The penguin lessons

Σύνοψη: H ταινία ακολουθεί την ιστορία ενός Άγγλου που ταξιδεύει μέχρι την Αργεντινή τη δεκαετία του 1970 για να δουλέψει σε ένα σχολείο και η ζωή του οποίου αλλάζει ριζικά όταν γίνεται φίλος με έναν μικρό πιγκουίνο που θα του διδάξει τα σημαντικότερα μαθήματα της ζωής.

Άποψη: Έχει ψεγάδια η νέα δραμεντί του Peter Cattaneo, όπως μεταξύ άλλων ένα σενάριο που δεν είναι ακριβώς σίγουρο στο πώς να μοιράσει τον κινηματογραφικό χρόνο ανάμεσα στα πολλά μέτωπα που ανοίγονται στην ιστορία.

Είναι όμως ένα φιλμ με μεγάλη καρδιά, που διαθέτει ένα πρωταγωνιστικό ταξίδι το οποίο από συναισθηματική σκοπιά αξίζει να νιώσει κανείς, καθώς και συγκίνηση ουσιαστική, ειδικά προς το φινάλε, πέρα από την ψυχαγωγική αξία που εντοπίζεται με τις κωμικές στιγμές που αφορούν τα ευτράπελα του πιγκουίνου του τίτλου.

Ουσιαστικά η διαδρομή του χαρακτήρα του Tom μέσα στην πλοκή είναι η ανακάλυψη από την αρχή μιας χαμένης ανθρωπιάς που είχε νεκρωθεί λόγω ακραία τραυματικών εμπειριών, με όχημα την απροσποίητη αθωότητα ενός ζώου.

Και παρότι η επίκληση σε ευγενείς αξίες που προκύπτει μπορεί μακροσκοπικά να φαντάζει ελαφρώς ως κενό γράμμα σε ένα φόντο τόσο τρομακτικό όσο η χούντα του Jorge Rafael Videla, τελικά οδηγεί σε μια συνειδητοποίηση που σε ατομικό επίπεδο όντως έχει λυτρωτική επίδραση και κατευθύνει σε μια βελτιωμένη στάση ζωής.

Αυτή η εσωτερική αλλαγή φυσικά έχει απτά αποτελέσματα και σε τρίτους, άρα μένει αναμμένη η νοητή φλόγα μιας ανατροπής προς το καλύτερο, και αυτό μεταδίδεται με επιτυχία στον θεατή. Η σταδιακή μετάβαση του Tom σε μια κατάσταση βαθύτερης κατανόησης του περίγυρου και σε μια επικοινωνιακή ειλικρίνεια αποτυπώνεται μέσα από διάφορες χειρονομίες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, και λειτουργεί και σ’ ένα αλληγορικό επίπεδο ως μια αφύπνιση γύρω από την πραγματικότητα μιας δυσάρεστης πολιτικής συνθήκης.

Ο Steve Coogan κρεμάει στον καλόγερο τη συνήθως πιο αθυρόστομη κωμική περσόνα του για μια ερμηνεία διαφορετική από αυτές που τον καθιέρωσαν περισσότερο ως όνομα, πολύ πιο χαμηλών τόνων, που δεν αφήνει εκτός εξίσωσης το χιούμορ φυσικά, έχοντας όμως περισσότερο επικουρικό παρά ηγετικό ρόλο, με τις τραγικές πτυχές του ήρωά του να είναι αυτές που να βρίσκονται στο προσκήνιο της δραματουργίας. Δεν φοβάται και μια πιο ευάλωτη εκφραστικότητα, που γίνεται πιο έντονη όσο κυλάνε τα λεπτά της διάρκειας, και η οποία είναι σχεδιασμένη για να κερδίσει ακόμη και τον σινεφίλ που αρχικά μπορεί να μην πείθεται για το πόσο ενδιαφέρον είναι το υποδυόμενο πρόσωπο.

Το όλο πακέτο είναι σε θέση να αγγίξει πολύ μεγάλη μερίδα του κοινού, ακόμη κι εκείνη που μπορεί να μη νοιάζεται και τόσο για τις πολιτικές διαστάσεις της ιστορίας (αν και είναι εξαιρετικά σημαντικές). Τα θετικά μηνύματα ενδέχεται να έχουν και μια επιπρόσθετη αξία για τους μικρότερους σε ηλικία που θα προσέλθουν, ακόμη πιο πολύ σε σχέση με το πώς σκιαγραφείται η αλληλεπίδραση του δασκάλου Tom με τους μαθητές του.