Στα άκρα

Σύνοψη: O Λεό, ένας οδηγός μετρό, καθώς οδηγεί προσεγγίζοντας τον επόμενο σταθμό, βλέπει έναν άντρα σε ένταση, στην άκρη της πλατφόρμας.

Λίγο πριν πέσει στις γραμμές, αναγνωρίζει στο πρόσωπό του τον γιο του.

Καθώς ο Λεό, δεν είχε συναντήσει το παιδί του για χρόνια, ανακαλύπτει πως ο νεαρός ήταν μπλεγμένος σε μια αιματηρή ληστεία, και αποφασίζει να ακολουθήσει τα ίχνη των δολοφόνων του.

Άποψη: Ένα γαλλοϊσπανικό θρίλερ μυστηρίου που μπορεί να έχει για πρωταγωνιστή τον Antonio de la Torre από το συναρπαστικό Μικρό Νησί, αλλά δεν έχει σίγουρα την ίδια δομή και ένταση.

Ο De la Torre και η Marine Vacht, που αν έχετε δει το Νέα και Όμορφη και το Διπλός Εραστής του Φρανσουά Οζόν σίγουρα την θυμάστε, συνθέτουν ένα εξαιρετικό ερμηνευτικό δίδυμο, που προσπαθούν για διαφορετικούς λόγους, ο ένας ως πατέρας και η άλλη ως αστυνομικός, να εντοπίσουν την ταυτότητα του νεαρού, την σχέση του με τον οδηγό και κυρίως πού και πώς είναι μπλεγμένος.

Μια ιστορία που ασχέτως του τίτλου της, ποτέ δεν φτάνει στα άκρα, αρκείται σε γνώριμα μονοπάτια και εύκολες λύσεις. Μπορεί σκηνοθετικά να χτίζεται μια αίσθηση αγωνίας αλλά δεν εκπληρώνεται ούτε δικαιώνεται.

Αργό και βαριεστημένο, μοιάζει σαν το ίδιο να αδιαφορεί για την εξέλιξη της πλοκής του, που μπορεί να κρύβει κάποιες εκπλήξεις και ανατροπές αλλά δεν είναι ικανές να τουμπάρουν όλη την πλοκή προς κάτι καλύτερο. Του λείπει μια μεγαλύτερη αύρα μυστηρίου, που θα έκανε όλα να φαίνονται πιο μπερδεμένα και σίγουρα η ένταση που μας έχουν συνηθίσει άλλα ισπανικά θρίλερ. Υποτονικό ως προς την ρυθμικότητά του, που υπόσχεται πολλά αλλά λοξοδρομεί σαν το μετρό που οδηγεί. Σώζεται από τύχη, όπως και ο νεαρός αλλά αυτό δεν αρκεί για να το καταστήσει ένα αγωνιώδες θρίλερ.

Η προϊστορία των χαρακτήρων χρειάζεται περισσότερο χτίσιμο, ώστε να νιώσουμε ενσυναίσθηση με εκείνους. Το δράμα που βιώνουν δεν βιώνει ποτέ κορύφωση και ένταση ενώ και οι περιφερειακοί χαρακτήρες δεν παρουσιάζουν αφηγηματικό ενδιαφέρον ούτε συμβάλλουν ριζικά στον κεντρικό ιστό.

Ο Giordano Gederlini, σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας και σεναριογράφος των Αθλίων του Ladj Ly, όπως φάνηκε και στην προηγούμενη ταινία του αλλά και στο Μητρικό Ένστικτο που είχε συνυπογράψει το σενάριο, εντάσσει το κοινωνικό κομμάτι και φωτίζει κάποιες πτυχές της ιστορίας που θα μπορούσαν να είχαν μείνει ανεκμετάλλευτες.

Διασώζονται οι δύο πρωταγωνιστές χάρη στην χημεία και τις ερμηνείες του, ενώ ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να είχε μετουσιώσει την ταινία σε ένα κοινωνικό δράμα παρά σε ένα θρίλερ εκδίκησης, εστιάζοντας στις συνθήκες της ληστείας, στους παράγοντες που συνετέλεσαν σε αυτήν και όχι σε μια προσέγγιση που θυμίζει λίγο τις κλασικές ταινίες του Liam Neeson τα τελευταία χρόνια και μάλιστα όχι και από τις πολύ καλές του.