μετά τη σύλληψή του, η εισαγγελία της Νέας Υόρκης ζήτησε να αποσυρθούν οι κατηγορίες, κάτι που έγινε, δεδομένου ότι είχε πληγεί η αξιοπιστία (;) της καμαριέρας λόγω ψευδών της δηλώσεων κατά τις καταθέσεις της.

O αμφιλεγόμενος και πάντα προκλητικός Εϊμπελ Φεράρα έφτιαξε μια ταινία βασισμένη στα... ταμπλόιντ. Δεν τον ενδιέφερε να "βουτήξει" στο παρόμοιο ένοχο παρελθόν του Καν, αλλά να τον κρίνει με συνοπτικές διαδικασίες ένοχο. Και όχι μόνο αυτόν, αλλά κάθε ισχυρό άνδρα, γέννημα του καπιταλισμού. Και όταν έχεις έναν -κυριολεκτικά- βαρέων βαρών πρωταγωνιστή, πας κατευθείαν στα βαθιά, αν αναλογιστεί κανείς το "αμαρτωλό" παρελθόν του Ντεπαρντιέ.

Ο Ζεράρ τον Καν με διαφορετικό υποδύεται τον Ντεβερό, σαν ένα πιτσιρίκι που... βουτάει σε μια πισίνα γεμάτη γλυκά. Από την πρώτη κιόλας σκηνή, όταν μια κουκλάρα βοηθός του κάνει μασάζ στους ώμους και το πρώτο ομαδικό όργιο με πόρνες πριν καν κλείσουμε 10 λεπτά ταινίας, ξεκαθαρίζει ποιός είναι ο Ντεβερό. Εθισμένος στο αγοραίο σεξ, σίγουρος για τον εαυτό του, χωρίς ουσιαστικά καμία συνείδηση για όσα κάνει και πλήρη αδιαφορία για το αποτέλεσμα. Κάτι σαν το "Shame" του Μακ Κουήν, αλλά από την ανάποδη...

Η ταινία είναι φωτογραφημένη όμορφα με προσεγμένη πλάνα. Το θέμα είναι πως δείχνουν κάτι άσχημο. σχεδόν ηθελημένα. Οι πόρνες πολυτελείας είναι καυτές, αλλά δεν προσδίδουν κανέναν αισθησιασμό. Το σώμα του Ντεπαρντιέ είναι τόσο αποκρουστικό και είναι όλη η ουσία της ταινίας, όσο ρατσιστικό και αν ακούγεται. Η σκηνή της φυλακής είναι έντονη -γυρίστηκε με πραγματικούς αστυνομικούς- όσο απόμακρη και κρύα.

Μια θαραλλέα από πλευράς σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή προσπάθεια που απλά στο φινάλε της -με ένα τελικό πλάνο που φτιάχτηκε για να συζητηθεί- αναρωτιέσαι πόσο μας αφορά, όταν ήδη έχουμε καταδικάσει και εμείς τον Στρος Καν. Ο Φεράρα χαϊδεύει τα μάτια μας, κάνει μια ολότελα δική του ταινία και είναι δική σου επιλογή αν "μπεις" στην παγωμένη και χωρίς κανένα συναίσθημα, δίνη της.

Γιάννης Λυμπέρης