The purge: Election year

Προσχηματικά πολιτικοποιημένο franchise τρόμου, με έξυπνη ιδέα (για μία και μοναδική νύχτα Κάθαρσης κάθε χρόνο ακόμα και το πιο αποτρόπαιο έγκλημα επιτρέπεται, χωρίς καμία επίπτωση από το νόμο, ώστε να εκτονωθούν τα βίαια ένστικτα των πολιτών) και με την πρώτη –προ τριετίας- ταινία (The purge) να ήταν τουλάχιστον πιο αποενοχοποιημένη προς τις δυνατότητές της και με ορισμένους απρόσμενα απολαυστικούς και σκληρούς gore φόνους.

To περυσινό «The purge: anarchy» ήταν με όλη την κακή έννοια... αναρχικά σκηνοθετημένο και γραμμένο σε βαθμό ενοχλητικό, ενώ τούτο εδώ φροντίζει τουλάχιστον να μην υπερβεί τα εσκαμμένα ενός βίαιου b-movie. Και καλά κάνει, διότι ενώ η πολιτική συγκυρία με τις εκλογές και την ακραία πόλωση στις ΗΠΑ αυτόν τον καιρό ευνοεί το φιλμ για να σχολιάσει, είναι τόσο προσχηματικοί οι χαρακτήρες και εξοργιστικά απλοϊκό το σενάριο που στο τσακ αποφύγαμε ένα ιλαροτραγικό αποτέλεσμα.

Σύνοψη: Έχουν περάσει δύο χρόνια αφότου ο πρώην αξιωματικός της αστυνομίας Λίο Μπαρνς (Φρανκ Γκρίλο) επέλεξε να μη σκοτώσει τον άνδρα που σκότωσε το γιο του. Τώρα ο Μπαρνς προσλαμβάνεται ως επικεφαλής της ασφάλειας της γερουσιαστή Ρόαν (Ελίζαμπεθ Μίτσελ), πρωτοπόρου στην επόμενη προεδρική εκλογή, λόγω της υπόσχεσής της να εξαλείψει την ετήσια νύχτα της Κάθαρσης, κατά τη διάρκεια της οποίας νομιμοποιούνται οι φόνοι για την εκτόνωση του θυμού των πολιτών. Η Ρόαν, που έχει η ίδια πληγεί από την αποτρόπαια αυτή παράδοση, χάνοντας, δεκαπέντε χρόνια πριν, όλη της την οικογένεια, στοχοποιείται από την κυβέρνηση και όταν έρχεται ακόμα μια νύχτα Κάθαρσης, ο Μπαρνς και η Ρόαν πρέπει να καταφέρουν να μείνουν ζωντανοί μέχρι το πρωί, αν θέλουν να καταφέρουν να αλλάξουν τα πράγματα.