Το σύνδρομο των πρώην εραστών

Σύνοψη: Ο Ρεμί και η Σαντρά προσπαθούν καιρό τώρα να κάνουν παιδί αλλά δεν τα καταφέρνουν.

Μέχρι που μια μέρα ο γιατρός τους τούς ενημερώνει πως η αιτία του προβλήματος βρίσκεται στο «σύνδρομο των πρώην εραστών» από το οποίο πάσχουν. Για να θεραπευτούν, θα πρέπει να βρουν κάθε άτομο με το οποίο έχουν κάνει σεξ στο παρελθόν και να συνευρεθούν ξανά μαζί του.

Άποψη: Το σκηνοθετικό δίδυμο των Σιρό – Μπαλμπόνι στήνει μια χαριτωμένη κομεντί στη βάση ενός φαρσικού σεναριακού ευρήματος που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από το ίδιο multiverse με το «Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό» του Γεωργόπουλου.

Και τα δύο ιατρικοποιούν την εξ ορισμού άβολη συνθήκη της εκ νέου συνάντησης με πρώην συντρόφους, έτσι ώστε η τελευταία να αποκτά χαρακτήρα αναγκαιότητας, μόνο που το «Σύνδρομο», πιστό στην κινηματογραφική παράδοση της γλώσσας που μιλάει, το κάνει με πολύ πιο ανάλαφρη διάθεση.

Σα να σκεπάζεται παιχνιδιάρικα όλο το σώμα της ταινίας από το πνεύμα του Ρομέρ.

Πραγματεύεται, δηλαδή, ζητήματα περίπλοκων σχέσεων και εύθραυστων ισορροπιών με μια γνήσια γαλλόφωνη – στα όρια του βερμπαλισμού – διαλογικότητα, θυμίζοντας εν μέρει το περσινό, εξίσου ρομερικό, «Χρονικό ενός εφήμερου έρωτα».

Ωστόσο, αν κάθε χρόνο βρίσκει το δρόμο της προς τα θερινά μια παρόμοιας υφής γαλλόφωνη κομεντί σχέσεων, τι κάνει το «Σύνδρομο» να ξεχωρίζει από το σωρό;

Μια πειστική απάντηση θα μπορούσε να είναι η καλή αίσθηση του χιούμορ του, η οποία προκύπτει μέσα από ένα άθροισμα ομολογουμένως τραβηγμένων αλλά οπωσδήποτε fun περιστατικών. Όπως όταν, για παράδειγμα, ο Ρεμί συμμετέχει σε ένα μασκέ swinging πάρτι όπου όλοι είναι ντυμένοι ζώα και κάνει σεξ με τη λάθος γυναίκα, μπερδεύοντας τον ασπραετό που ήταν η συμφωνημένη μεταμφίεση με το γεράκι.

Ένας δεύτερος λόγος είναι οι ερωτικές σκηνές, οι οποίες φιλμάρονται χορογραφημένα και με poetic υπαινικτικότητα που παραπέμπει περισσότερο σε βίντεο κλιπ, ευφάνταστες ανάπαυλες στην κυριολεξία της υπόλοιπης ταινίας.

Κατά τα άλλα, όσο το φιλμ προχωράει, συσσωρεύονται αρκετές συμπτώσεις προκειμένου να διατηρηθεί το ενδιαφέρον, με αποτέλεσμα να χάνονται πόντοι αληθοφάνειας.

Το συνολικό αποτέλεσμα, παρόλα αυτά, είναι σίγουρα ευχάριστο και τελικά αρκετά πιο thought – provoking απ’όσο αφήνει να φανεί εκ πρώτης όψης το χιουμοριστικό του περιτύλιγμα.