Way down

Η τράπεζα της Ισπανίας στεγάζεται σε ένα ιστορικό κτήριο που δεν έχει χάρτη, δεν έχει αποθηκευμένα δεδομένα της ασφάλειας της.

Ένας νεαρός μηχανικός, ο Θομ, είναι αποφασισμένος να καταφέρει το ακατόρθωτο  και να ληστέψει την τράπεζα. Μαζί με τους συνεργάτες του θα έχουν μόνο 105 λεπτά για να το καταφέρουν. Η αντίστροφη μέτρηση για την ληστεία του αιώνα μόλις ξεκίνησε

Ο Χάουμε Μπαλαγκουέρο των φοβερών και τρομερών πρώτων δύο Rec (αλλά και των υποβλητικών και στυλιστικά άρτιων Θυρωρού και Μούσας), αλλάζει κατεύθυνση με μια πολύ πιο safe επιλογή.

Mια heist movie εντελώς by the book, που διαθέτει ελάχιστη ευρηματικότητα και αναδιπλώνει πολλά κλισέ, αλλά με άφθονο νεύρο, ρυθμό και σασπένς στην κινηματογράφησή της. 

Κάπου μεταξύ La Casa De Papel και Ocean's 11, πασπαλισμένη με αρκετή τρέλα για το ποδοσφαιρικό Μουντιάλ, η ταινία του Ισπανού δημιουργού βρίσκεται ακριβώς στον μέσο όρο ανάλογων φιλμ του συγκεκριμένου genre, με καλοσχεδιασμένη ληστεία, ιδιαίτερους χαρακτήρες, μάλλον αδέξιες απόπειρες χιούμορ και μάλλον αταίριαστη ηλεκτρονική μουσική σαν χαλί στις σκηνές δράσης του, πισώπλατες μαχαιριές και προδοσίες και βεβαίως στο τέλος νικά αυτός/αυτοί που συμπαθήσαμε περισσότερο. 

Ο Μπαλαγκουέρο συχνά καταφέρνει να ακολουθήσει κατά γράμμα τους κανόνες που οριοθετούν μια καλή heist ταινία, του λείπει αυτό το κάτι ξεχωριστό, είναι επίσης επικεντρωμένος αποκλειστικά και μόνο στην ληστεία με τους χαρακτήρες του εντελώς μονοδιάστατους, δεν αντιστέκεται στον πειρασμό ορισμένων σεναριακών ευκολιών, όμως πρόκειται για ένα φιλμ που παρακολουθείται ευχάριστα (σαφώς καλύτερο από ότι θα πιστέψετε διαβάζοντας διάφορες "κριτικές" δεξιά και αριστερά), που καταφέρνει αυτό που ουσιαστικά σου υποσχέθηκε: να σε διασκεδάσει, να περάσει ανέμελα το δίωρο και να το ξεχάσεις αμέσως μετά.