Small things like these

Σύνοψη: Είναι το 1985 ενόψει των Χριστουγέννων σε μια μικρή πόλη στην κομητεία Wexford της Ιρλανδίας. Ο Bill Furlong μοχθεί ως έμπορος άνθρακα για να συντηρήσει τον εαυτό του, τη γυναίκα του και τις πέντε κόρες του.

Νωρίς ένα πρωί, ενώ βγαίνει για να παραδίδει κάρβουνο στο τοπικό μοναστήρι, κάνει μια ανακάλυψη που τον αναγκάζει να αντιμετωπίσει το παρελθόν του και τη συνένοχη σιωπή μιας πόλης που ελέγχεται από την Καθολική Εκκλησία.

Άποψη: Τα Πλυντήρια της Μαγδαληνής, ρωμαιοκαθολικά μοναστήρια στην Ιρλανδία, ήταν άσυλα στα οποία στέλνονταν γυναίκες που θεωρούνταν πως διέπραξαν σεξουαλικής φύσης αμαρτίες, όπως εξώγαμα παιδιά.

Η ιστορία είναι γνωστή κινηματογραφικά μέσα από την βραβευμένη με Χρυσό Λέοντα ταινία του Peter Mullan, The Magdalene Sisters αλλά και μέσα από την Philomena του Stephen Frears με την κεντρική ηρωίδα στο παρελθόν της να έχει βρεθεί σε αυτά τα μοναστήρια της καθολικής Ιρλανδίας.

Το άνοιγμα του Φεστιβάλ του Βερολίνου έγινε με μια διαφορετική προσέγγιση της ίδιας ιστορικής συνθήκης, βασισμένη μάλιστα στο ομώνυμο βιβλίο της δημοφιλούς συγγραφέα Claire Keegan.

Ο Tim Mielants σκηνοθετεί με πολύ διαφορετικό τρόπο την ιστορία από τις δύο προαναφερθείσες ταινίες: δεν διαθέτει ούτε το νεύρο και την ένταση της πρώτης ταινίας ούτε την πιο feelgood διάθεση της δεύτερης.

Πιο εσωτερική, πιο κλειστή, με λίγους διαλόγους και περισσότερο συναισθηματικά φορτισμένες σιωπές, ακολουθεί τον οικογενειάρχη Μπιλ από τα παιδικά του χρόνια στα 50s μέχρι την πολύτεκνη οικογένειά του στα 80s, με το παρελθόν να συνομιλεί με το παρόν μέσω flashback.

Κρυμμένα μυστικά της τοπικής κοινωνίας, ο ρόλος της εκκλησίας και των συγκεκριμένων μοναστηριών στην απόκρυψη εγκλημάτων ή στην ιδρυματοποίηση ανθρώπων και φυσικά το προσωπικό παρελθόν ενός μοναχικού κατά βάση χαρακτήρα, παρά το γεμάτο από παιδιά και σύζυγο σπίτι.

Ένας ήρωας λιγομίλητος, σκεπτικός, με μια συγκεκριμένη ρουτίνα που ξεκινά στην βιοπάλη και καταλήγει στο εμμονικό πλύσιμο των χεριών προδίδουν όλα αυτά τα μικρά, φαινομενικά ασήμαντα πράγματα που κρύβουν πόνο και τραύματα.

Η παιδική του ηλικία θα έρθει να τον συμπαρασύρει σε μια δίνη που μπορεί αφηγηματικά ποτέ να μην σκάει και έτσι ως θεατής μένεις λίγο μετέωρος στο τέλος με το αίσθημα ενός κενού, ότι κάτι ίσως δεν ειπώθηκε.

Ωστόσο με το λεπτοδουλεμένο σενάριο της Enda Walsh και την ολοκληρωμένη ερμηνεία του Cillian Murphy (ο οποίος ξανασυναντιέται με τον Matt Damon μετά τον Οπενχάιμερ, καθώς ο Damon κρατά χρέη παραγωγού) μετατρέπεται σε κάτι υπόκωφα έντονο, δίνοντας μια άλλη διάσταση στην ιστορία, με κέντρο βάρους να φεύγει από τις μοναχές και να πηγαίνει σε ένα παιδί που προσπαθεί να υποδυθεί τον ρόλο του άνδρα με τα τραύματα της ενηλικίωσης να μην τον εγκαταλείπουν.