Σύνοψη: Τυχαίοι άγνωστοι αρχίζουν ξαφνικά να επιτίθενται στον Βενσάν με δολοφονικές προθέσεις. Η καθημερινότητά του ως συνηθισμένου άνδρα ανατρέπεται και καθώς τα πράγματα ξεφεύγουν βίαια από τον έλεγχο, αναγκάζεται να φύγει και να αλλάξει εντελώς τη ζωή του.
Άποψη: Στο Dream Scenario είδαμε τον Νίκολας Κέιτζ να βιώνει μια παράλογη εμπειρία, όπου όλοι τον έβλεπαν στον ύπνο του πυροδοτώντας διάφορα συναισθήματα ανάλογα με το τι είχαν δει.
Στο Σκοτώστε τον Βενσάν (ή ο Βενσάν πρέπει να πεθάνει σε μια κατά λέξη μετάφραση του γαλλικού τίτλου), ένας επίσης φαινομενικά φιλήσυχος ανθρωπάκος που κάνει τίμια την δουλειά του ως γραφίστας σε μια εταιρεία στην Λιόν, μπλέκεται απροσδόκητα σε μια περίεργη συνθήκη όπου ανεξήγητα όλοι θέλουν να τον σκοτώσουν, ξεκινώντας από γνώριμα πρόσωπα και φτάνοντας ακόμα και σε άσχετους ανθρώπους στον δρόμο.
Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Stephan Castang μπλέκει τα είδη σε μια ταινία-μήνυμα απέναντι στην κρίση βίας που ταλανίζει τις μέρες μας παγκοσμίως. Λίγο από σάτιρα, λίγο από μαύρη κωμωδία και αρκετό από δράμα και ψυχολογικό θρίλερ, ο Karim Leklou ως Βενσάν καλείται να διαχειριστεί τις τονικές μεταλλάξεις της ταινίας που είναι αρκετές και άτσαλες, σε μια τίμια προσπάθεια να κάνει κάτι πιο weird πάνω σε κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο.
Απουσιάζει βέβαια η οξεία και κάφρικη σάτιρα ενός Ρούμπεν Έστλουντ ή η διαπεραστική και κατάμαυρη βία των Λάνθιμου-Φιλίππου, μιας και το Σκοτώστε τον Βενσάν είναι μια ιστορία καλοσύνης με την ειρωνική χρήση της λέξης που υπάρχει και στην σχετική ταινία.
Μια προσπάθεια δηλαδή να δούμε πώς η βία διαπερνά τα πάντα, πώς συνηθίζουμε να είμαστε εκτεθειμένοι σε κάτι τέτοιο με αποτέλεσμα να ρυθμίζουμε την ζωή μας με όρους αυτοπροστασίας λες και είμαστε στην Άγρια Δύση.
Αλλά η Δύση δεν έπαψε ποτέ να είναι άγρια. Στην ουσία κανείς δεν θέλει να σκοτώσει ΤΟΝ Βενσάν αλλά όλοι θέλουν να τον σκοτώσουν αδιαφορώντας για το ποιος είναι.
Από την βία στα γήπεδα μέχρι την βία σε παρέες ανηλίκων, γεγονότα που δεν βλέπουμε μόνο στην Γαλλία αλλά αφορά και την χώρα μας και πολλές ακόμα, έχουν μετατρέψει τις κοινωνίες σε συνεχείς αποδέκτες τέτοιων περιστατικών με αποτέλεσμα η βία να έχει κανονικοποιηθεί και να είναι η άμεση απάντηση σε οτιδήποτε μας ενοχλεί.
Το μήνυμα ωστόσο της ταινίας γρήγορα μετατρέπεται σε αρκετά κυριολεκτικό. Χάνει την όποια σατιρική διάθεση που είχε στην αρχή και μια πρόθεση να παίξει λίγο με τα είδη και να τρολάρει ταινίες που τέτοιου είδους κρίσεις θα μπορούσαν να είναι από κάποιον ιό που τους τρελαίνει.
Από την μέση και μετά κανονικοποιείται και η ίδια, χάνει όποια διάθεση αλλόκοτου και έκκεντρου προσανατολισμού είχε και μπαίνει σε μια νόρμα ενός τυπικού θρίλερ με προδιαγεγραμμένη πορεία.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων