Ο τυφλός που δεν ήθελε να δει τον Τιτανικό

Σύνοψη: Ο Γιάκο, ένας τυφλός ο οποίος κινείται με αμαξίδιο, αποφασίζει να συναντήσει για πρώτη φορά από κοντά τη Σίρπα, τη γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος αλλά μένει μακριά από εκείνον.

Αφορμή αποτελούν κάποια σοκαριστικά νέα που λαμβάνει η Σίρπα, τα οποία κινητοποιούν το Γιάκο να κάνει τα πάντα ώστε να βρεθεί κοντά της.

Για να τα καταφέρει, όμως, πρέπει να βασιστεί στη βοήθεια αγνώστων οι οποίοι τον περιμένουν σε συγκεκριμένα σημεία του ταξιδιού του προς εκείνη, με την τύχη του ταξιδιού να κρέμεται από μια κλωστή.

Άποψη: Μια καλή χρονιά για το φινλανδικό σινεμά αλλά και για την σχέση του με το ελληνικό κοινό, μιας και μέσα στο καλοκαίρι κυκλοφόρησαν τρεις ενδιαφέρουσες και αρκετά καλές ταινίες, το Βαγόνι Αριθμός Έξι, η Εκκόλαψη και τώρα ο Τυφλός που δεν ήθελε να δει τον Τιτανικό του Teemu Nikki.

Κατ΄αρχάς ας ξεκινήσουμε με τον τίτλο, που αναφέρεται στην ταινία Τιτανικός του James Cameron, μιας και ο Γιάκο είναι μέγας σινεφίλ, αγαπά τις ταινίες του John Carpenter και του James Cameron αλλά όχι τον Τιτανικό που σκηνοθέτησε ο δεύτερος, την «ακριβότερη κουράδα που έχει γίνει ποτέ» σύμφωνα με τα λεγόμενά του.

Από εκεί και πέρα όμως, ο Τιτανικός λειτουργεί ως ένα σύμβολο της ζωής του, μιας και όντας τυφλός, και μάλιστα όχι εκ γενετής αλλά λόγω προβλήματος υγείας που πέραν της όρασής του, τον έχει οδηγήσει να κινείται με αμαξίδιο, μιας και αδυνατεί να περπατήσει, καθημερινά βιώνει την διαδικασία να ξεπεράσει το παγόβουνο της ζωής, που για τους ανθρώπους που βλέπουν μπορεί οι δυσκολίες τους να είναι τόσες όσες η κορυφή του παγόβουνου που προεξέχει της θάλασσας, αλλά για έναν τυφλό στις σύγχρονες κοινωνίες, που όσο εξελιγμένες και αν είναι, δεν τον λαμβάνουν υπόψιν, το παγόβουνο είναι τεράστιο.

Ο σκηνοθέτης επιλέγει μάλιστα να στήσει μια ταινία δράσης από την σκοπιά του τυφλού, και αυτό τεχνικά το κατορθώνει με το να θολώνει η κάμερα σε οτιδήποτε δείχνει πέραν του ίδιου και έτσι όπως εκείνος δεν βλέπει, έτσι και εμείς βλέπουμε με μεγάλη δυσκολία οτιδήποτε άλλο πέραν της όψης του Γιάκο.

Ένα τέχνασμα αρκετά επιτυχημένο, που προσθέτει πολλά στο κτίσιμο της αγωνίας για την πορεία του Γιάκο, αλλά όχι τόσο ρηξικέλευθο και ριζοσπαστικό όσο θα ήθελε η ίδια η ταινία να είναι, διότι είναι μια ταινία υπό το πρίσμα ενός τυφλού, αλλά εμείς ως θεατές πάλι είμαστε σε προνομιακή θέση σε σχέση με εκείνον, καθώς είναι σαν να βλέπεις μια πολύ θολή φωτογραφία, και πάλι κάτι μπορείς να διακρίνεις.

Μάλιστα, ο ηθοποιός που υποδύεται τον Γιάκο, ο Petri Poikolainen (ένας παλιός φίλος του σκηνοθέτη), είναι πράγματι τυφλός με σκλήρυνση κατά πλάκας και είναι πραγματικά καθηλωτικός, σε μια από τις καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες ερμηνείες που είδαμε και θα δούμε φέτος. Συγκινητικός και αστείος, δυναμικός και εσωστρεφής, ερωτευμένος και παραδομένος, συμφιλιωμένος τόσο με την ζωή όσο και με τον θάνατο. Όλο το πρώτο μισό της ταινίας του κουβαλά πάνω του, μιας και μέχρι τα μέσα είναι μια dramedy δωματίου με τον ίδιο να μιλάει τηλεφωνικά στην γυναίκα που αγαπά. Παρότι εξαιρετικός, παρατείνεται άνευ λόγου καταλήγοντας κουραστικό. Στο δεύτερο μέρος, όταν βγαίνει εκτός σπιτιού και προσπαθεί να πάει να την βρει, προστίθεται η δράση και μετατρέπεται σε ένα αγχωτικό δράμα δράσης για έναν άνθρωπο που ψάχνει να βρει την δική του σανίδα να σωθεί.