Σύνοψη: Ο Μπίλι Μπάτσον και τα θετά του αδέλφια, που με τη λέξη Σαζάμ μεταμορφώνονται σε υπερήρωες, εξαναγκάζονται να επιστρέψουν στην δράση υπό τη νέα -μυθική- απειλή. Οι κόρες του Άτλαντα πρέπει να κάθε τρόπο να μην εξαπολύσουν ένα όπλο που είναι ικανό να καταστρέψει τις δυνάμεις τους αλλά και τον κόσμο.
Άποψη: Greek tragedy γράφουν οι αμερικάνικες εκπομπές στο σίκουελ του Shazam, μιας και στην πρώτη σεκάνς δύο θεότητες, οι κόρες του Άτλαντα, εισβάλλουν σε ένα ελληνικό μουσείο που παραπέμπει στο Μουσείο Ακρόπολης μιας και έχει απέναντι τον βράχο της Ακρόπολης, και κλέβουν ένα μυθικό σκήπτρο ικανό να στερήσει τις δυνάμεις από την παρέα του Shazam, προκαλώντας περίεργα συναισθήματα με την αληθινή Greek tragedy που γράφει ο διεθνής τύπος για ό,τι συνέβη στα Τέμπη αλλά ας το αφήσουμε στην άκρη αυτό.
Ο πιο μαρβελικός ήρωας της DC επιστρέφει τέσσερα χρόνια μετά την προηγούμενη ταινία, πιο κεφάτος και πιο δραστήριος. Ο Shazam είναι άλλωστε δημιούργημα της Μάρβελ, καθώς στα κόμικς γεννήθηκε το 1939 ως Captain Marvel, δικής της ιδιοκτησίας, και αγοράστηκε από την DC το 1972 με το όνομα Shazam που είναι και η μαγική λέξη μετατροπής σε υπερήρωα.
Ξεφεύγει τελείως από τον γενικότερο κόσμο της DC, με τον David F. Sandberg, που σκηνοθέτησε και την πρώτη ταινία, να δίνει μια πολύχρωμη, ευχάριστη, ανοιχτή, αστεία, αυτοαναφορική, με inside jokes για άλλους υπερήρωες ή ακόμα και ταινίες (βλ. Fast and Furious) ταινία που καμία σχέση δεν έχει με τους πιο σκοτεινούς, μελαγχολικούς, δραματικούς και ψυχαναλυτικούς δρόμους που ακολουθούν οι άλλες ταινίες της εταιρείας. Ακόμα και όταν ο ήρωας πηγαίνει να ψυχαναλυθεί, και πάλι μετατρέπεται σε μια παιδικά αστεία σκηνή.
Προσθέτει κάτι άλλο στο σύμπαν της DC που της λείπει, η επαφή δηλαδή με το νεότερο κοινό που έχει μεγαλώσει με τις ταινίες της Marvel και έτσι ο Shazam το εξυπηρετεί με μια πιο φρέσκια και νεανική ματιά αλλά και με πιο νεανικούς προβληματισμούς που σχετίζονται με την οικογένεια, το δέσιμο, την φυγή από το σπίτι, τις σπουδές, την αγάπη και τον έρωτα.
Όπως συχνά γίνεται σε υπερηρωικές και επικές ταινίες, κάποια στιγμή σεναριακά βρίσκουν καταφύγιο στην ελληνική μυθολογία -το είδαμε και στον τελευταίο Θορ με τον Δία, αλλά και σε άλλες ταινίες με πιο έμμεσο τρόπο. Εδώ λοιπόν συναντάμε τον Άτλαντα και τις κόρες του, την Ανθεία (που στην ελληνική μυθολογία ανήκει στις Χάριτες, ως κόρη του Δία και όχι του Άτλαντα), την Εσπέρα (οι Εσπερίδες ήταν πράγματι κόρες του Άτλαντα) και την Καλυψώ (την γνωστή Νύμφη της Οδύσσειας που επίσης ήταν κόρη του Άτλαντα), με ένα εξαιρετικό καστ, από τις καλύτερες επιλογές σε ταινία της DC, τις Hellen Mirren, Lucy Liu και Rachel Zegler, την οποία είδαμε στο πρόσφατο West Side Story.
Θεαματικές σκηνές, αρκετά αστείο αν και με προβλέψιμο τρόπο, και με ένα τρομερό επιτελείο ηθοποιών, από τον ταιριαστό για τον ρόλο Zachary Levi έως τις προαναφερθείσες τρεις τους, που όμως γρήγορα επαναλαμβάνει όσα έχουμε ξαναδεί. Πόσες φορές κάποια θεότητα κάποιας μυθολογίας θα εμφανιστεί να κατατροπώσει υπερήρωες. Το ίδιο στόρι είδαμε στον τελευταίο Θορ με τον σφαγέα θεών Christian Bale ενώ και οι Eternals είχαν ως ένα βαθμό παρόμοια βάση.
Θεοί και υπερήρωες μπορεί να κάνουν καταπληκτικές μάχες μεταξύ τους αφήνοντας όμως τους ανθρώπους εκτός με ταινίες που ακριβώς με αυτούς προσπαθούν να επικοινωνήσουν.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων