The stranger

Σύνοψη: Δύο άνδρες γνωρίζονται σε ένα αεροπλάνο και ξεκινούν μια συζήτηση που καταλήγει σε φιλία. Για τον Χένρι Τιγκ, η φιλία αυτή είναι όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Ο καινούργιος του φίλος, ο Μαρκ, γίνεται σωτήρας και σύμμαχός του.

Ωστόσο, κανένας δεν είναι πραγματικά αυτός που δείχνει, και οι δυο τους κουβαλάνε μυστικά που απειλούν να τους καταστρέψουν… κι ενώ μια από τις μεγαλύτερες αστυνομικές επιχειρήσεις του έθνους πλησιάζει.

Άποψη: Μια πραγματική ιστορία-του Daniel Morcombe-που απασχόλησε την Αυστραλία το 2003 και ένα βιβλίο-της Kate Kyriacou-που μεταφέρει λογοτεχνικά την συγκεκριμένη υπόθεση, εμπνέει τον ηθοποιό Thomas M. Wright στην δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά που εντυπωσίασε στο φετινό Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών.

Ένα σκληρό, βαρύ, σχεδόν σκυθρωπό θρίλερ με υπαρξιακές ανησυχίες και ερωτήματα που προσπερνά τον εύκολο δρόμο και οδηγείται προς δύσβατα μονοπάτια εξίσου σκληροτράχηλα με τους ήρωές του. Ο Χένρι και ο Μαρκ είναι δύο άντρες διαφορετικοί και ίδιοι, με τις διαχωριστικές γραμμές πότε να θολώνουν και πότε να τονίζονται. Οι δύο ήρωες ολοένα και μοιάζουν όσο προχωρά το κοινό τους ταξίδι προς την παρανομία και ας προέρχονται από άλλες αφετηρίες και με άλλους σκοπούς που ο ένας αγνοεί τον πραγματικό σκοπό του άλλου.

Ο Wright συνειδητά περιφρονεί την ίδια την ιστορία, τα πραγματικά γεγονότα, την ανάδειξη της βίας και των φρικαλεοτήτων, εστιάζοντας στην σχέση του Χένρι με τον Μαρκ και στην ενδοσκόπηση στην οποία οδηγούνται.

Το καλό εισέρχεται και αναμειγνύεται με το κακό και τούμπαλιν σε μια ταινία που δεν παίρνεις το μέρος κάποιου ούτε βάζεις εύκολα ταμπέλες καλού και κακού χαρακτήρα. Οι δύο άντρες είναι και τα δύο ή και τίποτα, βυθισμένοι σε έναν κόσμο που δεν υπολογίζει ηθική και αξίες. Μια αστυνομική έρευνα διαπερνά την πλοκή, αναζητώντας έναν καταζητούμενο δολοφόνο ενός 13χρονου αγοριού.

Η λογική της ταινίας είναι λίγο True Detective στην πρώτη-καλή-σεζόν. Βλοσυροί και μυστηριώδεις χαρακτήρες, καταχνιά, σκοτάδι, ομίχλη, εξωτερικά πλάνα τύπου David Lynch, χαρακτήρες αμφίσημοι μεταξύ ωμής πραγματικότητας και ονείρου-ανυπαρξίας-παράνοιας (επίσης στοιχείο της φιλμογραφίας του Lynch), και μια μουσική που δίνει ταυτότητα στην ταινία και τονίζει όλες τις πτυχές αλλά περισσότερο από όλα το πνεύμα αγωνίας για το πού θα οδηγηθούν όλα αυτά.

Εξαιρετική η μουσική του Oliver Coates, που ως τρόπος ένταξης στην ταινία θυμίζει τις συνθέσεις του Hans Zimmer που συμπυκνώνουν όλο τον παλμό των ταινιών. Ο Joel Edgerton και ο Sean Harris (ίσως τον θυμάστε ως τον «κακό» των Mission Impossible Rogue Nation και Fallout) είναι ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, καθηλωτικό που αποδίδει τέλεια, ακόμα και στις στιγμές που το σενάριο μπλοκάρει, όπως στα μέσα της ταινίας.

Ευτυχώς ξαναβρίσκει τα πατήματά του προς το τέλος, αλλά για αρκετή ώρα το μυστήριο γίνεται λίγο μυστήριο για το μυστήριο, στροβιλίζοντας γύρω από τον εαυτό του σαν σκυλί που κυνηγά την ουρά του.

Είναι εμφανείς οι σεναριακές και σκηνοθετικές αδυναμίες του άπειρου σκηνοθέτη, αλλά ταυτόχρονα και όλα τα θετικά στοιχεία ενός ταλαντούχου ανθρώπου που μπορεί να κάνει πολλά και που στον Ξένο, τα περισσότερα που ήθελε να πει απέδωσαν, ακόμα και όταν αυτά λέγονταν με έναν απλοϊκό ή βεβιασμένο τρόπο.