Φύσει πεσιμιστικό και ευαίσθητο
Aπό ποιόν προφυλάσσουν τα προφυλακτικά; Aπό τι “προστατεύουν” η θρησκεία και τα ψυχιατρεία; Ένα σχόλιο για τις πάσης φύσεως κοινωνικές κατασκευές, με ευαισθησία που βοηθά στην προσέγγισή μας όταν διαπραγματευόμαστε το ο,τιδήποτε, από αυτό το κροάτικο φιλμ του Vinko Bresan.
Με επιρροές ίσως από τον τρόπο του Εmir Κusturica και του Woody Allen, που επανεφευρίσκει, όμως, με φρεσκάδα και ενδιαφέρουσα ματιά. Η υψηλή αισθητική της φωτογραφίας και της σκηνογραφίας χρησιμεύει, ενδεχομένως, ως αντίβαρο στον εκνευρισμό που νιώθεις, σκεπτόμενος, με αφορμή όλα τα τραγελαφικά που εκτυλίσσονται στην ταινία, πως η απομάκρυνση από τη Φύση είναι τόσο μεγάλη, που κάθε προσπάθεια επιστροφής σ' αυτή οδηγεί σε νέα λοξοδρόμηση.
Το φιλμ, φύσει πεσιμιστικό και μαύρα ανάλαφρο, ταυτόχρονα, σκορπά το βλέμμα του θεού κάτω από το μεγάλο πάπλωμα που σκεπάζει όλο το νησί. Τα μωρά, ως αντικείμενα, πηγαινοέρχονται, ανάλογα με τις ασπρόμαυρες διαθέσεις των μεγαλύτερων και όλα, εν τέλει, ανατρέπονται, με μία λευκή αμόρσα να ξεπλένει τις ταμπέλες που φορέθηκαν στους πάντες. Ένα κενό πριν τη γέννηση, που το ξέρεις από τώρα, θα είναι απλώς αυτό που μπορεί να είναι, χωρίς να είναι δυνατό να εξυπηρετήσει το φιλόδοξο όραμα κανενός επίδοξου “θεού”.
Εύη Αβδελίδου
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων