Renfield

Ο Ρένφιλντ (Νίκολας Χουλτ) δεν είναι άλλος από το ταλαίπωρο δεξί χέρι του μεγαλύτερου νάρκισσου της ιστορίας, του Δράκουλα (Νίκολας Κέιτζ).

Ο άτυχος βοηθός υποχρεούται να προμηθεύει τον αφέντη του με θηράματα και να εκτελεί όλα του τα προστάγματα, όσο ανήθικα κι αν είναι. Τώρα πια, μετά από αιώνες υπηρεσίας, ο Ρένφιλντ είναι έτοιμος να ζήσει μία ζωή μακριά από τη σκιά του Πρίγκιπα του Σκότους. Αρκεί να βρει πώς να βάλει ένα τέλος σε αυτή τη σχέση συνεξάρτησης

Το κακό δεν εκτείνεται στην αιωνιότητα χωρίς λίγη βοήθεια.Σε αυτή τη σύγχρονη εκδοχή του πιστού υπηρέτη του Δράκουλα, ο υποψήφιος για Emmy Νίκολας Χουλτ (Mad Max: Ο δρόμος της οργής, The Great) πρωταγωνιστεί ως Ρένφιλντ δίπλα στον βραβευμένο με Όσκαρ Νίκολας Κέιτζ.Τη σύγχρονη κωμωδία τρόμου σκηνοθετεί ο βραβευμένος με Emmy Κρις ΜακΚέι (Ο πόλεμος του αύριο, LEGO Batman), το σενάριο-που βασίζεται σε ιστορία του Ρόμπερτ Κέρκμαν (Walking Dead)- υπογράφει ο Ράιαν Ρίντλεϊ (Ghosted, Rick & Morty).

Αιματηρή κωμωδία τρόμου που εστιάζει μεν στην ιστορία του υπηρέτη του Κόμη Δράκουλα, Ρένφιλντ (τίμιος αλλά όχι ιδιαίτερων απαιτήσεων, ο Νίκολας Χουλτ) και πως μετά από τόσους αιώνες προσπαθεί να απεξαρτηθεί από το σαδιστικό αφεντικό του, αλλά φυσικά την παράσταση κλέβει εδώ ο Νίκολας Κέιτζ (όχι ότι δεν το περιμέναμε βέβαια, ήμαστασν εντελώς βέβαιοι), ο οποίος είναι απολαυστικός. Την ζει την φάση, είναι ξεκάθαρο ότι το ευχαριστιέται πολύ που υποδύεται τον Κόμη Δράκουλα, με sui generis μούτες, ανάλαφρες αυτοπαρωδικές εκφράσεις και "τερατώδεις " αφριοφωνάρες. Τρομερός και ο βασικός λόγος για να δει κανείς και να ευχαριστηθεί την ταινία. 

Η οποία εδώ που τα λέμε, δεν χαλάει και πολλά χατήρια στους φαν του είδους. Γκροτέσκο camp classic, κάπως ασυνάρτητο σεναριακά, αλλά με ποτάμια αίμα να αναβλύζει από παντού, χέρια και πόδια να ξεριζώνονται αρκετές έξυπνες αναφορές στην αντίστοιχη κινηματογραφική μυθολογία, θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο ασυγκρράτητα παλαβό για να απογειωθεί, ενώ και το ρομάντζο μεταξύ του Χουλτ και της Ακουαφίνα δεν πείθει σχεδόν καθόλου. 

Μικρή σημασία έχουν όμως όλα αυτά σε μια κωμωδία με καλό ρυθμό, πολύ λιγότερα κλισέ από ότι θα περίμενες, ευπρόσδεκτη κομικίστικη ματιά κατά διαστήματα, αν και τελικά δεν κατορθώνει να θυμίσει την μπιμουβιά που θα ήθελε (και θα έπρεπε).