Το τίμημα της δόξας

Aληθινή ιστορία που δίνει την ευκαιρία στον σκηνοθέτη του "Ενώπιον Θεών και Ανθρώπων", να στήσει μια ντραμεντί με πολλές σινεφιλικές αναφορές, αλλά και κομψή κοινωνικοπολιτική κριτική. Χωρίς ούτε λεπτό να μην προσπαθεί να συνδέση σχεδόν κάθε δράση της ταινίας του, με φιλμ του Σαρλό, ο Μποβουά ξεκινά καταρχήν από τους δύο πρωταγωνιστές του που θυμίζουν ήρωες του βωβού σινεμά (και δη της τσαπλινικής περιόδου) και προστατεύοντάς τους από οποιονδήποτε πειρασμό γραφικότητας. τους διοχετεύει σε ένα γαϊτανάκι γλυκόπικρων κωμικοτραγικών επιθυμιών, συμπτώσεων και δισταγμών, στο τέλος του οποίου θα ανακαλύψουν την εσωτερική τους λύτρωση.

Στην προσπάθειά του βέβαια να δώσει ήχο στους βωβούς διαλόγους των ταινιών του Τσάρλι Τσάπλιν, φλυαρεί αρκετά συχνά και εν τέλει αφήνει ημιτελή μια πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια σαν φόρο τιμής στον αξεπέραστο κωμικό.

Υπόθεση:
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, στη μικρή Ελβετική πόλη Βέβυ. Ο 40χρονος Έντυ μόλις έχει αποφυλακιστεί και κάνει μια συμφωνία με το φίλο του τον Οσμάν: μπορεί να μένει μαζί του εφ’όσον φροντίζει την 7χρονη κόρη του, όσο η μητέρα της βρίσκεται στο νοσοκομείο. Είναι Χριστούγεννα, αλλά η φτώχεια έχει κάνει τον Έντυ πικρόχολο. Τότε είναι που ανακοινώνεται ο θάνατος του Τσάρλι Τσάπλιν, κι αποκαλύπτεται η μυθική περιουσία του. Ο Έντυ αρχίζει να ονειρεύεται κι έχει μια τρελή ιδέα: αν έκλεβε το πτώμα και ζήταγε λύτρα;

Σημείωμα σκηνοθέτη

Μια μέρα παρακολουθούσαμε με τη σύζυγο μου το Limelight (1952) σε DVD. Αυτό έγινε τουλάχιστον πέντε χρόνια πριν, πριν το Ενώπιων Θεών κι Ανθρώπων. Μπορεί να γνωρίζουμε τον Τσάπλιν, αλλά πάντα ανακαλύπτουμε στις ταινίες του ένα ανεξάντλητο σωρό από ιδέες. Όταν ξεκίνησε το σινεμά σχεδόν δεν υπήρχε, οι ταινίες διαρκούσαν δύο λεπτά- τα επινοούσε όλα. Ο Τσάρλι Τσάπλιν ήταν ο πρώτος που διερεύνησε σε βάθος το σινεμά. Γι’ αυτό ήθελα να συμπεριλάβω την εικόνα του Τσάπλιν με το φτυάρι.

Ο Τσάπλιν πέθανε τα Χριστούγεννα του 1977, στην έπαυλη του στην Ελβετία. Τρεις μήνες μετά την ταφή του, δύο φτωχοί μετανάστες αποφασίζουν να κλέψουν το φέρετρο του και να ζητήσουν λύτρα- θυμάμαι ότι σκέφτηκα «Όριστε μια ταινία». Επικοινώνησα με την οικογένεια του Τσάπλιν μέσω ενός ιδρύματος, και η απάντηση ήταν άμεση και θετική, και μάλιστα άνευ όρων.

Υπάρχει κάτι μαγικό σε αυτή την ιστορία που με αγγίζει. Η ομορφιά έχει μια ιερή διάσταση. Δε βρίσκεις όμως πάντα την ομορφιά σε ό,τι είναι όμορφο.